Τάδε έφη χρήστης αντιπροσωπευτικός του είδους του : οπαδός των Τσιόδρα, Βασιλακόπουλου, και ψηφοφόρος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Από τους παραπάνω προτιμώ το βάνδαλο * της Νίκης, εν γνώσει του επιπέδου αυτού και του κόμματος, στο οποίο έχω αναφερθεί. Εν γνώσει επίσης του εκ του ασφαλούς της κίνησής του (βλ. βουλευτική ασυλία), και του επικίνδυνου προηγούμενου που δημιουργεί.
Η τέχνη κινδυνεύει λιγότερο από τέτοιου είδους βανδάλους, απ’ όσο κινδυνεύουμε εμείς από τους σπόνσορες μιας τέτοιου είδους τέχνης. “Στρατευμένης”, αλλά σε σκοπούς αφανείς και ύποπτους.
* Εισαγωγικά δε χρειάζονται : είμαι περίπου βέβαιος ότι ο εν λόγω θα βανδάλιζε και αληθινά αριστουργήματα στο όνομα των “πιστεύω του”. Το ίδιο θα έκαναν, και κάνουν, τα liberal μαλάκια – θιασώτες της λογοκρισίας – που σήμερα τον χτυπάνε.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο στα να βγάζει κανείς τον καλύτερο εαυτό του σε κάποιο συγκεκριμένο τομέα (συνήθως τον επαγγελματικό) και το χειρότερο σε κάποιον άλλο – συνήθως τον πολιτικό ή τον προσωπικό. Βασικά οι περισσότεροι άνθρωποι έτσι ακριβώς είναι.
Ακριβέστατα. Στο φινάλε, οι περισσότεροι γιατροί που ξέρω εγώ τουλάχιστον, δεν είναι ακριβώς έμπλεοι πολιτισμού, για να μη μιλήσουμε για …δικηγόρους. Ο φυσικός χώρος αναψυχής των περισσότερων απ’ τς δυο συμπαθείς κατηγορίες, είναι το σκυλάδικο.
Για να μη γίνω …κακούλης, επεκτεινόμενος σε διακεκριμένους γιατρούς, δικηγόρους κλπ. που καταγίνονται στο περιθώριο της δραστηριότητάς τους με την ποίηση, τη μουσική, τη ζωγραφική και τα τοιαύτα.
Και για να πω το κρίμα μου, τώρα που πήρα φόρα,😁 ακόμα και η ιδέα του περίφημου πάλαι ποτέ …Γιακούμπ, που χειρουργούσε υπό τους ήχους της Συμφωνίας του Διός, να πούμε, μου είχε φανεί ελαφρώς κακόγουστη. Τώρα, αν το opus συντέλεσε έστω και τόσο δα στη σωτηρία ενός ανθρώπου (του …Παπανδρέου φερ’ ειπείν), χίλιες φορές χαλάλι.
Ειδικά οι γιατροί από ένα σημείο και μετά το ρίχνουν σε άλλες δραστηριότητες. Κάτι έχει το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Παρεμπιπτόντως και ασχέτως προθέσεων, ιδεολογικών προεκτάσεων κλπ, μου ψιλοάρεσαν τα χαρακτικά του πως τον λένε τυπάκου. Ή τέλος πάντων είχαν την πλάκα τους.
[believe it or not είδα κι έπαθα για να γράψω τις παραπάνω 2 προτάσεις με τη.. βοήθεια της AI]
Γενικώς κάποια απ’ τα έργα της έκθεσης είναι συμπαθητικά. Το ζήτημα άλλωστε είναι ότι ουδείς από τους φωνασκούντες (του πρωταγωνιστή συμπεριλαμβανομένου) είναι σε θέση να ξεχωρίσει “τέχνη” από “μη τέχνη”.
Για τους μεν ό,τι ξεφεύγει από την πεπατημένη, είναι στην καλύτερη περίπτωση “ψευτοκουλτουριάρικο” (εκτος αν είναι κάποιος διάσημος τύπου Πικάσο κλπ. Άσχετα αν δεν καταλαβαίνουν Χριστό απ’ το τι βλέπουν).
Κι απ’ την άλλη, για τους …δε, το “αντίπαλον δέος”, η επιλογή γίνεται με βάση πρωτοπορίες, ανατροπές, αντισυμβατικότητες και πράσινα άλογα.
Δεν χρειάζεται πολλά-πολλά : φαντάσου τους περί τον Παπαδόπουλο σε έκθεση έργων του Geiger, ας πούμε.