Ένας χαρακτηρισμός είναι πάντα χαρακτηρισμός, άσχετα απ’ το ποιος τον εκτοξεύει.
…“Παράδεισος παραπληροφόρησης”, ας πούμε. O ευρω-επικοινωνιολόγος που το σκέφτηκε, πρέπει να είναι ικανοποιημένος απ’ τον εαυτό του.
Αν στην εποχή της εικόνας, το βάρος έχει περάσει από την ανάλυση στις συναισθηματικές εξάρσεις, και από τα ουσιαστικά [την “ουσία”] στους χαρακτηρισμούς και τα επίθετα, ο λόγος είναι ότι αυτά τα τελευταία έχουν κάτι από τη δύναμη, ακριβώς, της εικόνας. Αυτή συνίσταται στην ικανότητά της να περνάει στο υποσυνείδητο, ακόμα κι αν ο θεατής ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι μια απάτη. Ο δόκιμος όρος για τη διαδικασία είναι “αναστολή δυσπιστίας”. Και είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από την σταθερή απόφαση του οθονοκεντρικού πολίτη να απολαύσει την αγαπημένη του ταινία, σίριαλ, infotainment …no matter what.
Στη συγκεκριμένη βέβαια περίπτωση [θα έπρεπε να] αποτελεί απορίας άξιο, το ότι κάποιοι δίνουν βάση σε ο,τιδήποτε ανακοινώνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ιδίως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που αντιμετώπισε τη μοχθηρία της ληστοσυμμορίας των “εταίρων”, σε όλο το διεφθαρμένο μεγαλείο της.
Η απάντηση είναι ότι …από το 2015 υπήρχαν “Έλληνες” που έδιναν δίκιο και συγχαρητήρια στους “εταίρους”.
Σήμερα, στην [εξ αρχής ευρεία] λαϊκή βάση, προστέθηκαν οι έντρομοι της fake πανδημίας και του climate change. Enter, ανανεωμένος εκλογικά Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος νιώθοντας πλέον στο σβέρκο την …καυτή ανάσα του “αριστερού ηγέτη”, φυτεμένου σαν μεταλλαγμένο καλαμπόκι με διαδικασία κατεπείγοντος, είναι ευπειθής όσο ποτέ.
Ως προς τον κύριο Elon, ο λόγος της γενικής συστημικής κινητοποίησης εις βάρος του, δεν αφορά τόσο στις τουιτερικές δραστηριότητες, όσο στη διελκυστίνδα που ξεκίνησε πέρσι τέτοια εποχή, όταν αρνήθηκε να επανενεργοποιήσει την Starlink εν όψει ουκρανικής επίθεσης στον ρωσικό στόλο. Η συγκεκριμένη υπηρεσία της Space X αποτελεί βασικό επικοινωνιακό εργαλείο για το [βαθμιαία αποδεκατιζόμενο] στράτευμα του “πολέμαρχου” Ζελένσκυ. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η ασφάλεια της χώρας εξαρτάται, πέρα από ο,τιδήποτε άλλο, από την επιχειρηματική ατζέντα του EM, καθώς οι εναλλακτικές λύσεις δείχνουν απογοητευτικά ανεπαρκείς.
Βέβαια, από τα παραπάνω προκύπτει ένα “επιπλέον” συμπέρασμα : ότι ο κύριος Musk θα μπορούσε, ίσως, να έχει παίξει από καιρό ένα ρόλο σε μια μορφή ειρηνευτικής διαδικασίας.
Το ότι δεν το έχει κάνει, οφείλεται πιθανά σε λόγους υπεράνω της δικής μας εποπτείας. Μπορεί όμως και να αφορά, έτσι απλά, στην εξυπηρέτηση της παραπάνω ατζέντας.
