Κατ’ αρχήν, η ίδια η ιδέα ενός μουσικού που γίνεται σήμερα διάσημος, με “άγνωστα τραγούδια” όπως το “Eleanor Rigby” ή το “Yesterday”, είναι εκ προοιμίου άκυρη: σε ένα κόσμο που καταναλώνει ήχους r’n’b σκυλάδικου, και όπου οι δεσπόζουσες ποπ φυσιογνωμίες “πρέπει” να είναι γυναίκες, ο άνθρωπος που θα εμφανιζόταν με τέτοιο υλικό σε δισκογραφική, θα ‘φευγε απ’ το παράθυρο.
Από την άλλη, έχει ενδιαφέρον μια “δεύτερη ανάγνωση”: κινητήρια δύναμη, πρωταγωνίστρια στη ζωή του πρωταγωνιστή, φαίνεται να είναι η Ellie, το Πρόσωπο της Δύσης, γυναίκα-ερωμένη-δασκάλα-μάνατζερ, που απαιτεί απ’ τον Jack όχι ένα one night stand αλλά το serious commitment: οι δυό τους δεν καταλαβαίνουν αρχικά πόσο ταιριάζουν, αν και αυτό, για τον θεατή, είναι ολοφάνερο…
H “άγνωστη” κληρονομιά των Beatles δείχνει να συμβολίζει ένα πολιτισμό, χαμένο στα νερά της λήθης. Ο Jack, πακιστανικής καταγωγής, “κλέβει” κάτι που ούτως ή άλλως η Δύση αφήνει πίσω της. Δυο οπαδοί των Beatles, απ’ τους ελάχιστους που “ξέρουν”, τον …ευχαριστούν γιατί έσωσε τα τραγούδια…
Στην σεναριακή κορύφωση, ο πρωταγωνιστής, μπροστά στη λαοθάλασσα του Wembley Stadium, ομολογεί ότι έκλεψε τα τραγούδια, σαμποτάρει την δισκογραφική κυκλοφορία …διανέμοντάς τα δωρεάν στο διαδίκτυο, και επιλέγει το γάμο με την αγαπημένη του.
Ποιο τελικά είναι το “μήνυμα”, πέρα από τον θρίαμβο του πνεύματος του “All You Need Is Love”, σε συνδυασμό μ’ εκείνο του “Imagine”;
Το μήνυμα, μέσα απ’ την επανανακάλυψη των Beatles, είναι …το αδιανόητο ενός κόσμου χωρίς εκείνους. Ο θρίαμβος του σωτηριολογικού αφηγήματος περί τεσσάρων νεαρών που …άλλαξαν τον κόσμο.
Το ατέρμον δοξολόγημα των παιδών από το Λίβερπουλ, κρατά στο pause τον μουσικό πλανήτη, σηματοδοτώντας το “τέλος της ιστορίας” και την ηλιόλουστη ουτοπία των ’60s, απ’ την οποία “όλα ξεκίνησαν”, και προς την οποία …ανακατευθυνόμαστε, με όχημα την virtual reality.