Εν πρώτοις : Ο λόγος που οι πάντες γράφουν και μιλούν διαρκώς στα σόσιαλ μίντια είναι ότι αυτό χρειάζονται τα τελευταία για τη διαιώνιση της παρασιτικής τους ύπαρξης : ακατάσχετη ροή λόγου. Θέμα αξιολόγησης του επιπέδου του λόγου δεν γεννάται, μια και η προβολή του έχει λανσαριστεί σαν δημοκρατικό δικαίωμα στην έκφραση. Η “ανάγκη για έκφραση” επί παντός επιστητού, είναι το απόγειο της πανουργίας των μίντια, και η επιτομή της υποκατάστασης της πραγματικότητας από το virtual.
Κάποιος, όχι παθολογικά εύπιστος, αναρωτιέται αν οι δημιουργοί [;] των social media είχαν εικόνα του κοινωνικού τοπίου των early ’00s και, συνακόλουθα, του τι είδους “θηρίο” απελευθέρωναν. Το ερώτημα είναι ρητορικό : εννοείται ότι είχαν. Το ομολογούν κάποιοι απ’ τους πρωτοπόρους του χώρου, που έμελλε να τον εγκαταλείψουν, σε αναζήτηση της σωτηρίας της ψυχής τους.
Αν ο εκδοτικός οίκος / η εφημερίδα περνού[σα]ν από κόσκινο τα κείμενα για να αντέξουν στον ανταγωνισμό της αγοράς, υπό τις συνθήκες πανδημίας “δημοσιογράφων” / “σχολιαστών” / “ποιητών της ζωής” που δημιουργούν τα σόσιαλ μίντια, έννοιες όπως “αισθητική”, “εκλεκτικότητα”, “κοσμιότητα”, γίνονται βλαπτικές για το ζητούμενο, που είναι αποκλειστικά η ποσότητα. Όλος ο “καλός κόσμος” χωράει εδώ, η λογοκρισία εμφανίζεται αποκλειστικά με ιδεολογικό [politically correct] πρόσημο. Η ανάρτηση αξιολογείται με όρους λαϊκής ψήφου, εξ ου ο “αρνητής” της δημοκρατικής διαδικασίας [ο …literally Hitler] αποκλείεται a priori. Και, όπως ο αληθινός θριαμβευτής κάθε εκλογής είναι το …δημοκρατικό πολίτευμα, θριαμβευτής εδώ είναι το ίδιο το μέσο.
Αν μιλάμε λοιπόν για σχέδιο που κάποιοι έχουν καταστρώσει, μια από τις παραμέτρους του αφορά στην “Έκλειψη Του Λόγου”, εν ονόματι της “ελευθερίας του”.
Η κόπρος του Αυγείου, συνώνυμη της κουλτούρας των σόσιαλ μίντια, αποτελεί νομοτελειακή κατάληξη της τάσης που είχε ξεκινήσει με το “do it yourself”, κυρίαρχο σύνθημα από τα early ’80s της λαϊκής [pop] μουσικής κουλτούρας. Μέσω αυτού, εκείνο που μπορούσε καθείς να αντιληφθεί, γινόταν ξαφνικά αυτό που “μπορεί” καθείς να πραγματοποιήσει. Κι όπως στη μουσική, έτσι κι εδώ μιλάμε για minimal αποτέλεσμα, με καθοριστικό το ρόλο της τεχνολογίας, στην κατασκευή και την προώθησή του.

[Τα παραπάνω με αφορμή τη “νέα εξέλιξη” στα περί την αγορά του Twitter από τον Elon Musk, για την οποία το μόνο σχόλιο που έχω είναι το ήδη διατυπωθέν εδώ]