Κάποιοι φίλοι με ρωτούν γιατί δεν έχω αναφερθεί όλο αυτό τον καιρό σε κείμενα επιφανών του πνεύματος, όπως, κυρίως, ο Ιταλός φιλόσοφος Αγκάμπεν, γύρω απ’ το ζήτημα του κορωνοϊού [η στάση του εν λόγω ήταν η αναμενόμενη για όποιον γνωρίζει το έργο του, καθώς η παρούσα κατάσταση επιρρώνει τις χειρότερες πτυχές της θεωρίας του περί Κατάστασης Εξαίρεσης : της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που με επίκληση συγκεκριμένων κινδύνων (εδώ της “πανδημίας”) μετατρέπεται σε κανονικότητα].
Ο λόγος που δεν το κάνω είναι ότι δεν μπαίνω στον κόπο να τα διαβάσω ο ίδιος. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι …δεν χρειάζεται. Και μου είναι ενοχλητική η ανάγκη κάποιων “αιρετικών” δημοσιολόγων [ελάχιστων ούτως ή άλλως, και ιδιαίτερα …προσεκτικών] να κρύβονται πίσω από βαρυσήμαντες υπογραφές όπως του Φουκώ και του Αγκάμπεν, μεταφέροντας το θέμα στο χώρο των λεπτεπίλεπτων εννοιολογικών διακρίσεων, όταν πρόκειται για ζήτημα κοινής λογικής, περίπου αυτονόητο, εξ ίσου κατεπείγον για όλους μας, ως ordinary people.
Και για να πω το κρίμα μου: ανέκαθεν με ενοχλούσαν οι πολλές παραπομπές, αρχής γενομένης απ’ την επιφυλλίδα του …Μάριου Πλωρίτη που διάβαζα, ως παιδάκι, σε ποια εφημερίδα δεν θυμάμαι: ενδιαφέροντα κείμενα, αλλά τα quotes, μεγαλύτερης έκτασης απ’ το original text, παρουσίαζαν την εικόνα κάποιου που αισθανόταν την ανάγκη επίκλησης της “αυθεντίας”, ακόμα και για να ισχυρισθεί ότι δυο και δύο κάνουν τέσσερα.