Το ‘Lady Madonna’ είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του McCartney. Και αυτές είναι δύο από τις πιο απολαυστικές διασκευές του. Από τον Fats Domino [η φωνή του Paul στην αυθεντική ηχογράφηση μου θύμιζε πάντα τη φωνή εκείνου] και τον Βενεζουελάνο σούπερσταρ της salsa Oscar D’ Leon.
‘Lady Madonna’ is one of my favorite McCartney’s songs. And these are two of its most enjoyable covers. From Fats Domino [Paul’ s voice on the original recording always reminded me of his] and Venezuelan Salsa superstar Oscar D’ Leon.
Lady Madonna, children at your feet
Wonder how you manage to make ends meet
Who finds the money when you pay the rent
Did you think that money was heaven sent?
Friday night arrives without a suitcase
Sunday morning creeping like a nun
Monday’s child has learned to tie his bootlace
See how they run
Lady Madonna, baby at your breast
Wonders how you manage to feed the rest
See how they run
Lady Madonna lying on the bed
Listen to the music playing in your head
Tuesday afternoon is never ending
Wednesday morning papers didn’t come
Thursday night you stockings needed mending
See how they run
Lady Madonna, children at your feet
Wonder how you manage to make ends meet
I didn’t think I would like the covers of this iconic Beatles song, but I did.
On my part, I ‘d bet you would!
😀
Η μουσική των Beatles μου υπενθυμίζει ένα ερώτημα πλατωνικού χαρακτήρα που αφορά τη φύση του ωραίου (ή του “αγαθού”). Κατά τη γνώμη μου η ομορφιά δεν είναι θέμα του “eye of the beholder”. Είναι κατά 90% αντικειμενική, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει. Γιατί όντως έχει νόημα να πει κανείς “είναι ωραίο, αλλά δεν μου αρέσει”, αφού σε πολλές περιπτώσεις μας αρέσει και η ασχήμια. Μια ωραία μελωδία ή ένα ωραίο πρόσωπο – αναφέρομαι στην ανθρώπινη ομορφιά – είναι κάτι που θα το αναγνωρίσουν όλοι, ασχέτως γενετικών καταβολών, πολιτιστικού υποβάθρου, προσωπικών εμπειριών κλπ. Και αυτό είναι περίεργο, γιατί δεν είναι κάτι που το συναντάς κάθε μέρα, ώστε να το κάνεις από εξοικείωση με τον μέσο – και άσχημο κατά κανόνα – όρο. Συμφωνώ δηλαδή με τον Πλάτωνα ότι το “αγαθόν” υπάρχει κάπου από μόνο του, μέσα μας, έξω μας, τι να πω. Υπάρχει αντικειμενικά πάντως και δεν είναι θέμα γούστου.
Συμφωνώ 600%. Τα πράγματα είναι μετρημένα κουκιά. Το ωραίο έχει αντικειμενική υπόσταση ως αντανάκλαση [- και ως εκ τούτου, στοιχείο προαγωγικό] του well being, μιλώντας φυσικά για “μυστικές” σχέσεις με τον ίδιο τον οργανισμό και τους βιορυθμούς μας. Δεν είναι τυχαίες οι κομπογιαννίτικες αλλά βασισμένες σε στοιχεία θεωρίες περί μουσικής ως θεραπείας : προσωπικά μιλώντας, έχει υπάρξει στιγμή που η ακρόαση συγκεκριμένου έργου [Παθητική Τσαϊκόφσκι] με είχε κάνει, προ τριακονταετίας, να υπερνικήσω ακόμα και την αεροφοβία μου [η επίδραση βέβαια εξατμίσθηκε κατά τη διάρκεια της πτήσεως, ένεκα και των συνθηκών του ταξιδίου : ήταν και η τελευταία φορά που μπήκα σε αεροπλάνο]
“Χοντρικά” μιλώντας, είναι κάτι σαν την τροφή. Το Μέγαρο Μουσικής διαφημίζει “ακομπλεξάριστα” τις λιχουδιές του εστιατορίου του, στο οποίο η απόλαυση του φιλόμουσου μπορεί να συνεχιστεί περνώντας σε άλλο επίπεδο.
Εν πάση περιπτώσει, εξαιρώντας το αηδιαστικό της υποθέσεως [να βλέπεις γηραλέους σκατόφλωρους να ολοκληρώνουν με εκλεκτά πιάτα την απόλαυση του Μότσαρτ] αυτό που κρατάει κανείς είναι ότι : η θρεπτική και υγειινή τροφή ΔΕΝ είναι θέμα γούστου. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη μουσική. Και όπως με την τροφή δεν χρειάζονταν εξειδικευμένες γνώσεις [οι “παλιοί” που λέμε, τα ήξεραν όλα με το νι και το σίγμα τι είναι ωφέλιμο και τι όχι] το ίδιο συνέβαινε μέχρι μια εποχή και με τη μουσική : η ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ διάβρωση, περίπου πλέον εξαφάνιση, του μουσικού αισθητήριου ήταν, ακριβώς, το πρώτο βήμα της διαδικασίας που ολοκληρώνεται σήμερα : ενός κόσμου που αποδέχεται τα εμβόλια ως μόνη λύση, τον Ζελένσκι ως νέο Τσόρτσιλ και τον Μπάιντεν ως leader of the Free World.
Συμφωνώ κι εγώ με τη σειρά μου σε όλα. Το θέμα εξάλλου έχει τεράστιες προεκτάσεις. Την παρομοίωση με το φαΐ δεν την ανέφερα για λόγους οικονομίας, αλλά έτσι κι αλλιώς εσύ τα λες απείρως καλύτερα. Εντωμεταξύ συμπτώσεων συνέχεια με το μακαρίτη τον Unabomber: εκεί που παρακολουθούσα καθημερινά μια late 90s anime τηλεοπτική παραγωγή, πέφτω χτες of all days πάνω σε κάποιο επεισόδιο με πρωταγωνιστή μια ελαφρώς παραλλαγμένη, αλλά ξεκάθαρη (μέχρι και στη φάτσα) εκδοχή του εν λόγω. Με βάση τον αριθμό και το περιεχόμενο των εκπομπών του netflix η πιθανότητα να γίνει αυτό τη συγκεκριμένη στιγμή δεν πρέπει να είναι μικρότερη από μία στο δισεκατομμύριο.
Ναι, πρακτκά είναι στο μηδέν. Δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς σε Αντόρνειες αναλύσεις περί την βιομηχανία του θεάματος. Όχι ότι βλάπτουν κιόλας, αλλά για μερικά πράγματα η στοιχειώδης παρατηρητικότητα φτάνει και περισσεύει : η συντριπτική πλειονότης των [επίδοξων] σταρ δεκαετίες ολόκληρες επιλέγεται με κριτήριο την ομοιότητα με επιτυχημένες, άμεσα αναγνωρίσιμες φυσιογνωμίες παλαιότερων. Υπάρχουν ως εκ τούτου “γενεαλογίες” ολόκληρες πρωταγωνιστ[ρι]ών σήμερα που η καταγωγική τους ρίζα φτάνει στα ’40s ή τα ’30s. Εννοείται επίσης ότι οι επιλογές γίνονται με βάση αυτό που πρέπει να σηματοδοτηθεί [καλοί ήρωες, κακοί ήρωες κτλ.].
By the way, το σκηνικό με την “επαναστατημένη νεολαία” των ’50s και εντεύθεν, πήγαινε να στηθεί, είχε στηθεί ήδη για την ακρίβεια σε εμβρυακό στάδιο στα ’30s. Ταινίες με παραστρατημένους νέους, συμμορίες, …drugs etc γυρίζονταν ήδη από τότε, στον απόηχο των roaring ’20s – επακόλουθου του Μεγάλου Πολέμου. Το project πήγε πίσω ένεκα ΒΠΠ και, στη συνέχεια …συνεχίσθηκε και ολοκληρώθηκε.
Καταφανώς έχεις δίκιο. Τα πρότυπα των σωμάτων από την άλλη έχουν αλλάξει αρκετά με την κυριαρχία του body-building ακόμα και στους πιο άσχετους ρόλους. Πλάκα έχει παρεμπιπτόντως η σημειολογία των ταινιών της “χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου”, όχι τόσο στον εμφανισιακό τομέα – που ακολουθούσε αμερικάνικα πρότυπα – όσο στην ονοματολογία των “καλών” και των “κακών”. Ο Πέτρος και ο Παύλος για παράδειγμα ήταν πάντοτε καλά και τίμια παιδιά που δούλευαν οικοδομή για να σπουδάσουν και τα σχετικά. Περισσότερη πλάκα έχει ότι και στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των φερόντων τα συγκεκριμένα ονόματα είναι όντως καλά παιδιά. Ίσως τα ονόματα διαμορφώνουν τελικά και την προσωπικότητα του ατόμου, όπως αντίστοιχα συμβαίνει σε πολλά μακροχρόνια ζευγάρια που στο τέλος μοιάζουν και φυσιογνωμικά ή σε ορισμένους φανατικούς ζωόφιλους που φέρνουν εντυπωσιακά σε σκύλο ή σε γάτα.
Μια από τις πρώτες περιπτώσεις “στοχοποίησης” [εντάξει, μεταξύ σοβαρού και αστείου] που θυμάμαι στη ζωή μου ήταν όταν, στο πλαίσιο των “παραδείσιων” διακοπών στο χωριό είχα επισημάνει στους εκεί φίλους μου ότι, κάποιοι σκύλοι έμοιαζαν [literally!] φυσιογνωμικά με τα αφεντικά τους. Εννοείται ότι το πράγμα είχε αποτελέσει αφορμή για σχόλια του τύπου “πες μας κι άλλα μεγάλε”. Μιλάμε ότι ήμασταν 9-10 χρόνων, αλλά τις παρεμφερείς φυσιογνωμίες δυο ειδικά σκύλων και των αφεντικών τους ακόμα τις θυμάμαι.
Και σε μένα οι περισσότεροι εξανίστανται όταν τους αναπτύσσω τις παραπάνω θεωρίες. Από την άλλη βέβαια χαζογελάνε κιόλας, γιατί κάπου το αισθάνονται ότι δεν είναι πια και τελείως αβάσιμες😁😇
Σταθερές οικουμενικού χαρακτήρα υπάρχουν επίσης κατά τη γνώμη μου και στην ηθική και τη λογική (πράγμα που μόνο επιφανειακά έρχεται σε αντίφαση με το γεγονός ότι “φιλοσοφικά” κλίνω προς το σχετικισμό). Αυτές ακριβώς θέλει να εξαλείψει το κυρίαρχο τα τελευταία χρόνια παγκόσμιο καθεστώς.
I also adore “Lady Madonna”.
The salsa version was quite an interesting take.
There’s never a dull moment on this blog. Thank you!