Δεν είχα φανταστεί ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα αναφερόμουν στον Γιώργο Τράγκα.
Από την άλλη, δεν είχα φανταστεί κι ότι θα περπατούσα σε άδειους δρόμους, βλέποντας που και που ένα περαστικό, να με κοιτάει με μισό μάτι …γιατί δεν φοράω μάσκα. Την οποία έχω στην τσέπη μου, για να τη βάλω, γελοίος, δυστυχής, όταν περνάω από ένα κεντρικό σημείο. Γιατί τα 150 ευρώ που θα μου γράψει ο κωλόμπατσος, δεν μου περισσεύουν.
Επίσης, μου φαίνεται λίγο πικρό “κοτζάμ Τράγκας” σε ηλικία συνταξιοδότησης, να εκδιώκεται από παντού σχεδόν, θύμα απίστευτης λογοκρισίας που ούτε επί Χούντας [δεν είναι σχήμα λόγου, το εννοώ] δεν είχαμε γνωρίσει.
Και στο φινάλε, με τον τρόπο του, μια χαρά τα λέει. Για να μη μιλήσω για το εμβόλιμο section του Robert Francis Kennedy, που με έκανε να δακρύσω.