[Σε συνέχεια απ’ το προηγούμενο] Η χαιρέκακη αδημονία για το τέλος του πολιτισμού που υπόσχεται η ΑΙ, ελάχιστα διαφέρει από τα περί “γηρασμένων και παρηκμασμένων” πληθυσμών της Δύσης. Η τελευταία περιμένει το φιλί της ζωής από ορδές αφροασιατών, a priori ανεπίδεκτων προσαρμογής σ’ αυτήν, και χωρίς κάποιον που θα ενδιαφερόταν να διευκολύνει την προσαρμογή προς αμοιβαίο όφελος.
Παρεμπιπτόντως, ο όποιος προβληματισμός περί αποφυγής του “ευεργετικού μπολιάσματος”, αναστέλλεται από μυθολογίες, διαδιδόμενες στις νεότερες γενιές με την ταχύτητα πυρκαγιάς σε πευκοδάσος : περί ενός κόσμου που τελειώνει σε 10 χρόνια [κλιματική αλλαγή], περί πανδημιών στο έλεος των οποίων βρισκόμαστε, και πάνω απ’ όλα περί λευκού άνδρα που αποτελεί την [προς εξάλειψη] μάστιγα της ανθρωπότητας.
Σε ένα πλαίσιο όπως αυτό, η κυριαρχία της Τεχνητής Νοημοσύνης και το “τέλος της ιστορίας” στη χονδροειδέστερη εκδοχή του, καθιστούν την πληθυσμιακή σύνθεση των πάλαι ποτέ κραταιών εθνών – κρατών επουσιώδη υπόθεση.
Όπως τόσες και τόσες παρακμιακές εκδηλώσεις, η …πρόθυμη αναμονή του τέλους εκπορεύεται απ’ την επικράτηση του ατομιστικού επί του κοινοτικού * πνεύματος. Επικράτηση που υπερβαίνοντας τη στιγμή, ακυρώνει το μέλλον : η ιδέα του να αφήσεις κάτι πίσω σου παύει να έχει νόημα, η απαξίωση άλλωστε της τεκνοποιίας εντάσσεται σ’ αυτό ακριβώς το concept.
Θα έλεγα ότι ο παραγνωρισμένος πρωτοπόρος – εκπρόσωπος του συγκεκριμένου πνεύματος είναι ο Λουδοβίκος 15ος [πατήρ του καρατομηθέντος 16ου] με την περίφημη φράση του εκεί στα 1770s : “μετά από μένα, ας έρθει ο κατακλυσμός”.
Νομίζω ζούμε σε πλανήτη Λουδοβίκων Δέκατων Πέμπτων. Και ως προς την απάθεια, και ως προς την ηλίθια έπαρση.
* “εκπροσωπούμενου”, δεκαετίες τώρα, από πλασματικές [συχνά απλώς διαδικτυακές] κοινότητες, στη βάση ιδεολογικών, αισθητικών και …σεξουαλικών προτιμήσεων.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το να ζεις τη ζωή σου σα να έρχεται το τέλος του κόσμου δεν απέχει και πολύ από το να το προκαλείς.
Ακριβέστατα. Ένα από τα πιο αηδιαστικά τζαμπαμάγκικα σλόγκαν των τελευταίων δεκαετιών ήταν το “να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία”. Φοριότανε πολύ και στα “ροκ” λημέρια – δεν ξέρω αν ακούγεται ακόμη.