Αρχικά σκεφτόμουν να βάλω την εκδοχή του Geza Anda ή “κάποια άλλη από τη δισκοθήκη μου”.
Κοιτάζοντας για άγνωστές μου εκτελέσεις έπεσα σ’ αυτήν του Martin James Bartlett και των London Mozart Players. Αποφάσισα να την προτιμήσω, όχι ως καλύτερη, αλλά ως πιο φρέσκια.
Κάποια στιγμή του ξεφεύγει μια νοτούλα, σε ένα arpeggio του αριστερού χεριού (3:17) αλλά ποιος νοιάζεται. Ο τύπος είναι mean business – ο Mozart, ασχέτως του πόσο “απλός” ακούγεται, είναι από τους πιο δύσκολους στην απόδοση του πνεύματός του.
Το κομμάτι – φινάλε του κονσέρτου – είναι συγκλονιστικό και η εκτέλεση αντάξιά του.
I was going to post Geza Anda’s version or “some other from my collection”. Searching for interpretations unknown to me, I fell into this one by Martin James Bartlett and the London Mozart Players. I decided to pick it, not as better of course, but as fresher.
At some point he misses a note, on an arpeggio of the left hand (3:17) but who cares. The guy is mean business – Mozart’ s spirit, “simple” as his music may sound, is one of the most difficult to interpret.
The piece – the concert’s finale – is staggering and the performance pays absolute justice to it.
If only we could hear Mozart playing this himself.
I certainly know what you mean. What I wouldn’t give for an experience like that.
I love this pretty, frilly piano playing.
“he misses a note”…. only you and some scholars would notice. (Im chuckling a bit here!)
My mentioning of the note was 1. A show-off and 2. A hint for the “scholars” who ‘d think of it as something of importance. Which of course I don’t. 😜
Thank you!
LOL!!! 😜