Περιπτώσεις όπως του “γυναικοκτόνου” των Αγίων Αναργύρων * χρησιμεύουν στη διαρκή προμήθεια στόχων, προς εύρεση διεξόδου για την αρνητική ενέργεια του πλήθους. Η τελευταία κάθε άλλο παρά παγιδευμένη είναι, κάτι που αν συνέβαινε θα μπορούσε να δικαιολογήσει την παρουσία ενός, μια στις τόσες, “φαρμακού” – αποδιοπομπαίου τράγου. Αντίθετα εδώ προκύπτει μια διαδικασία εθισμού στην ένταση : διαρκής φόβος και αντίστροφες μετρήσεις, διαρκής ανάγκη για επιδόσεις εν όψει αξιολόγησης, διαρκής ανάγκη επιτάχυνσης για την προσαρμογή στα νέα δεδομένα. “Όλα στον αέρα, όλα υπό αίρεση”, είναι το σύνθημα της νέας κανονικότητας. Υπό αυτές τις συνθήκες κοινωνικής μηχανικής, ο ρόλος του “γυναικοκτόνου” είναι αυτός του καύσιμου για τον “θερμαστή” του πλοίου των τρελών – media anchorman. Μέχρι το επόμενο κρούσμα, που ποτέ δεν είναι μακρυά, τη σκυτάλη αναλαμβάνει ο θεατής του διαδραστικού θεάματος, με χέρι ολοένα σταθερότερο, διεκδικώντας τη δική του πρωταγωνιστική “στιγμή”.
Παράδειγμα του φαινομένου, κάτω : για τον χρήστη η “γυναικοκτονία” είναι μια ευκαιρία να βγάλει τα απωθημένα του εναντίον των φιλόζωων. Οι του “είδους” του έχουν την τάση να καταφέρονται εναντίον τους, με το σκεπτικό ότι μεταχειρίζονται τα ζώα σαν παιδιά, αρνούμενοι την τεκνοποιία, και κάνοντας επισφαλή την επιβίωση του έθνους. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, αν είναι να αποτελείται από ανθρώπους του “είδους” του, καλύτερα να μην επιβιώσει.
Το ίδιο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η πρόζα του βαρυσήμαντου ηλίθιου, πιο κάτω.
* Δεν εξετάζουμε εδώ το ποιόν του ιδίου ή των υπόλοιπων – είναι αδύνατον κάποιος να έχει ιδέα για το ποιόν κάποιου άγνωστού του. Και η “κακιά στιγμή” είναι πολύ πιο κοντά, και για πολύ περισσότερους, από εκείνους που είναι ενήμεροι για την πραγματικότητά της – οι τελευταίοι είναι και πιο προστατευμένοι. Οι ρητορείες των πραγματογνωμώνων, ψυχιάτρων κτλ. στη δικαστική αίθουσα αποτελούν απλώς συμπτώματα κοινωνικής ψυχοπαθολογίας, συμπεριλαμβανόμενων σ’ αυτήν ή μάλλον προεξαρχόντων, των ιδίων.
“Πώς φτάσαμε λοιπόν σε άλλη μία γυναικοκτονία? Σε αυτό το ακραίο, αλλά δυστυχώς καθημερινό πλέον, φαινόμενο έμφυλης βίας? Προφανώς μιλάμε για ένα τοξικό και χειριστικό άτομο, ένα χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της πατριαρχικής ιδιοκτησιακής νοοτροπίας, που επί χρόνια ολόκληρα κρατούσε το θύμα σε ψυχολογική ομηρία, κάνοντάς το να αισθάνεται υπεύθυνο για τη συστηματική κακοποίηση που μπλα μπλα..”
Εντάξει πλάκα κάνω. Είπα να μιμηθώ λιγάκι τις γνωστές βαθυστόχαστες ψυχολογικές αναλύσεις χρησιμοποιώντας τις λέξεις που αναφέραμε χτες. Για κάποιο λόγο το “bullying” δε μου κολλούσε στη συγκεκριμένη φρασεολογία.
Εσύ κάνεις πλάκα αλλά οι φράσεις, όπως ξέρεις, είναι νομότυπα ενταγμένες στο ρεπερτόριο του ψυχολογοψυχίατρου που σέρνει απ’ τη μύτη τα πλήθη και τη δικαστική έδρα. Τα μόνα που δεν θα ακουστούν (πλέον) ποτέ είναι τα περί εγκλημάτων πάθους που, όσο αποτρόπαια και αν είναι, είναι – τι να κάνουμε – μέρος της ζωής. Η δραστηριότητα των “δικαιωματιστών” έγκειται ακριβώς σ’ αυτό : έχουνε φτιάξει μια μακριά λίστα καταστάσεων που θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν υπό τον τίτλο “life sucks” και τις μετατρέπουν σε εγκληματολογικό σίριαλ, με σκηνοθέτες Φώσκολους και πρωταγωνιστές Σόμπολους και Νικολούληδες.
Στο μεγαλύτερο μέρος τους πάντως τα εγκλήματα που “απασχολούν το πανελλήνιο” τα τελευταία χρόνια σχετίζονται με αυτό που λέμε “άτομα του υποκόσμου”. Η συγκεκριμένη σκατόφατσα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα όπως και η αξιότιμος οικογένεια του Κολωνού. Δεν μπορώ να φανταστώ τι σόι γενικά συμπεράσματα θα μπορούσε να βγάλει κανείς από τις περιπτώσεις τους εκτός από μια προειδοποίηση του στυλ “ΜΕΙΝΕΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ!!”
Όντως. Απορεί επομένως κανείς (λέμε τώρα) πώς τα εγκλήματα “καθ’έξιν” παραβατικών και με αποκλίνουσα συμπεριφορά ατόμων εκλαμβάνονται ως αντιπροσωπευτικά της πατριαρχίας και των @ρχιδιών του Καράμπελα.
Μιλάμε για λεχριτοφτωχομπινέδες εδωπέρα.
…Εκπρόσωπος της τύποις πατριαρχίας ήταν ο “καημένος” ο πατέρας μου. Άνθρωπος τόσο τίμιος, που δεν μπορούσε καν να διανοηθεί, κρίνοντας εξ ιδίων, ότι υπάρχουν φερειπείν γιατροί οι οποίοι προδίδουν συνειδητά την επιστήμη τους.
Καταλαβαίνω τι λες. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι της παραδοσιακής “πατριαρχίας” που έχω υπόψη μου – σχεδόν όλοι νεκροί τώρα εννοείται – υπήρξαν άνθρωποι εξαιρετικά ευγενείς, ακέραιοι και δοτικοί, το κοντινότερο σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “αριστοκρατία” στη χώρα μας.