Κατά “σατανική” σύμπτωση ο stcigar μου θύμισε τους Jethro Tull, τη στιγμή ακριβώς που ετοίμαζα αυτό το κείμενο με αφορμή την κυκλοφορία νέου άλμπουμ τους [πρώτο εδώ και πολλά χρόνια που ο Ian Anderson παρουσιάζει ως ομαδικό και όχι ως σόλο effort] και συνέντευξης του αρχηγού https://ultimateclassicrock.com/jethro-tull-zealot-game-themes/ Μέρος αυτής, αναφερόμενο στα του Covid, μεταφέρω στα ελληνικά :

Εμείς στη μουσική βιομηχανία έχουμε αποδεχτεί το γεγονός ότι ζούμε σε έναν νέο κόσμο. Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά, και δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαστε ότι είναι. Υπάρχει ο τεράστιος όγκος επιπλέον δουλειάς που πηγαίνει στο σχεδιασμό περιηγήσεων και πρέπει να αντιμετωπίσει τους συνεχώς μεταβαλλόμενους κανονισμούς και τις απαιτήσεις εισόδου σε κάθε χώρα, όπως εμβολιασμοί, πιστοποιητικά υγείας, πιστοποίηση COVID, εξετάσεις πριν πας, εξετάσεις όταν φτάσεις, εξετάσεις για να μπορέσεις να επιστρέψεις… Είχα έξι τεστ COVID μεταξύ Δευτέρας και Παρασκευής την περασμένη εβδομάδα, για ένα σόου στη Ρώμη. Γίνεται λίγο κουραστικό, πρέπει να πω, αλλά είναι ο πραγματικός κόσμος.
Εκείνοι που γκρινιάζουν για εμβολιασμούς και πιστοποιητικά, είναι νομίζω το ίδιο είδος ανθρώπων που, πριν από 40 παράξενα χρόνια, θα μπορούσαν να γκρινιάζουν και να γκρινιάζουν όταν μπήκαν σε ένα αυτοκίνητο και τους είπαν ότι έπρεπε να φορέσουν ζώνη ασφαλείας ή εκείνοι που θα αναστατώνονταν αν τους έλεγαν ότι δεν μπορούν να καπνίσουν σε ένα εστιατόριο.”
“Πρέπει να αποδεχτείτε ότι ο κόσμος είναι ένα διαφορετικό μέρος, και γενικά, είμαστε εκεί για να ταιριάξουμε πάνω σε συγκεκριμένους κανόνες. Αν δεν συμφωνείς μαζί τους, φοβάμαι ότι θα πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεσαι.
Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, υπάρχουν οι αντι-vaxxers που διαδηλώνουν δυνατά. Και αν επιλέξουν να μην εμβολιαστούν, αυτό εξαρτάται από αυτούς, συμφωνώ ότι είναι δικαίωμά τους να αρνηθούν τον εμβολιασμό. Από την άλλη, μπορεί αρρωσταίνοντας να μπλοκάρουν νοσοκομειακά κρεβάτια που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές από άλλες ιατρικές καταστάσεις…

Βασικά, πρέπει να μάθουμε ότι οφείλουμε ο ένας στον άλλον να κάνουμε αυτό που πρέπει σε μια διεθνή έκτακτη ανάγκη”.Τ α δέχομαι όλα, αλλά τα μισώ. Μισώ να φοράω μάσκα. Πρέπει να φοράω μάσκα μερικές φορές για οκτώ ώρες συνεχώς όταν ταξιδεύω – και τα γένια μου το κάνουν ακόμα πιο άβολο. Φοράω μια σωστή μάσκα προσώπου: μια μάσκα προσώπου FFP2 ή FFP3 για να προστατεύσω τον εαυτό μου καθώς και άλλους ανθρώπους. Είναι κλειστοφοβικό και δύσκολο να αναπνεύσεις, αλλά το κάνω.
Αισθάνομαι επίσης άβολα φορώντας μια ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο, αλλά έμαθα να το κάνω αυτό στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Θυμάμαι ότι είχα μια τεράστια διαφωνία με τον ντράμερ μας κάποια στιγμή, γιατί δεν ήθελε να βάλει ζώνη ασφαλείας όταν καθόταν στο πίσω μέρος του οχήματος. Του λέω: “Κοίτα, αν πέσουμε σε κανένα τοίχο, θα πέσεις μπροστά. Πιθανότατα θα σκοτωθείς, αλλά μπορεί να τραυματίσεις σοβαρά ή να σκοτώσεις κάποιον άλλο που κάθεται μπροστά σου. Σε παρακαλώ, βάλε τη γαμημένη ζώνη!”

Το “με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ” του IA δεν θα ‘πρεπε να εκπλήσσει όσους έχουν ασχοληθεί με τα της μουσικής βιομηχανίας : πρόκειται για κύκλωμα – μπετόν αρμέ, με ριζική αδυναμία απόκλισης από βασικές αρχές που τα μέλη του …είναι [ = τους έχει επιτραπεί να είναι] εκεί για να [ = υπό τον όρο να] διαφημίζουν / ενσαρκώνουν : open borders, human rights, οικολογική ευαισθησία, κοκ.
Αυτό ισχύει για ολόκληρο το φάσμα των μουσικών ειδών, “ποιοτικών” τε και “εμπορικών”, κλασικής και jazz συμπεριλαμβανομένων.
Ως εκ τούτου, η αποστροφή περί “δικαιώματος καθενός να κάνει ή μη το εμβόλιο”, ίσως και να αποτελεί μια μικροσκοπική υπέρβαση του ιδίου.
Ίσως να πρόκειται και για “επίσημη οδηγία” περί της οποίας, εις την ημεδαπήν, δεν έχει φτάσει ακόμα σχετική ενημέρωση.
Για τον συγκεκριμένο πάντως καλλιτέχνη [και εφηβικό μου ίνδαλμα] υπάρχει ένα ελαφρυντικό : ο άνθρωπος, όντας μικροβιοφοβικός, επιδίδεται στο σπορ της χειραψίας με τον αγκώνα …αιώνες προ Covid.
Τούτων δοθέντων, επιχειρήματα όπως το περί “ζώνης ασφαλείας” είναι εντελώς του κώλου, ανάξια για κάποιον με την ιστορία του IA, και φυσικά ανάξια απαντήσεως.
Ακολουθεί βίντεο τραγουδιού από το ομώνυμο τραγούδι του νέου άλμπουμ [“The Zealot Gene”]. Διόλου άσχημο κατά την άποψή μου. Αρκετά καλύτερο απ’ ότι το περίμενα.

Half of us are in the apple
Half of us are in the pie
All of us are in the pudding
When the last bus has gone by
Someone has to take the high road
Someone has to make the bed
No-one has the right to tell you
To lie down when all is said
The black and white, the stereotype
The polarising pitch at play
While some of us sit in between
Interminable shades of grey
No need to walk the tightrope
Set out on that great divide
The balance scales may tremble
But the featherweights are on our side
Carrying the Zealot gene
Right or left, no in between
Beware, beware the Zealot gene
Naked flame near gasoline
The populist with dark appeal
The pandering to hate
Which xenophobic scaremongers
Deliver on a plate
To tame the pangs of hunger
And satisfy the lust
Slave to ideology
Moderation bites the dust
Bee buzzing in your bonnet
And a wasp right up the bum
A V-8 under hood
A cocked hammer under thumb
Ear-splitting twitter thunder
And a screaming banshee wail
You got too many opinions
And a tom cat by the tail
Carrying the Zealot gene
Right or left, no in between
Beware, beware the Zealot gene
Naked flame near gasoline
Carrying the Zealot gene
Right or left, no in between
Beware, beware the Zealot gene
Naked flame near gasoline
Half of us are in the apple
Half of us are in the pie
All of us are in the pudding
When the last bus has gone by
Someone has to take the high road
Someone has to make the bed
No-one has the right to tell you
To lie down when all is said
The black and white, the stereotype
The polarising pitch at play
While some of us sit in between
Interminable shades of grey
No need to walk the tightrope
Set out on that great divide
The balance scales may tremble
But the featherweights are on our side
Carrying the Zealot gene
Right or left, no in between
Beware, beware the Zealot gene
Naked flame near gasoline