Μετά τον θρίαμβο του Boris Johnson, ο κύριος Corbyn δεν έχει άλλη επιλογή από την επιστροφή στο σπίτι του. Νιώθεις συνήθως ένα είδος συμπάθειας για τον ηττημένο, ακόμα και αν σου ήταν σφόδρα αντιπαθής στις “εποχές της δόξας”. Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε μια από τις εξαιρέσεις στον κανόνα. Ο JC είναι μια άλλη.
Έχει ίσως νόημα να αναδημοσιεύω ένα μικρό προ διετίας κείμενό μου γι’ αυτόν [ΗΧΟΣ-ΕΙΚΟΝΑ, Ιούλιος 2017]

ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΣ Μια δυσοσμία απλώνεται στην διεθνή πολιτική σκηνή, από ενάρξεως προεδρίας Trump και εντεύθεν. Αφορά στην “ανθρωπιστική” ρητορεία περί το μεταναστευτικό, γεμάτη βαρύγδουπες φράσεις στερούμενες νοήματος.
Πρόσφατο παράδειγμα, η εμφάνιση στο Glastonbury του Jeremy Corbyn, ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, ενός συνολικά αξιοθρήνητου ανθρώπου. Ο Jeremy έτυχε αποθέωσης από το πλήθος των ροκ φαν, εκστομίζοντας φράσεις όπως “όλοι οι μετανάστες έχουν θέση στην κοινωνία μας”. “Κάποιοι είναι …λίγο διαφορετικοί”, έσπευσε να συμπληρώσει, “όμως η διαφορετικότητα είναι πηγή γνώσης και έμπνευσης”. Για να συγκεφαλαιώσει με το σύνθημα: “We need to build bridges, not walls!!!” Ο κύριος Corbyn δεν θέλει τοίχους. Θέλει να κτίσει γέφυρες ανάμεσα στα zombie crowds των failed states και τις δυτικές κοινωνίες που βρίσκονται σε διαδικασία αποσύνθεσης. Όπως συμβαίνει με όλους του είδους του, ο λόγος του είναι ανυποχώρητα οραματικός, γεμάτος ρομαντικές κορώνες. Αντί πολιτικών επιχειρημάτων επικαλείται στίχους ποιητών όπως ο Shelley.
Για το πλήθος των δεινών που έχει συσσωρεύσει η προσέγγιση της πολιτικής με όρους “αισθητικής” και “ηθικής”, από την εποχή του Διαφωτισμού, να συστήσω το βιβλίο του Reinhart Kosseleck: “Critique and Crisis”, ακυκλοφόρητο στα ελληνικά.
Εκείνο άλλωστε, εκτός των άλλων, που διαφεύγει από τον Jeremy και τους ομοίους του, είναι ότι η “αισθητική”, η “ηθική” και ο …Shelley, έχουν δώσει τη θέση τους στον οχετό των social media.