Μια παράμετρος που σπανίως συζητάται στον περί “επιστήμης” και “αρνητών” διάλογο, είναι η ακόλουθη :
Οι άνθρωποι που παίρνουν κυβερνητικές αποφάσεις σε κάθε τομέα, όχι μόνο της υγείας, το κάνουν βάσει “ειδικευμένης γνώσης” των ιδίων, ή των συμβούλων που τους πλαισιώνουν. Ποτέ κανείς από αυτούς, απ’ ότι θυμάμαι τουλάχιστον, δεν έχει αρνηθεί το διάλογο, ή αποπειραθεί να μειώσει τον αντίπαλό του ως “μη ειδικό”, τουτέστιν, άσχετο, μη δικαιούμενο να μιλάει για το θέμα.
Σε διαφορετική περίπτωση, αυτό που θα προέκυπτε σαν motto λειτουργίας οποιασδήποτε κυβέρνησης θα ήταν : απαγορεύεται κάθε κριτική στην ασκούμενη πολιτική. Το μόνο δικαίωμα που έχετε είναι να σιωπάτε και να εφαρμόζετε εκείνα που εμείς, με την τεχνογνωσία μας, αποφασίζουμε.
Άποψή μου είναι ότι …το motto ισχύει σε ανησυχητικό βαθμό, άσχετα αν δεν διατυπώνεται ευθέως, όπως με τα ζητήματα υγείας. Υπό αυτή την έννοια, η πανδημία αποτελεί πιλοτικό πρόγραμμα για τη μελλοντική συνολική κατίσχυσή του. Προς το παρόν, η ιατρική είναι η μόνη Επιστήμη με “Ε” κεφαλαίο, μη επιδεκτική αντίρρησης.
Η “απομάγευση του κόσμου” [Max Weber], η εξαφάνιση του υπερφυσικού, υπήρξε στην πραγματικότητα η εξαφάνιση του αόριστου, του μη μετρήσιμου, όλων όσων αδυνατεί να συλλάβει μια “Επιστήμη” χρησιμοποιούμενη αποκλειστικά για τους σκοπούς της εξουσίας. Ό,τι υπεκφεύγει της αντιλήψεώς της, ό,τι αντιτίθεται σ’ αυτήν αποτελεί αίρεση ή δαιμονολατρεία. Πιο απλά θρησκοληψία, με τους σημερινούς όρους.
Με δεδομένη την αδυναμία πρόσβασης του “πολίτη” στην επιστημονική λεπτομέρεια, πράγμα το οποίο του επισημαίνεται αυτομάτως * …μόνο κάθε φορά που εκφράζει κάποια αντίρρηση, αυτό που προκύπτει είναι η επίκληση της Επιστήμης, όχι ως σειράς λογικών συνεπαγωγών, αλλά ως φετίχ, πράγμα το οποίο οδηγεί σε ένα είδος επαναμάγευσης του κόσμου με όρους αφηγήματος sci fi, υποκατάστατου της πραγματικότητας.
Η αέναη παρέλαση “ειδικών” από τα κανάλια, παρεχόντων ψήγματα της σοφίας τους στο κοινό [τα οποία ζητείται από τους παρουσιαστές να γίνονται όλο και πιο λιανά], ικανοποιεί τη φιλοθεάμονα διάθεση, αλλά και τη δίψα αυτού του κοινού για επικοινωνία, μέσω μηνυμάτων που δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας διάδρασης.
Το ότι τα μηνύματα διαμεσολαβούνται από τον παρουσιαστή δεν έχει σημασία. Ούτε το ότι ο “ειδικός” ή το “κυβερνητικό στέλεχος” απαντά με την άνεσή του, χωρίς δυνατότητα ανταπάντησης. Το ότι όλο αυτό αποτελεί μια γελοία παρωδία, δεν έχει σημασία σε ένα κόσμο – παρωδία [βλ. virtual] εφ’ όλης της ύλης.

* Η a priori “ανεπάρκεια κατανόησης” επεκτείνεται μέσω της υπερεξειδίκευσης ακόμα και σε επιστήμονες δραστηριοποιούμενους σε παρεμφερείς χώρους, άλλες ειδικότητες της ιατρικής, ας πούμε.