Ακούγοντας για …τσουνάμια καταγγελιών, από ηθοποιούς αυτή τη φορά, για εργασιακή, σεξουαλική κλπ. βία, θυμάσαι την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου χώρου: με την κρίση να καθιστά ανέφικτη τη λειτουργία του επαγγέλματος [μηδέν θεατρικές παραστάσεις, ελάχιστες έως μηδέν σαπουνόπερες] ένας τρόπος να μην ξεχαστούν οι “σταρ” είναι η μετατροπή σε σαπουνόπερα …της επικαιρότητας. Αυτό, μέσω αθρόων καταγγελιών και δακρύβρεχτων διηγήσεων στα [social] media.
Ακόμα και σε ένα χώρο όπως η ελληνική “showbiz” [μπλιάχ…] υπάρχουν διαβαθμίσεις. Η Εβελίνα Παπούλια, φερ’ ειπείν, μου φαινόταν εξ αρχής ξεχωριστή ανάμεσα στους / τις συναδέλφους της [πώς; “απ’ τη φάτσα”- μπορεί να κάνω και λάθος, δεν χρειάζεται να τα πολυαναλύουμε]. Εύλογα, η συνύπαρξή της, όπως και άλλων, με τους “αντιπροσωπευτικούς του είδους”, τελεί υπό προθεσμία. Απ’ τη στιγμή που τα πράγματα δεν εκτυλίσσονται σε δοκιμαστικό σωλήνα, αργά ή γρήγορα, προκύπτει κρίση και το πρόβλημα εκδηλώνεται. Κι αυτή εδώ είναι “η” κρίση. Το “σύστημα” ξερνάει όσους δεν το υπηρετούν ψυχή τε και σώματι, για εκείνους δε που κρύβουν τα αισθήματά τους …βυσσοδομώντας εναντίον του, είναι αμείλικτο.
Ο “πολίτης του κόσμου” εκπαιδεύεται, δεκαετίες τώρα, στην ασχήμια και την ανωμαλία. Βρίσκεται πλέον στο μεταπτυχιακό: η περιαυτολογική ασημαντολογία των lifestyle media [“Τύπος”, τηλεόραση] περιχαρακώθηκε δια νόμου στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, μεταπηδώντας στη “σοσιαλιστικών” αποχρώσεων ομοιομορφία των σελίδων του Twitter και του Facebook. Πίσω από την κολακευτική για τον πολίτη “εξίσωση” ήταν κρυμμένη η μαοΐζουσα φυσιογνωμία της Νέας Εποχής.
Αυτό που βιώνουμε είναι η αρχή μιας νέας “πολιτιστικής επανάστασης” σε οικουμενική κλίμακα. Το αμερικανικό παράδειγμα είναι διδακτικό για όσους ενδιαφέρονται : η λογοκρισία, το “φίμωμα” της αντίθετης άποψης είναι μόνο η αρχή : το κυρίως μενού περιλαμβάνει απώλεια εργασίας / εισοδήματος και πιθανώς [γιατί όχι; με γκάνγκστερ έχουμε να κάνουμε] φυσική εξόντωση.