Η τακτική του πολιτικάντη [μέρες που έρχονται] είναι να διαβάλλει τον αντίπαλο, κατηγορώντας τον για πράγματα που και ο ίδιος, αν όχι …μόνο ο ίδιος, κάνει.
Δεν πρόκειται βέβαια για αποκλειστικότητα του “πολιτικού” χώρου. “Τακτική” όλων μας – λέγεται και …αμυντικός μηχανισμός – είναι να αντιπαραθέτουμε τα πλεονεκτήματά μας στα ελαττώματα των άλλων, κατηγορώντας τους για πράγματα που [ξέρουμε κατά βάθος ότι / ανησυχούμε ότι θα ήμασταν ικανοί να] κάνουμε και οι ίδιοι.
Ξεκινώντας με την εκτίμηση ότι ο Elon Musk προαλείφεται για ένα είδος Μεσσία, κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν ο ρόλος του στην “ανατροπή αδίστακτων πολιτικών” θα έχει ανοίξει το δρόμο για το πέρασμα της δικής του όχι ακριβώς ανθρωπιστικής ατζέντας, δεν απορώ όταν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για δραστηριότητες των ανταγωνιστών αυτού όμοιες με τις δικές του. Δεν απορώ ούτε όταν ο Joe Rogan διαρρηγνύει τα ιμάτιά του με αυτά που ακούει εδώ, ενώ ο Musk, του οποίου τυγχάνει μέγας φαν, κάνει τα ίδια και χειρότερα.
Η εξήγηση είναι απλή, την είχα υποπτευτεί όταν τους πρωτοείδα να συνομιλούν πριν κάτι χρόνια : δεν πρόκειται για απλό υποστηρικτή, αλλά για κλασικό σφουγγοκωλάριο.