Θα έλεγε κανείς ότι η πολιτικοποίηση της εγκληματικότητας έχει κάποιο νόημα, εννοώντας ότι η “x” κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για να την περιορίσει. Όταν όμως το φαινόμενο είναι διακομματικό, όταν υπουργός δημόσιας τάξης της σημερινής εγκαλούσας αντιπολίτευσης ήταν κάποιος που στρεφόταν όχι εναντίον των εγκληματιών, αλλοδαπών και μη, αλλά εκείνων που χρησιμοποιούν μια κυνηγετική καραμπίνα για να τους σταματήσουν (“δεν θα γίνουμε εδώ Φαρ Ουέστ”, “κάντε ότι κοιμάστε”) συνειδητοποιείς ότι η πολιτικοποίηση της εγκληματικότητας δεν αφορά παρά σε τακτική, δόκιμη σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού, ή και απολιτικού φάσματος : ιδεολογικοποίηση των πάντων.
Και επομένως, απογύμνωση των ιδεών από την όποια ουσία θα μπορούσαν να έχουν – μετατροπή τους σε virtual γκλομπ για να χτυπάς τον “ιδεολογικό” αντίπαλο. Η “ιδεολογική” διαφορά του οποίου από σένα δεν είναι μεγαλύτερη από εκείνη που είχαν μεταξύ τους οι πίθηκοι του Κιούμπρικ.