Ο ρόλος των σίριαλ “για όλη την οικογένεια” καταγράφεται μέσα απ΄την ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Από τις πρώτες μέρες της * ο “γκουρού” Νίκος Φώσκολος [ο άνθρωπος του οποίου το έργο έχει εξάρει η κινούμενη χυδαιότητα “Έλενα Ακρίτα”] εκπονούσε το ένα μετά το άλλο, σίριαλ με στόχο άλλοτε την ενδυνάμωση του τρίπτυχου “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια” [σίριαλ …βυζαντινών προσανατολισμών, τύπου “Εν Τούτω Νίκα”, “Πορφύρα και Αίμα” κλπ.] και άλλοτε την εμφύσηση συμπάθειας προς την κοινωνική ομάδα των στρατιωτικών, δείχνοντάς τους με συγκινητικό, ανθρώπινο πρόσωπο [το πιο επιτυχημένο σίριαλ όλων των εποχών, “Ο Άγνωστος Πόλεμος”]. Ο ίδιος Φώσκολος, με το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης, θα κάνει update στο ιδεολογικό του οπλοστάσιο. Τη θέση του “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια” θα πάρει το motto των ’90s: “Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν” [Λάμψη]. Τη θέση των στρατιωτικών με ανθρώπινο πρόσωπο ...οι μπάτσοι [Καλημέρα Ζωή]
Τα σίριαλ με ήρωες γιατρούς δεν είναι καινούργιο φρούτο. Υπάρχουν από τη δεκαετία του ’50, συνδυάζοντας “ανθρώπινες ιστορίες” και “αδρεναλίνη στο κόκκινο” χαρακτηριστική ενός πεδίου μάχης …ζωής και θανάτου σαν το νοσοκομείο. Από τις εποχές του Dr. Killdare και του Ben Casey [’60s] το concept έχει αναβαθμιστεί, με την “ανθρώπινη” πλευρά να συρρικνώνεται στην “sexy” παράμετρο, σε νοσοκομεία γεμάτα “κούκλους” και “κούκλες”, γιατρούς, γιατρίνες, νοσοκόμους, οι οποίοι / -ες στο πλαίσιο της άσκησης του λειτουργήματός τους δεν χάνουν ευκαιρία να παραδοθούν στους πειρασμούς της σάρκας. Μια σίγουρη πρόβλεψη ως προς τον κορωνοϊό, είναι η παραλληλη επιδημία επιδημιολογικών και εν γένει ιατρικών σίριαλ.
“Ο Γιατρός, Ιστορία ενός Θαύματος”, παίζεται απ’ το Νοέμβριο στην τουρκική τηλεόραση. Το Σκάι αποφάσισε να εγκαινιάσει το σίριαλ ανήμερα το Πάσχα. Αντιγράφω το δελτίο τύπου:

“Ο Τανέρ Ολμέζ υποδύεται τον Αλί Βεφά, έναν ασυνήθιστο νεαρό που πάσχει από το σύνδρομο του «σοφού», μια σπάνια μορφή αυτισμού όπου ο πάσχων μπορεί να έχει προβλήματα σε ορισμένες διανοητικές ικανότητες και ταυτόχρονα να είναι ιδιοφυία σε έναν πολύ συγκεκριμένο τομέα. Ο Αλί, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει λόγω του αυτισμού του, καταφέρνει να αποφοιτήσει με άριστα από την ιατρική σχολή. Σύντομα αναλαμβάνει τη θέση βοηθού χειρουργού στο νοσοκομείο Μπερχαγιάτ της Κωνσταντινούπολης, όπου παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, θα εξελιχθεί σε έναν Γιατρό-Θαύμα!
Η τουρκική εκδοχή του «Γιατρού» ήρθε να επιβεβαιώσει ακόμα μια φορά τη δύναμη που έχει η κεντρική ιδέα της σειράς. Η πρεμιέρα της στο τουρκικό Fox TV συγκέντρωσε μερίδιο τηλεθέασης 35,5% και ήταν η πιο επιτυχημένη πρεμιέρα στην ιστορία του καναλιού.
Ανάλογη επιτυχία έχει η σειρά και στα social media. Ο επίσημος λογαριασμός της σειράς στο Instagram έχει 593.000 ακολούθους…”

Έχουμε εδώ ένα ακτύπητο συνδυασμό: 1. ο “ασυνήθιστος” νεαρός [το ασυνήθιστο, με θετικό a priori πρόσημο, αφορά σε μια μορφή αυτισμού – τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…] και 2. οι “θαυματουργικές του ικανότητες”. Οι τελευταίες, υπό συνθήκες πανδημίας, είναι πλέον συνώνυμες της ιατρικής και εν γένει “επιστημονικής” ιδιότητας [βλ. προηγούμενο post]
Ως προς την πρωτοβουλία του Σκάι, και ιδίως το timing με το οποίο αναλαμβάνεται:
Ο Τούρκος ιατρός – σωτήρας έρχεται στην ζωή μας ανήμερα του Πάσχα. Την ίδια στιγμή με τον αναστάντα Χριστό.
Μπορεί να είναι και σύμπτωση.
Πάντως η αρχική ανακοίνωση [τέλη Φεβ.] μιλούσε για “έναρξη της σειράς την καλοκαιρινή περίοδο”. Ως κεντρική ιδέα δε, προβαλλόταν ο αυτισμός, αντίθετα μ’ εκείνο που προβάλλει από τον τελικό της τίτλο.

* Η “Επανάστασις” είχε φροντίσει ώστε τηλεοπτικές συσκευές να εγκατασταθούν στο καφενείο και του τελευταίου χωριού ανά την ελληνική επικράτεια.