Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από τη “μουσική ατμόσφαιρας”, την elevator music, και τη …σοφιστικέ αδελφή της, ambient: μια μουσική σύνθεση έχει πάντα, δεν νοείται να μην έχει, συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Η τελευταία πηγάζει όχι απλώς από τον ήχο αλλά, κυρίως, απ’ τις νότες της. Όμως και ο ήχος διαμορφώνεται σε μέγιστο βαθμό από αυτές: ο ίδιος πιανίστας, από το ίδιο πιάνο, θα εκμαιεύσει ήχους τελείως διαφορετικούς, ανάλογα με το τι θα παίξει.
Η μουσική που γράφεται …στοχεύοντας στη δημιουργία ατμόσφαιρας, αποτελεί ψευδο-μουσική. Καταγωγική της ρίζα είναι η …ψευδο-κλασική μουσική των soundtracks.
Η μεταπήδηση της μουσικής συνοδείας, ως νοοτροπίας, απ’ την οθόνη στην καθημερινότητα του σύγχρονου πολίτη, το ότι δηλαδή κάθε δραστηριότητα, παντού και πάντα, “πρέπει να” συνοδεύεται από μουσική, πέραν του τι συνεπάγεται για το καλλιτεχνικό επίπεδο του …προϊόντος, είναι σούπερ αποτελεσματική ως μέσο χειραγώγησης μαζών σε οικουμενικό επίπεδο.