Το πώς σβήνει το χαμόγελο του χλιάπα απ’ την – ορθότατη – ανάλυση του κυρίου Διαμαντόπουλου, είναι χάρμα οφθαλμών.
Αλλά κανένα πρόβλημα : όπως σημείωσε και ο φίλος EMMANOUEL, η είσοδος των Σπαρτιατών στη Βουλή αποτελεί δώρο για τη Νέα Δημοκρατία.
Γιατί η “αντιπολίτευση” θα επικεντρώνεται …σ’ αυτούς αντί για εκείνη.
(Visited 94 times, 1 visits today)
Από την άλλη σκέφτομαι μήπως κάνω εγώ λάθος και η κυβέρνηση Μητσοτάκη τελικά είναι κάτι σαν αυτό που ο Leibniz ονόμαζε “ο καλύτερος δυνατός κόσμος”, δηλαδή ένας ευφημισμός για ένα κόσμο που αντικειμενικά είναι σκατά, είναι όμως ο μόνος δυνατός κόσμος. Αυτό φυσικά μπορεί κανείς να το πει για τα πάντα. Θα μπορούσε όμως κάποιος άλλος να πετύχει στη θέση του κάτι καλύτερο στην παρούσα συγκυρία? Και θα μπορούσε να το πετύχει χρησιμοποιώντας πιο έντιμα μέσα? Και αν όχι, τότε υπάρχει για μας διαφορετική επιλογή από το να σκύψουμε το κεφάλι?
Ένα τέτοιο σκεπτικό όπως καταλαβαίνεις είναι το αντιδιαμετρικό [= βλ. όμοιο] των φαντασιώσεων με τις οποίες οι showmen της επιστήμης, της φυσικής ιδίως, φτιάχουν πρωτοσέλιδα. Eίχα γράψει ένα κείμενο στον ΗΧΟ προ εικοσαετίας or something με τίτλο A BIGGER BANG – εκ του επίκαιρου τότε αλμπουμ των Stones : για κάτι “ερευνητές” του τάδε Πανεπιστημίου οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είχαν κατασκευάσει ένα εναλλακτικό σύμπαν στο εργαστήριό τους. Εννοείται ότι δεν μπορούσαν να βεβαιώσουν την ύπαρξή του γιατί …είχε εξαφανιστεί άμα τη εμφανίσει, τόσο γρήγορα [μου έχει μείνει αυτό!] που είχαν βρεθεί να αναρωτιούνται αν υπηρξε ποτέ…
Εν πάση περιπτώσει, η ουσία της “δημοκρατίας” είναι …trial and error. Θα έπρεπε να υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις, να τις δοκιμάζουμε και να καταλήγουμε. Ταυτόχρονα φυσικά με μια σταθερή γραμμή, κοινή συναινέσει, ως προς τα καίρια ζητήματα [όπως στις σοβαρές χώρες, πχ. Τουρκία].
Το θέμα είναι ότι 100 Χρόνια + από τις κωμικά διαψευσμένες προβλέψεις του κυρ-Λένιν [“Ιμπεριαλισμός Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού”] έχουμε το …κεφάλαιο, πλήρως ανεξαρτητοποιημένο, να αποτελεί τον αποκλειστικό φορέα πολιτικής, με τις όποιες φθίνουσες διαφορές να αφορούν σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Πράγμα που καθιστά τη σημερινή “δημοκρατία” μια γελοιογραφία της γελοιογραφίας.
Εξ αυτού θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι όντως δεν υπάρχει εναλλακτική… enter Leibniz. Αλλά υπάρχουν ακόμα παραδείγματα χωρών που αντιστέκονται σ’ αυτό, όχι μόνο ισχυρών όπως η Τουρκία, αλλά και μη ισχυρών τύπου Ουγγαρίας. Το θέμα ως προς εμάς εδώ είναι ότι ποτέ [literally] δεν είχαμε κυβέρνηση που να ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα του κόσμου. Πρόκειται για πολιτική τάξη ραγιάδων από καταβολής της. Τώρα θα προέκυπτε ο “ήρωας της ιστορίας”, που έχουν πέσει οι τίτλοι του τέλους; Οπότε, ξανά, enter Leibniz.
…απλώς, μπορεί κανείς, με όλο το σεβασμό στον σοφό, να αφαιρέσει τη λέξη “καλύτερος” και να βάλει στη θέση της τη λέξη “μόνος”. Δεν καταλαβαίνω τί νόημα έχει η αποτίμησή του.
Αυτό με τα “εναλλακτικά σύμπαντα” ποτέ δεν το κατάλαβα, όπως εξάλλου και τις υπόλοιπες φαντασιοπληξίες που στριμώχνονται στη βολική αυθαιρεσία του big bag (sic). Κατά τη γνώμη μου πρόκειται απλώς για ένα ξεχείλωμα της κβαντικής θεωρίας πέραν των ορίων δικαιοδοσίας της, κάτι που παρεμπιπτόντως κάνουν όλη την ώρα όταν απευθύνονται στο κοινό. Βασική αρχή μου είναι ότι “αν κάτι μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά, θα είχε γίνει διαφορετικά”. Το μόνο παράλληλο σύμπαν για μένα είναι η “res cogitans” για την οποία η επιστήμη αδιαφορεί επιδεικτικά, ίσως γιατί πρόκειται για ένα σύμπαν με τελείως διαφορετικούς νόμους.
Θα μπορούσε όμως η Ελλάδα “να το κάνει όπως η Τουρκία” ή τέλος πάντων η Ουγγαρία (που διαφέρουν από μας και φυλετικά)? Γιατί εκτός των άλλων μιλάμε για μια χώρα καταχρεωμένη. Εδώ μια ρύθμιση χρέους προσπάθησε η προηγούμενη κυβέρνηση – κάτι που είχε γίνει πολλές φορές στο παρελθόν – και της αρνήθηκαν την παραμικρότερη παραχώρηση παρά την εκπεφρασμένη (λέμε τώρα) “λαϊκή ετυμηγορία” επί του θέματος. Τώρα που τους κάνει όλα τα χατίρια ο Κούλης and then some, η αξιολόγηση των οικονομικών μας προοπτικών αναβαθμίζεται συνεχώς, κι ας χρωστάμε στην πραγματικότητα περισσότερα. Ή μήπως θα μπορούσε μια “εθνικιστική” κυβέρνηση να σηκώσει ανάστημα στο ζήτημα του μεταναστευτικού? Ποιος θα παίξει μετά το ρόλο του σκουπιδότοπου της Ευρώπης?
Η απάντηση, εννοείται, είναι “όχι σε όλα”. Το καταχρέωμα βέβαια ξεκινάει επί ημερών Αντρίκου, όχι ότι δεν θα συνέβαινε και με ΝΔ, εξ ου ο “εθνάρχης” Καραμανλής, μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ, συνέβαλε τα μέγιστα στο ερχομό της “Αλλαγής”.
Ως προς την “εθνικιστική” παράταξη έχω ενδοιασμούς για τον αληθινό της ρόλο. Κλασικό παράδειγμα η σχέση Βελόπουλου με Ρώσους [άσχετα αν στην παρούσα φάση οφείλουμε να προτιμάμε “αυτή” την προσκόληση απ’ την άλλη].
Ως προς την ΧΑ, παρεμπιτπόντως, μου έχει κάνει εντύπωση η απουσία όλα αυτά τα χρόνια αναφοράς στο θέμα των δυο δολοφονημένων μελών της …ακόμα και από τους του “μορφώματος”.
Γιατί το [κραυγαλέο] καταχώνιασμα της υπόθεσης δεν έχει αποτελέσει μείζον ζήτημα στον δημόσιο διάλογο; Δεν ήταν άνθρωποι αυτοί; μανάδες δεν είχαν; τοσο αξιοπρεπείς και έμπλεοι πολιτικής αισθητικής είναι οι της ΧΑ, που δεν θέλησαν να εκμεταλλευτούν το θέμα; ξέρω γω, όλα παίζουν. Πρόκειται πάντως για μυστήριο της πολιτικής σκηνής μας, με το οποίο ουδείς ασχολείται.
Να σου πω την αλήθεια κι εγώ πολύ αόριστα θυμάμαι την υπόθεση. Γενικότερα όμως θεωρείται δεδομένο από το σύστημα της πολιτικής ορθότητας ότι όλοι ανεξαιρέτως οι αντιφρονούντες δικαιούνται το πολύ να κρατάνε μια σεμνή αμυντική στάση διανθισμένη με δικαιολογίες και disclaimers, κάτι που με σπανιότατες ατομικές και περιστασιακές εξαιρέσεις οι τελευταίοι τηρούν απαρέγκλιτα.
Δεν είναι τόσο απλό αλλά …προτιμώ να μη συνεχίσω.
Προσωπικά μου έχει μείνει ως πολύ άγρια φάση [είχα δει τα σχετικά βίντεο] και η απορία μου για τη λήθη στην οποία έχει βυθιστεί κοινή συναινέσει, παραμένει ζωντανή κάθε φορά που το θυμάμαι – ομολογουμένως, κι εγώ …όλο και πιο σπάνια.
Μόλις το έψαξα και τελικά το θυμήθηκα, γιατί την συγκεκριμένη περιοχή τη γνωρίζω. Απότι κατάλαβα όμως η οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη του χτυπήματος ήταν και παραμένει φάντασμα.