Η χτεσινή δήλωση του …Sir Keir Starmer, ηγέτη του Εργατικού Κόμματος ότι αυτό “καταδικάζει εντελώς” τον “βαθιά ενοχλητικό αντισημιτισμό ” του Roger Waters και ότι οι συναυλίες του επί βρετανικού εδάφους πρέπει να ακυρωθούν, δεν αποτελεί έκπληξη : ως επιχείρημα εναντίον ενός ανθρώπου τη φωνή του οποίου θέλει να σωπάσει, ο εργατικός – nobleman χρησιμοποιεί αυτό που λέμε, the oldest trick in the book : η [άλλοτε αληθινή, άλλοτε υπερβολική, άλλοτε χυδαία κατασκευασμένη] κατηγορία του “αντισημιτισμού”, έχει αποτελέσει από δεκαετιών τη μήτρα του σημερινού politically correct εφιάλτη : και μόνο το άκουσμα της λέξης ή άλλων νεότερης εσοδείας [“ρατσιστής”, “ξενόφοβος”, “ομοφοβικός” κοκ] πρέπει να βάζει σε σκέψεις ένα νοήμονα άνθρωπο για την φερεγγυότητα όποιου τις μεταχειρίζεται. Ιδίως όταν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το θέμα είναι η στάση του καλλιτέχνη όχι μόνο στο παλαιστινιακό, αλλά και στο θέμα της Ουκρανίας. O Waters συνδυάζει τα μεγαλύτερα αμαρτήματα που μπορούν να βαρύνουν το σημερινό πολίτη του κόσμου : είναι “Αntisemite” και “Putin apologist” [σύζυγος Gilmour]. Καλό είναι να θυμόμαστε λοιπόν ότι οι άνθρωποι που στηλιτεύουν τον “αντισημιτισμό” του τάσσονται με κτηνώδη ξεδιαντροπιά δίπλα στο Τάγμα του Αζόφ – το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι alive and kicking, κάτω απ’ τα αγκυλωτά του λάβαρα.
Στο βίντεο κάτω, η απάντηση του RW, με λεπτομέρειες της υπόθεσης τις οποίες αηδιάζω να αναπαραγάγω. Το ότι αναγκάζεται να εξηγεί, μετά από τόσα χρόνια, τα αυτονόητα, ή να επικαλείται την οικογενειακή του ιστορία για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, αποτελεί ήδη μορφή ήττας.
Αλλά έως εκεί.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.