Σε πείσμα των οιμωγών περί “αθλίων” και “περιθωριοποιημένων”, από μια αριστερά που παραδοσιακά ποντάρει στις μειονότητες ως εστίες αναταραχής, η κεντρική ιδέα για το μεταναστευτικό [ο φόβος του politically correct αναθέματος την εμποδίζει να ακούγεται] είναι απλή: Άνθρωποι δύσπιστοι / εχθρικοί προς τον “δυτικό πολιτισμό”, έχουν αντιληφθεί ότι μπορούν να έρχονται στις ευρωπαϊκές χώρες, κομίζοντας αυτούσιες τις δικές τους παραδόσεις και ζώντας με αυτές, αγέρωχα αρνούμενοι την ενσωμάτωση. Και όχι απλώς να γίνονται δεκτοί ως τέτοιοι, αλλά να ζουν με κρατικά επιδόματα – θα είχε ενδιαφέρον να συγκρίνει κάποιος αυτά τα τελευταία με τον μισθό του μέσου Έλληνα εργαζόμενου.
Η Γαλλία πληρώνει όχι μόνο το αποικιοκρατικό της παρελθόν, αλλά και την αθλιότητα της σύγχρονης προσέγγισής της * : μετατροπή των πάντων, ανεξαρτήτως προελεύσεως σε …Γάλλους πολίτες. Το ότι το πράγμα ξεφεύγει από “αποικιοκρατικού” τύπου ερμηνείες φαίνεται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν χώρες δίχως τέτοιο παρελθόν, όπως η Σουηδία ή η Γερμανία. Ελπίζουμε να μην προστεθεί σ’ αυτές …κάποια άλλη, χωρίς αποικιοκρατική ιστορία επίσης, αλλά με ισχυρή […ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού!] μουσουλμανική μειονότητα.
Υπάρχει λόγος που οι αναλυτές του αυστραλιανού καναλιού [βλ. το ενδιαφέρον βίντεο] επισημαίνουν τα ανωτέρω : να τονίσουν τα αυτονόητα στο ακροατήριο της δικής τους χώρας. Η οποία μέχρι στιγμής, και ευτυχώς γι’ αυτήν, προσεγγίζει διαφορετικά το ζήτημα.

* …συμπεριλαμβανομένης της αρωγής στο αμερικανικό σχέδιο για την αποσταθεροποίηση συγκεκριμένων περιοχών – πηγή δημιουργίας των σύγχρονων μεταναστευτικών ρευμάτων. Το 2011, παραμονές της ανατροπής του, ο Μουαμάρ Καντάφι ζητούσε έλεος απ’ τους δυτικούς ηγέτες [προεξάρχοντος του κυρίου Σαρκοζί] προειδοποιώντας ότι σε περίπτωση δικής του πτώσης, ανεξέλεγκτα ρεύματα απ’ την υποσαχάρια Αφρική θα ξεχύνονταν στην Ευρώπη. Δεν είχε ίσως καταλάβει ότι, για τους Κουίσλιγκ της Παγκοσμιοποίησης, μια τέτοια εξέλιξη αποτελούσε αντικειμενικό στόχο.