“Μπαίνουμε στο Ράιχσταγκ για να οπλιστούμε με τα όπλα της δημοκρατίας. Αν η δημοκρατία είναι αρκετά ανόητη για να μας τα δώσει, αυτό είναι το πρόβλημά της. Δεν μας αφορά” – Joseph Goebbels

Πολιτικοί φορείς όπως η Χρυσή Αυγή και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν πιστεύουν στην “πλουραλιστική δημοκρατία” – ας μην ασχοληθούμε προς το παρόν με τη σχέση ανάμεσα στο τι είναι αυτή και τι υποτίθεται ότι είναι.
Η πολιτική πρακτική των παραπάνω φορέων αποτελεί παραλλαγή εκείνης των λαθρομεταναστών : έχοντας παραβιάσει με το καλημέρα μια σειρά νόμων, επιτυγχάνουν ατιμωρησία και όχι μόνο, επικαλούμενοι …νόμους και δικαιώματα, υπό την καθοδήγηση ανθρώπων που …κατά σύμπτωση, γενεαλογική τους ρίζα έχουν “κομμουνιστογενείς” δυνάμεις.
Είναι γνωστό από την ιστορία με ποιο ακριβώς τρόπο έκαναν χρήση της κοινοβουλευτικής τους δύναμης Ναζί και Μπολσεβίκοι : κατάργησαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία μόλις αισθάνθηκαν ικανοί γι’ αυτό.
Η άποψη του blog για το σκεπτικό πίσω απ’ τον αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη, είναι εκφρασμένη από τον καιρό των δικών της ΧΑ : πρόκειται για δικαστική / νομοθετική αθλιότητα. Όση αντιπάθεια και αν έχει κανείς για συγκεκριμένες προσωπικότητες της ΧΑ, η εγκληματική πράξη ενός μεμονωμένου ανθυπο-μέλους της σαφώς και δεν αρκεί για να τη χαρακτηρίσει …εγκληματική οργάνωση.
Η μεροληπτική συμπεριφορά του “δημοκρατικού τόξου” και των μίντια απέναντι στη ΧΑ καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας της στη Βουλή, θα ήταν ίσως κατανοητή, με το σκεπτικό που αναπτύξαμε στην προηγούμενη παράγραφο, αν επιδεικνυόταν και προς τους “νομοταγείς” δημοκράτες βουλευτές του ΚΚΕ. Στο καταστατικό του οποίου αναφέρεται ως νούμερο Ένα πηγή έμπνευσης, ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού εναντίον του Ελληνικού Κράτους [1946-49].
Εννοείται ότι ο αληθινός λόγος της συγκεκριμένης μεροληπτικής συμπεριφοράς ήταν άλλος : η ΧΑ ξεκίνησε εκφράζοντας αυθεντική λαϊκή οργή εναντίον της “κοινοβουλετικής” συμπαιγνίας, στο μεταναστευτικό και όχι μόνο. Ο πιο λυσσαλέος εχθρός της ΧΑ, εκείνος που έβλεπε την επιρροή του στις λαϊκές συνοικίες να διακυβεύεται, ήταν ο κομματικός μηχανισμός του τιμημένου, το οποίο έχει προσχωρήσει στη συγκεκριμένη συμπαιγνία, με υποσημειώσεις, προσχήματα κι ένας Θεός ξέρει τι είδους στρατηγικό σχέδιο.
Επιστρέφοντας στο θέμα που είχαμε παρακάμψει, τη σχέση ανάμεσα στο τι είναι όντως αυτή εδώ η “κοινοβουλευτική δημοκρατία”, βλέπουμε ότι τα χαρακτηριστικά που τη διαφοροποιούν απ’ τα “ολοκληρωτικά” πολιτεύματα, πολυφωνία, ισονομία, ελευθερία του λόγου, έχουν καταλυθεί με τον σκαιότερο τρόπο, εν ονόματι μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, η λήξη της οποίας [θα] μετακυλίεται διαρκώς σε ένα άγνωστο μέλλον. Για τον τακτικό αναγνώστη του blog, δεν νομίζω να χρειάζεται να μπούμε επ’ αυτού σε λεπτομέρειες.
Ας βάλουμε απλώς τα πράγματα σε μια στοιχειώδη σειρά ως προς τον αποκλεισμό Κασιδιάρη :
Μια αληθινή δημοκρατία δεν χρησιμοποιεί τη δικαιοσύνη για να ακυρώσει ένα αντίπαλο, ακόμα και αν αυτός αρνείται την υπόστασή της.
Κάνοντάς το, ακόμα κι αν διατηρεί [λέμε τώρα] τα υπόλοιπα γνωρίσματά της, μπαίνει αυτομάτως σε θέση κατηγορούμενου, άσχετα αν αυτός που λιγότερο δικαιούται να ομιλεί [δικαιούται όμως…] είναι ένας αντίπαλος τύπου Κασιδιάρη.
Μια διάτρητη παρωδία όπως αυτή εδώ, δεν δικαιούται να ομιλεί για τίποτα. Από πλευράς δημοκρατικού φρονήματος ουδόλως διαφέρει από το κόμμα το οποίο εξοστρακίζει. Η διαφορά ανάμεσά τους περιορίζεται σε ένα και μόνο : οι του …δημοκρατικού τόξου είναι, ένας προς έναν, αγορασμένοι απ’ τα διευθυντήρια.
Σε τελευταία ανάλυση: αν η όποια “δημοκρατική” κυβέρνηση μπορεί να επικαλείται ανύπαρκτες καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης επιβάλλοντας μια ατζέντα έξωθεν υπαγορευμένη, ο ίδιος ο λαός έχει δικαίωμα, στ’ όνομα της αληθινής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που το “δημοκρατικό τόξο” δημιουργεί, να ψηφίσει ακόμα και ένα κόμμα που αρνείται την κοινοβουλευτική δημοκρατία.