Ανοίγεις την τηλεόραση να συνοδεύσεις το πρωινό σου, και πέφτεις πάνω στον κύριο Σούρα, συνομιλούντα απ’ τον χώρο του αεροδρομίου [εκεί «τον πέτυχε» ο φακός], με τον Άρχοντα της Πρωινής Ζώνης.
Εκτός εαυτού ο «επιστήμων», ως συνήθως, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρότρυνση για να συνεισφέρει στο concept «αποπροσανατολισμός και αποκτήνωση του θεατή με ιστορίες από την καθημερινότητα».
Σούρας : «Οι Μπάμπηδες δεν είναι ασθενείς. Είναι διαταραγμένες προσωπικότητες, είναι οι εν δυνάμει δολοφόνοι, οι ήρωες του κακού, οι …’κανονικοί’ δολοφόνοι [= οι αποτελούντες …«κανονικότητα» (σ.σ.)]. Είναι άτομα επικίνδυνα. Έχουν πλήρη επίγνωση και συνείδηση του τι κάνουν».
Άρχοντας Πρωινής Ζώνης : «Εγώ θέλω να ρωτήσω κάτι …και με τη βοήθεια της επιστημονικής σας γνώσης …αν μπορεί να απαντηθεί αυτό [sic]. Μπορούμε να προλάβουμε Μπάμπηδες;»
Σούρας : «φυσικά μπορούμε να προλάβουμε Μπάμπηδες. Η οικογένεια φταίει που δεν προλαβαίνουμε Μπάμπηδες. Όταν πεθάνω θέλω να με ξεχάσετε. Ένα motto μην ξεχάσετε ποτέ. ‘Πίσω από κάθε παιδί, ψάξτε γονιό’. Η οικογένεια δεν βλέπει; η οικογένεια δεν καταλαβαίνει; η οικογένεια δεν θέλει να δει την αλήθεια γιατί φοβάται το στίγμα, κλείνει τα μάτια κι έτσι …δημιουργούνται οι Μπάμπηδες. Εκ των υστέρων τα κλάματα είναι εύκολα, τα αναθέματα είναι εύκολα. Η πρόληψη είναι η λύση γι’ αυτούς τους Μπάμπηδες, που έχουν κατακλύσει την ελληνική κοινωνία και δυστυχώς δεν είναι προς όφελος του ελληνικού λαού! έρχονται δύσκολες καταστάσεις!»
Assistant Άρχοντα Πρωινής Ζώνης : «Κλείνοντας να σας ρωτήσουμε και κάτι τελευταίο. Είδαμε την απολογία του χτες. Εσείς τι λέτε; έχει μετανιώσει; υπάρχει μεταμέλεια;»
«Να έχει μετανιώσει; ένας αδίστακτος δολοφόνος είναι. Ξέρετε πόσα συγνώμη θα σας πουν τώρα; Διακόσα συγνώμη …ξέρετε πόσο εύκολο είναι να ρίξω το ανάθεμα σε κάποιον άλλο, και να υποστηρίξω ότι εγώ και η γυναίκα μου μαλώναμε και η γυναίκα μου με έδερνε, γι’ αυτό εγώ τη σκότωσα; Ξέρετε πόσο εύκολο είναι να πάω να πω ότι έβαλα το παιδί μου εκεί για να το προστατεύσω; Προστάτευε το πτώμα το ζωντανό παιδί… τι άλλο θ’ ακούσουμε… επαναλαμβάνω : νόμιζα ότι θα βγει καλύτερος ηθοποιός. Βγήκε χειρότερος. Και το μόνο που έκανε είναι να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι …γεμίσαμε Μπάμπηδες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το καινούργιο σύνδρομο το οποίο έχω λανσάρει από την εκπομπή σας πριν ένα χρόνο, που λέγεται ‘Το σύνδρομο των Γλυκών Νερών’.
‘Αρχοντας Πρωινής Ζώνης : «Σας ευχαριστούμε πολύ, σας ευχαριστούμε. Καλό ταξίδι κύριε Σούρα…»
Σούρας : «Εγώ σας ευχαριστώ».

Εφαρμόζοντας τεχνικές αναπνοής για την αυτοσυγκράτηση, και προσπαθώντας να κάνουμε λιανά το αφήγημα :
Κατ΄αρχήν, για όσους όπως εγώ δεν το είχαν καταλάβει, δεν μιλάμε για μεμονωμένο περιστατικό αλλά για …σύνδρομο. Ένα είδος επιδημίας τουλάχιστον, ανθρώπων της διπλανής πόρτας που …έτσι ψυχρά και χωρίς λόγο, σκοτώνουν, συνήθως τις γυναίκες τους, εν πλήρη συνειδήσει.
Και ο κάθε ένας από αυτούς, ο δολοφόνος της διπλανής [μας!] πόρτας, είναι κι αυτός ένας Μπάμπης. Προσδιορίζεται δε, όπως κι ο Μπάμπης, από το ίδιο για όλους pattern : δεν διαθέτει ψυχολογικό υπόβαθρο, «τραύματα από την παιδική του ηλικία», «συγγενείς που τον κακοποίησαν» κλπ. κλπ. Δεν υπάρχουν αιτίες για το ότι έγινε δολοφόνος, και στις οποίες κάποιος πρέπει να εγκύψει για να τον θεραπεύσει.
Ο δολοφόνος είναι απλώς ο «ήρωας», η «ενσάρκωση» του κακού. Ρίχτε τον στα σκυλιά.
Τα ανωτέρω λέγονται από επιστήμονα, διευθυντή ψυχιατρικής κλινικής, στον οποίο ένας Θεός ξέρει πόσοι άνθρωποι έχουν προσφύγει για βοήθεια …και τι έχουν τραβήξει από τότε.
Μιλάμε χαλαρά για τον «τελευταίο» των τηλε-ειδικών, τον …Dirty Harry ενός χώρου τοξικού εκ φύσεως, βαρυνόμενου με ιστορικό εγκλημάτων στο όνομα της «επιστήμης».
Και να επαναλάβουμε απλώς μια μη επιστημονική γνωμάτευση :
Ο κύριος Σούρας χρήζει εγκλεισμού και στενής ψυχιατρικής παρακολούθησης, εν όψει «σοκ θεραπείας».