Ο Scott Ritter, εδικός σε ρωσικά ζητήματα, έχει μεταξύ άλλων υπηρετήσει ως αξιωματικός πληροφοριών στο σώμα πεζοναυτών των ΗΠΑ, και έχει διευθύνει επιχειρήσεις για τα Ηνωμένα Έθνη. Η ανάλυση του γύρω απ’ τη νέα φάση στην οποία μπαίνει το παιχνίδι στην Ουκρανία και οι προβλέψεις του για το άμεσο μέλλον εντυπωσιάζουν για τη διαύγεια και την αμεσότητά τους.
Πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, τύπος μου φαίνεται συμπαθέστατος και ο ορισμός αυτού που λέμε “mean business”.
(Visited 127 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Απορώ πώς τον αφήνουν ακόμα να μιλάει. Κάποιοι άλλοι έχουν ήδη προβλήματα..
https://www.protothema.gr/world/article/1288426/polonia-akurothikan-oi-sunaulies-tou-rotzer-gouoters-stin-krakovia-logo-diloseon-tou-gia-ton-polemo-stin-oukrania/
Καλά δε θέλω να …αυτοπροσδιοριστώ σαν ρατσιστής αλλά οι Πολωνοί γενικά δεν παίζονται, κι αυτό έχει αποδειχτεί σε ποικίλες περιπτώσεις. Για μην πω ότι, σε ένα βαθμό, αυτό που ετοιμαζόμαστε να βιώσουμε είναι απότοκο ΚΑΙ του πατροπαράδοτου πολωνικού μίσους εναντίον της Ρωσίσς, Απ’ το οποίο είναι εμφορούμενες οι γεωπολιτικές αναλύσεις του (Πολωνού) Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι (Η Μεγάλη Σκακιέρα κλπ.), οι οποίες εξακολουθούν, δεκαετίες τώρα, να καθορίζουν την αμερικανική εξωτ. πολιτική.
Το κακό είναι ότι εδώ και χρόνια δεν υπάρχει στο εσωτερικό αντίθετη άποψη στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Δημοκρατικοί, ρεπουμπλικάνοι, διανοούμενοι και απλοί πολίτες ομοφωνούν – με κάποιες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις – ως προς τις εξωτερικές ενέργειες της χώρας τους. Η εποχή του “αντιπολεμικού κινήματος” για το Βιετνάμ έπνευσε τα λοίσθια με τον πόλεμο του Κόλπου και τώρα φαντάζει σχεδόν προϊστορική. Ίσως τότε ο τελευταίος παγκόσμιος αποτελούσε ακόμα νωπή ανάμνηση. Τώρα έχει περάσει καιρός κι έχει αρχίσει πάλι να τους τρώει ο κώλος τους..
Η μακροπρόθεσμη αποτυχία πάντως του δόγματος του Μπρεζίνσκι “ο εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας” μου φέρνει στο νου και αντίστοιχες “δικές μας” επιλογές που έχουμε συζητήσει κατά καιρούς. Όσον αφορά την από δεκαετίας τουλάχιστον αναμενόμενη άνοδο της ευρωπαϊκής “ακροδεξιάς” για παράδειγμα, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι για την Ελλάδα συγκεκριμένα διαφαίνονται κάποιες αισιόδοξες προοπτικές αφού 1. Τα εθνικιστικά καθεστώτα εξ ορισμού έχουν εγωιστικό προσανατολισμό και ως εκ τούτου θα είναι δύσκολο να συμπήξουν αξιόπιστη συμμαχία προκειμένου να υποστηρίξουν συλλογικά τα συμφέροντά τους 2. Στο μεταναστευτικό συγκεκριμένα η αποτελεσματικότερη διαφύλαξη των συνόρων και η απέλαση μεγαλύτερου αριθμού μεταναστών από τις ευρωπαϊκές χώρες θα σημάνει εκ των πραγμάτων μεγαλύτερη επιβάρυνση για τη χώρα μας που λόγω συνοριακής ιδιαιτερότητας θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο πέρασμα και αποθήκη και 3. Δυναμικότερες απόπειρες να φυλάξουμε τα θαλάσσια σύνορα θα δώσουν ακόμα μεγαλύτερο πάτημα στην Τουρκία να μας κατηγορήσει για μουσουλμανική γενοκτονία, στρατικοποίηση του Αιγαίου και απειλή για την εδαφική της ακεραιότητα. Αφήνω κατά μέρος εντωμεταξύ το γεγονός ότι μέχρι στιγμής δεν διαφαίνεται από τους ηγέτες των εν λόγω κομμάτων καμία διάθεση πραγματικής επίλυσης του ενεργειακού..
Το συμπέρασμα που προκύπτει κατά τη γνώμη μου είναι ότι από την Ευρώπη δεν μπορούμε να περιμένουμε ουσιαστική βοήθεια σε κάτι άλλο από την άδεια κυκλοφορίας πληθωριστικού χρήματος. Για την Αμερική δεν το συζητάω καν. Η μόνη λύση για μένα είναι – αφού αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τη Ρωσία – να τα βρούμε κάπως και με την Τουρκία. Δεν το θεωρώ περισσότερο ανέφικτο από τις άλλες μας επιλογές και οπωσδήποτε δεν χάνουμε τίποτα να το προσπαθήσουμε σοβαρά.
Όσο μου επιτρέπει η σχετικά μειωμένη εγρήγορσή μου περί τα πολιτικά:
1. Συμφωνώ, η μόνη πιθανότητα αυτό να αλλάξει είναι η εμφάνιση μιας “ισχυρής προσωπικότητας” που θα μπορούσε να ενώσει / εξαλείψει τους αντιπάλους από τον εθνικιστικό χώρο. Πράγμα [η “προσωπικότητα”] που, ακόμα και αν μπορεί να υπάρξει [προσωπικά σχεδόν το αποκλείω] δεν ξέρω, βάσει της πείρας του παρελθόντος αν πρόκειται για ευκτέο σενάριο.
2. Υπάρχει και η περίπτωση, με δεδομένο ότι μεγάλο ποσοστό των ατόμων που κουβαλιούνται εδωπέρα το κάνουν για να συνεχίσουν προς τα πάνω, αν αντιληφθούν ότι το “προς τα πάνω” εξανεμίζεται, κάπως κι αυτοί να στανιάρουν – πράγμα για το οποίο φυσικά αμφιβάλλω ήδη τη στιγμή που το γράφω.
3. Απο την άλλη, μπορούμε και να αφήσουμε το πράμα “εμπάτε σκύλοι αλέστε”; Απάντηση : μια χαρά μπορούμε, δεδομένου του ότι και την τελευταία φορά με τον Έβρο δεν ήταν ακριβώς δική μας απόφαση, αλλά “εντολή έξωθεν”. Έτσι λοιπόν και η εντολή αλλάξει, μια χαρά κώλο θα δώσουν οι κ.κ. Μητσοτάκης, Θεοδωρικάκος etc.
Το αυτό και για το ενεργειακό. Μην ξεχνάμε ότι ένας από τους λόγους που έπεσε η Χούντα Παπαδόπουλου [κάποια στιγμή θα έπρεπε να γίνει μια συζήτηση γι’ αυτήν, εκτός δαιμονολογικού πλαισίου] ήταν …τα πετρέλαια.
Ως προς τη Ρωσία, κι εγώ έχω καλύτερο αίσθημα ως προς αυτήν, σε σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση. Και εννοείται ότι αυτή μόνο μπορεί να είναι η εξισορροπητική δύναμη ανάμεσα σε μας και τους “Τουρκόχοιρους”.
Αν δώσουμε φυσικά τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Τα οποία δεν έχω καταλάβει τι κερδίζουμε όλα αυτά τα χρόνια δίνοντας τα στα ευρωπουστάκια και τους γαμημένους καουμπόηδες.