Το φερώνυμο άλμπουμ του 1983 σηματοδοτούσε το πρώτο στάδιο της μετατροπής των Genesis σε δορυφόρους του ντράμερ-τραγουδιστή τους. Η τεράστια επιτυχία εκείνου θα αποτελούσε πλατφόρμα εκτόξευσης και των ιδίων στο superstardom.
Πέραν του “Mama”, ωστόσο, το “Home By The Sea” [πρώτο μέρος] είναι το μόνο κομμάτι που ξεχωρίζει εδώ. Το θέμα του : η υποδοχή που αντιμετωπίζει ο διαρρήκτης ενός στοιχειωμένου σπιτιού.
The 1983 self-titled album marked the first stage of Genesis’ transformation into a satellite of their drummer-singer. His enormous success would be the platform for their own launch into superstardom.
Apart from “Mama,” though, “Home By The Sea” [part one] is the only outstanding track here. It deals with the reception received by the burglar of a haunted house.
Home by the sea
Home by the sea
Home by the sea
Home by the sea
Creeping up the blind side, shinning up the wall
Stealing through the dark of night
Climbing through a window, stepping to the floor
Checking to the left and the right
Picking up the pieces, putting them away
Something doesn’t feel quite right
Help me, someone, let me out of here
Then out of the dark was suddenly heard
Welcome to the home by the sea
Comin’ out the woodwork through the open door
Pushing from above and below
Shadows but no substance in the shape of men
Round and down and sideways, they go
Adrift without direction, eyes that hold despair
Then as one they sign and they moan
Help us, someone, let us out of here
Living here so long undisturbed
Dreaming of the time, we were free
So many years ago
Before the time when we first heard
Welcome to the home by the sea
Sit down, sit down
Sit down, sit down, sit down
As we relive our lives in what we tell you
Images of sorrow, pictures of delight
Things that go to make up a life
Endless days of summer, longer nights of gloom
Waiting for the morning life
Scenes of unimportance, photos in a frame
Things that go to make up a life
Help us, someone, let us out of here
‘Cause living here so long undisturbed
Dreaming of the time we were free
So many years ago
Before the time when we first heard
Welcome to the home by the sea
Sit down, sit down
Sit down, sit down, sit down, sit down
As we relive our lives in what we tell you
Let us relive our lives in what we tell you
Sit down, sit down, sit down
‘Cause you won’t get away
No, with us you will stay
For the rest of your days
Sit down
As we relive our lives in what we tell you
Let us relive our lives in what we tell you, oh
I remember this one. It got a lot of airplay in the US.
Same here. But the album was the worst ever released by this band in my opinion.
I don’t think I’ve heard the whole album.
If you’ve heard “Mama”, which is more than likely, along with “Home By The Sea” …you don’t need to.
You’re right. I’ve heard them. Seeing Phil Collins perform them on video was worse than hearing them on the radio.
Παρά το κράξιμο που είχε φάει στη σόλο καριέρα του ο PC (το χάσμα “εμπορικών”-“εναλλακτικών” είχε πάρει περισσότερο συμβολικές παρά πραγματικές διαστάσεις κατά τη δεκαετία του ’80) εμένα κάποια τραγουδάκια του μου άρεσαν και μου αρέσουν ακόμα.
Πρώτα-πρώτα μιλάμε για θεό των ντραμς. Δεύτερο για ένα χαρισματικό, τουλάχιστον, performer. Τρίτο, κάποια [λίγα] τραγουδάκια του εξακολουθούν να μ’ αρέσουν κι εμένα.
Ως προς το κράξιμο, γινόταν στα τυφλά, όχι όπως θα υπέθετε ίσως κάποιος στ’ όνομα του “ένδοξου” παρελθόντος του.
Άλλωστε …και τους Genesis έκραζαν οι [μετέπειτα] κράχτες του PC, όπως και όλο το progressive για “απομάκρυνση απ’ τις λαϊκές ρίζες του ροκ” και άλλα τέτοια ευτράπελα. Και αυτό πολύ πριν την έκρηξη του πανκ. Στο πλαίσιο αυτής βέβαια το πράγμα “ήρθε κι έδεσε” : μετά την ορδή των “μουσικών” που ορμούσαν στη σκηνή μη ξέροντας να κουρδίζουν τις κιθάρες τους, επακολούθησε η ορδή εκείνων που άρχιζαν να “γράφουν για μουσική” μη ξέροντας να γράφουν το όνομά τους. Και δε μιλάω για τους …Έλληνες κριτικούς, εννοείται.
Γενικά οι “απόψεις” και οι “αντιλήψεις” που αναπτύσσονταν στο πλαίσιο της ροκ κοινότητας ήταν κατά πλειονότητα ένα μάτσο μπάζα, όπως κι εκείνοι που τις διακινούσαν.
Ας όψεται η περίφημη …ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό να πούμε.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε αν μη τι άλλο κάτι που θύμιζε κοινότητα.
Θα με κανεις να ξανακουσω το αλμπουμ μ αυτα που γραφεις .. Το εχω σε κασσετα εταιρειας απο τοτε , λογω Mama κι εγω ( 15 χρονων τον καιρο εκεινο ) . Φοβερο κομματι το συγκεκριμενο ..
Η πλάκα είναι ότι το συγκεκριμένο κομμάτι μου θυμίζει Χίο, το σπίτι θα μπορούσε να είναι σε κάποιο [φανταστικό] σημείο της παραλιακής λεωφόρου.
Xε χε , Ι get your point .. Aυτα τα συνθια ρε φιλε σχεδον ανατριχιλα.. Σαραντα χρονων κομματι και στεκεται απολυτως και σημερα . Κι αυτο το Μama ηταν out of this world , και το απιστευτο ειναι οτι ειχε μπει και στα charts ! Mιλαμε ουτε μια στο εκατομυριο να συνεβαινε αυτο σημερα ..
Ακόμα νωρίτερα, στα early-middle ’70s, άλμπουμ όπως το Thick As A Brick των Jethro Tull, ή το …Passion Play των ιδίων, έφταναν στο Νο 1 του αμερικάνικου Billboard, αν είσαι Χριστιανός δηλαδή. Για να μη μιλήσουμε για ’60s και Beatles και Stones.
Στη συνέχεια η “μουσική βιομηχανία” επέλεξε την αυτοκτονία, επί σκοπώ δολοφονίας της μουσικής, με τρόπο αντίστοιχο εκείνου με τον οποίο αυτοκτονούν τα σύγχρονα δυτικά κράτη. Εν ονόματι, και στις δυο περιπτώσεις, ενός …higher plan.