Αναδημοσιεύω απόσπασμα από σημερινό άρθρο του κυρίου Καμπουράκη στο marketnews.gr …
…επισημαίνοντας κάποιες φράσεις και σχολιάζοντας στο τέλος:

“Οι άνθρωποι ένιωθαν βαθιά ανημποριά απέναντι σ’ αυτές τις θεόσταλτες κατάρες, πως αλλιώς να τις κατανοούσαν παρά ως θεϊκές τιμωρίες; Και τις αντιμετώπιζαν στωικά, βλέποντας ένα κομμάτι της ανθρωπότητας και των τοπικών κοινωνιών να σαρώνεται, μέχρι που οι εναπομείναντες αποκτούσαν αυτό που μάθαμε εσχάτως ως «ανοσία της αγέλης». Ο μαύρος θάνατος (ένα είδος πανούκλας ήταν) χρειάστηκε πεντακόσια χρόνια για να εκλείψει, ερχόταν και ξαναρχόταν ανά εικοσαετία, μειώνοντας τον πληθυσμό της μεσαιωνικής Ευρώπης στο μισό. Η Αναγέννηση βρήκε την γηραιά ήπειρο με τον μισό πληθυσμό απ’ αυτόν που είχε τον καιρό της Ρωμαϊκής ακμής. Η ισπανική γρίπη (μια λοίμωξη του αναπνευστικού ήταν) είχε είκοσι εκατομμύρια νεκρούς μέσα σε τέσσερα χρόνια. Γνωστά πράγματα.
Για δείτε την ανθρωπότητα και σήμερα. Βρέθηκε μπροστά σε μια πανδημία που αν ερχόταν σε άλλες εποχές μέσα σε πυκνό πληθυσμό σχεδόν οκτώ δις ανθρώπων, θα άφηνε πίσω της βουνά από νεκρούς και ωκεανούς από μολυσμένους. Μπορεί σήμερα ο καθένας από μας να φωνάζει διότι τον έκλεισαν στο σπίτι του, του φόρεσαν μάσκα και του στέρησαν την Σαββατιάτικη έξοδο ή την θεατρική του παράσταση, μπορεί να τα βάζουμε με τις κυβερνήσεις ή με τις ελίτ ή με τους συνομωσιολόγους, όμως η συνολική εικόνα παραπέμπει σε μια τρομακτικής ισχύος και ταχύτητας ανθρώπινη αντεπίθεση, που όμοια της δεν έχει ξαναυπάρξει στην ιστορία του πλανήτη. Το 2020 εμφανίστηκε ο ιός, το 2020 έκανε την πελώρια ζημιά του, το 2020 αντιμετωπίστηκε, το 2021 θα αποτελεί ανάμνηση. Αυτά δεν έχουν ξαναγίνει.   
Ξέρω ότι ο καθένας κοιτά το σπίτι του, το νοικοκυριό του, τα παιδιά του, την τσέπη του, την υγεία του. Δεν αναλώνονται όλοι σε φιλοσοφικές και ιστορικές αναζητήσεις και συγκρίσεις. Το γνωρίζω και το κατανοώ. Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος. Θεωρεί τον εαυτό του άτυχο ή οργισμένο που το 0,1% των εμβολιαζόμενων ενδέχεται να εμφανίσουν αλλεργική αντίδραση (που αντιμετωπίζεται με μια ένεση) και δεν σκέφτεται πως δίχως τα μέτρα (που υπαγόρευσε η επιστήμη) και δίχως την αντεπίθεση της ιατρικής, της βιολογίας  και της φαρμακολογίας μπορεί στην Αθήνα των πέντε εκατομμυρίων να είχαμε μισό εκατομμύριο νεκρούς. 

Συνοπτικά και κατά σειράν: ο [και ερασιτέχνης ιστορικός…] κύριος Καμπουράκης :
Συγκρίνει τον “Covid-19” με την πανούκλα. Ήγουν: δεν έχει μπει στον κόπο να ενημερωθεί γι’ αυτήν, ούτε καν να διαβάσει το χρονικό του Defoe.
Συγκρίνει τα είκοσι εκατομμύρια νεκρών της ισπανικής γρίπης [αριθμός αμφισβητούμενος, στο πλαίσιο μιας γενικής, “επιστημονικής” πάντα, ασάφειας περί τις απώλειες της ασθένειας, ακόμα και μετά από ένα αιώνα – check Wikipedia] με τις απώλειες του “κορωνοϊού”. Αυτό, όταν είναι παγκοίνως γνωστό, ομολογημένο από τον “άγιο” Τσιόδρα ότι “απώλεια από κορωνοϊό” βαφτίζεται ο θάνατος κυριολεκτικά από ο,τιδήποτε, αρκεί ο ασθενής να έχει διαγνωσθεί …με κορωνοϊό πριν το μοιραίο. Αυτό, κατόπιν [αφερέγγυων] τεστ που εξακολουθούν πιεστικά έως ότου προκύψει θετικό αποτέλεσμα.
Καταγράφει ως “αιτίες διαμαρτυρίας του πολίτη” το ότι …τον έκλεισαν στο σπίτι του, του φόρεσαν μάσκα και του στέρησαν την Σαββατιάτικη έξοδο ή την θεατρική του παράσταση.
Σημειωτέον ότι …ο μισθουλάκος του κυρίου Καμπουράκη μπαίνει ανελλιπώς στην Τράπεζα από τον “επουράνιο” δημοσιογραφικό βόθρο όπου εργάζεται. Αντικείμενο της εργασίας του είναι η εξάλειψη της εργασίας των υπόλοιπων, φαινόμενο που είναι χρήσιμο γι’ αυτόν να αγνοεί, αναλωνόμενος σε “φιλοσοφικές και ιστορικές αναζητήσεις και συγκρίσεις”, όπως [να υποθέσω, θεωρεί] αυτές που κάνει.
Στο τέλος, αμολάει και έναν μπαρουφο-αριθμό, “μισό εκατομμύριο νεκροί σε τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους” , τουτέστιν το ένα όγδοο του πληθυσμού [12.5% θνησιμότητα], γιατί …έτσι του αρέσει.
Υπό άλλες συνθήκες, άνθρωποι όπως ο κύριος Καμπουράκης θα αποβάλλονταν “διά της φυσιολογικής οδού” από μια δημοσιογραφική κοινότητα, που καθήκον της είναι η ενημέρωση με άποψη. Υπό τις σημερινές συνθήκες η αρθρογραφία του δίνει το ακριβές μέτρο λειτουργίας αυτής της κοινότητας.