Υπάρχει ένα ποσοστό “ιδεολογικών αντιπάλων”, με τους οποίους έχει νόημα να συζητάς. Αντιλαμβάνεσαι τις καλές προθέσεις τους, θεωρείς ότι έχουν πέσει θύματα ιδεοληψιών και προπαγάνδας, και με την επίγνωση του ότι, το “ποιος είναι” κάθε άνθρωπος, το “ποιος είσαι” ο ίδιος, είναι αποτέλεσμα τύχης [ουδείς επέλεξε το DNA του, ή τις συνθήκες της ζωής του], κάνεις ότι μπορείς για να πείσεις, ή για να πεισθείς.
Το ότι βεβαίως είμαστε “ατάκτως ερριμμένοι” στον κόσμο, δεν σημαίνει ότι οι διαφορές μας ειναι φαινομενικές. Ότι δεν υπάρχει τίποτα να χωρίσουμε, ή ότι η επιτυχία του ενός δεν είναι κάποτε η αποτυχία κάποιου άλλου.
Αυτό που ξεχνιέται στην παρωδία δημοσίου διαλόγου των social media, είναι ότι οι διαφορές δεν αφορούν μόνο σε εκτιμήσεις. Αλλά σε θεμιτά ή μη, απτά συμφέροντα. Και ότι στην περίπτωση των πρώτων, τα ηθικά πλεονεκτήματα δεν έχουν καμιά θέση.
Ας πούμε: δεν φταίει σε τίποτα ένας νεαρός Αφρικανός, αν γεννήθηκε σε μια εξαθλιωμένη, δίχως υποδομές χώρα. Ούτε αν μέσα από το κινητό ή το λάπτοπ του [οι διάφοροι Νίκολας Νεγκροπόντε φρόντισαν να τα διαδώσουν παντού από δεκαετίες], “έρχεται σε επαφή” με την εκμαυλιστική ευμάρεια ενός δυτικού πολιτισμού, ισχυρότερο όπλο του οποίου είναι η  αυτοδιαφήμισή του. Είναι τελείως ανθρώπινο να θες να γίνεις μέρος αυτού του θαύματος… Και μέρος του θαύματος είναι το πόσο “εύκολο είναι”. Ιδού αίφνης, ο trafficker της ΜΚΟ, που σου υπόσχεται, για 5.000 Ε, ολόκληρο τον Κόσμο.
Περνώντας στην απέναντι πλευρά, δεν φταίει επίσης τίποτα ο οικογενειάρχης της ακριτικής ή μη περιοχής, που προσπαθώντας να τα φέρει βόλτα ορθοποδώντας απ’ την κρίση, βρίσκεται μπροστά σε επιπλέον υποβάθμιση, με τις προοπτικές να προδιαγράφονται ζοφερές γι’ αυτόν και τα παιδιά του.

Εαν θεωρήσει κανείς τα συμφέροντα των δυο θεμιτά, πρέπει και να θεωρήσει θεμιτή τη σύγκρουσή τους.  Όμως, κι εδώ είναι το “παράδοξο”, εκείνοι που κουνούν το δάχτυλο στον ντόπιο είναι άνθρωποι που προέρχονται από αριστερά κόμματα. Τα συνδικάτα των οποίων, άλλο δεν έκαναν δεκαετίες ολόκληρες, απ’ το να παροτρύνουν τις “λαϊκές μάζες” σε κινητοποιήσεις, απειλώντας να διαλύσουν την οικονομία της χώρας, στο όνομα κεκτημένων και διεκδικούμενων, που μπροστά στα όσα διακυβεύονται εδώ ήταν παρανυχίδες.
Ο λόγος που αποδίδεις τελικά ολόκληρο το ηθικό μειονέκτημα στην “Αριστερά” είναι η  υποκρισία με την οποία εργαλειοποιοιεί τα ανθρωπιστικά ζητήματα, ψάχνοντας μανιωδώς την επόμενη αφορμή για να εξαπολύσει το μάντρα του ρατσιμού και της ξενοφοβίας. Το ότι κόπτεται για τους μετανάστες, αδιαφορώντας για τους “αυτόχθονες”, με μόνο στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Μέσα απ’ την εξαθλίωση, αλλά και την …αντικατάσταση τμήματος ενός λαού που δεν επρόκειτο ποτέ να της τη δώσει.
Αυτή είναι η “ευκαιρία” που εννοεί, μιλώντας για τους μετανάστες, ο κύριος Βαρουφάκης.