Η κ[α]τηνώδης “ακτιβιστική” βλακεία του #MeeToo [βλ. screen shots] ως εφεδρεία της δημοσιογραφικής αθλιότητας, στο πλαίσιο πάντα της επιχείρησης “φόβος και τρόμος για μια ανύπαρκτη πανδημία”.
Όμως, και οι εφεδρείες έχουν τη δική τους ατζέντα. Την εξυπηρετούν παράλληλα με το κυρίως σχέδιο :
Ας πούμε εδώ, το “δημοσιογραφικό” site του Μαρινάκη θέτει, στην αρχή και το τέλος του “ρεπορτάζ” ένα αμείλικτο ερώτημα : “Πόσες ακόμα πρέπει να χαθούν για να μπει ένα τέλος;”
Το εννοεί ο Μαρινάνθρωπος;
Το “τέλος” που πρέπει να μπει είναι …ποιό;
“Πόσες ακόμα πρέπει να χαθούν” για να συμβεί …τί ακριβώς;

Πίσω από ένα συνοθύλευμα δραστηριοτήτων, φαινομενικά ετερόκλητων, διακρίνεις μια κοινή “φιλοσοφία” : προτάσσουμε ένα από τα …δεινά της ανθρωπότητας, για το οποίο ουδείς στοιχειωδώς σκεπτόμενος θα κατηγορούσε άλλον απ’ το Θεό, ή τη φύση. Κηρύσουμε …ανένδοτο αγώνα, λες και είναι στο χέρι μας, αυτή την τελευταία, να την αλλάξουμε *
Όποιος εννοεί να μιλάει τη φωνή της λογικής [“η όποια κλιματική αλλαγή, λαμβάνει χώρα ερήμην μας”, “εγκλήματα πάθους γίνονται, όπου Γης, απ’ την αρχή της ιστορίας”, κοκ.] δεν είναι εχθρός δικός μας, αλλά εχθρός της ανθρωπότητας.

* Δεν πρέπει να ξεχνάμε εδώ τον “εκπαιδευτικό” ρόλο κάποιων σλόγκαν προερχόμενων από ένα κόσμο όπου οι αθλητικές επιδόσεις συναντούν τις απεριόριστες δυνατότητες της νέας τεχνολογίας. Πρώτο απ’ αυτά που έρχεται στο νου : IMPOSSIBLE IS NOTHING.