1. Θυμάμαι ένα “νεανικό καυγά” στον οποίο συμμετείχα, ο οποίος μου κόστισε αρκετούς φίλους… Πάπλωμα του καυγά ήταν η αντιπαράθεση “αναρχικών” και “μπάτσων” – μιλάμε για εποχή όπου η μπαχαλοποίηση, τα drugs και η διαπλοκή με τους εγκληματίες του ποινικού δικαίου δεν έδιναν ακόμα το στίγμα της Πλατείας Εξαρχείων. Η άποψή μου ήταν η εξής, και εξακολουθεί να είναι:
Ο μπάτσος, πέρα απ’ τα πώς και τα γιατί, έχει μια αόριστη ιδέα του τί είναι αυτό που αποκαλεί “καθήκον του”…: “τηρεί τον νόμο και την τάξη”, προστατεύει την περιουσία αθώων ανθρώπων απ’ την καταστροφή. Ο τύπος απ’ την άλλη, που σπάει τη βιτρίνα, που καίει το μαγαζί ή το αμαξάκι του μεροκαματιάρη, γιατί ακριβώς το κάνει; τι είδους σκατά έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος;
Λοιπόν, το κλίμα “στα μακρινά ’90s” δεν ήταν τόσο διαφορετικό από σήμερα… Το bullying, όχι το διαδικτυακό, θριάμβευε μια χαρά από τότε. Και η διατύπωση τέτοιου είδους απόψεων αρκούσε για να στιγματισθεί κάποιος δια βίου ως “ακροδεξιός” και “φασίστας”. Οι φάσεις που επακολούθησαν εκείνο το βράδυ, και αργότερα, ήταν απείρου κάλλους…

Χρόνια μετά, στο σήμερα, η επιθετική επανεμφάνιση του Νόμου και της Τάξης, σοκάρει κάποιους.
Πρέπει να την καλοσωρίσουμε, σαν ένα ενθουσιώδες, “πολυαναμενόμενο” restart, να απορροφήσουμε ως κοινωνία το σοκ απ’ τις υπερβολές που “αναπόφευκτα” θα είχε; Μήπως η “αστυνομοκρατία” αφορά απλώς στην ξύλινη γλώσσα της αντιπολίτευσης;
Φοβάμαι πως όχι. Τα περιστατικά αποθράσυνσης είναι πολλά για να αγνοηθούν. Και το ότι η νέα κανονικότητα είναι προτιμότερη από την “αντιεξουσιαστική” αφασία και τις χρυσαυγίτικες “παρεμβάσεις” των …συλλογικοτήτων, δεν σημαίνει και ότι πρέπει να τη χειροκροτήσουμε.
Πόσο μάλλον, όταν οι ίδιοι που την διέταξαν κάνουν το κορόιδο σε ζητήματα ζωής και θανάτου. Όπως το μεταναστευτικό. Και υπάρχει εδώ αθρόα, αύλληπτων διαστάσεων παράβαση καθήκοντος, σχεδόν από όλους: κυβέρνηση, λιμενικό, αστυνομία, …και νομικό προσωπικό της χώρας.

2. Βλέπω στην τηλεόραση τον υφυπουργό υγείας κο Κοντοζαμάνη, να μιλά για τον αντικαπνιστικό νόμο που τίθεται σε ισχύ…
“Η ίδια η κοινωνία δεν δέχεται πλέον το κάπνισμα” αποφαίνεται ο αξιωματούχος, εννοώντας μ’ αυτό ότι …η μισή κοινωνία έχει στραφεί εναντίον της άλλης, υπάκουη στην προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης. Για να μετέλθει στη συνέχεια το ακλόνητο επιχείρημα: “Σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη γίνεται πλέον αυτό το πράγμα, δεν μπορεί να μη γίνει εδώ…”, προσθέτοντας ότι η τηλεφωνική γραμμή ρουφιανιάς που καθιερώθηκε για το κάπνισμα, “είναι μια εμβληματική κίνηση εκσυγχρονισμού της ζωής του πολίτη”.
Έχω ανεβάσει προ μηνών δυο posts σχετικά με το θέμα: ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ 1 & 2. Και άλλο ένα για το, επίσης διωκόμενο …άτμισμα: ΑΝΤΙΑΤΜΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ.
Δυο τελευταία λόγια:
Στις ΗΠΑ, χώρα απ’ όπου ξεκίνησε η αντικαπνιστική εκστρατεία [όπως και η …καπνιστική], χώρα της Coca Cola και των McDonalds, όπου ένα στα δυο παιδιά κυκλοφορεί με smartphone από 7 χρονών, ενώ ένα στα τρία “διαγιγνώσκεται” ως υπερκινητικό και ποτίζεται με ψυχοφάρμακα, η απαγόρευση του τσιγάρου ισχύει σε ανοιχτούς χώρους και αυτοκίνητα.
Γιατί άραγε δεν θα επεκταθεί οσονούπω στις ιδιωτικές κατοικίες; Στο κάτω-κάτω, ήδη απ’ τα ’90s, παιδιά μηνύουν γονείς για κακομεταχείριση. Γιατί να μην τους μηνύουν και ως καπνιστές; Γιατί το παθητικό κάπνισμα να μην ενσωματωθεί στο menu του domestic violence;
Ακόμα παραπέρα: γιατί στην εποχή του Internet of Things να μην προκύψουν “ειδικοί αισθητήρες” που θα ανιχνεύουν/καταγγέλλουν τον καπνιστή-εγκληματία, ενεργοποιώντας τα drones της “αντικαπνιστικής” [κατά το “αντιτρομοκρατικής”] υπηρεσίας;
Ότι και να συμβεί στις ΗΠΑ, ένα είναι σίγουρο: θα το ακολουθήσουμε με ευλάβεια όπως έχουμε υποχρέωση…
Τα πράγματα έχουν πάντα [τουλάχιστον] δυο όψεις.: εδώ, δίπλα στις φασίζουσες αποχρώσεις της προπαγάνδας, η μείωση της κατανάλωσης καπνού είναι κέρδος για την υγεία όλων.
Η άβυσσος ανοίγεται τη στιγμή που μερίδα πολιτών αποδέχεται την ρύθμιση του θέματος από το κράτος – γκουβερνάντα, και τα αστυνομικά μέτρα εναντίον του καπνιστή – παραβάτη.
Η ουσία της κρατικής καταστολής βρίσκεται πιο πολύ εδώ, παρά στην κόντρα με τους μπαχαλάκηδες.