Ο Earl “Fatha” Hines, για κάποιους ο μεγαλύτερος πιανίστας στην ιστορία της jazz, δεν έπαψε στιγμή να δημιουργεί από το ξεκίνημα της καριέρας του στα ‘1920s μέχρι το θάνατό του στα 1983. Έξω από τους περιορισμούς των κυρίαρχων τάσεων, είχε ένα προσωπικό στιλ που συνδύαζε υπερβατική δεξιοτεχνία και ανεξάντλητη μελωδική έμπνευση. Κανείς δεν ήξερε να σουινγκάρει όπως αυτός, όταν έπαιζε σόλο. Τον ακούμε ηχογραφημένο το 1957 στο Παρίσι, στο στάνταρ του Duke Ellington. Μαζί του οι Guy Pedersen – bass, Gus Wallez – drums
Earl “Fatha” Hines, for some the greatest pianist in the history of jazz, did not cease to create from the beginning of his career in the ‘1920s until his death in 1983. Outside the constraints of dominant trends, he possessed a unique style that combined transcendent virtuosity and unlimited melodic inventiveness. No one could swing like he did, when he played solo. Here he is recorded in Paris, 1957 on the Duke Ellington’s standard, along with Guy Pedersen – bass, Gus Wallez – drums
I’ve never heard anything like this before!
You’re absolutely right to say that. The guy was in a class of his own!
I love it when that happens!
The usual procedure for EH’s numerous solo recordings was this : guy walks in studio. Guy sits on the piano. Guy starts playing. Guy stops playing. Guy walks out of the studio. Record ready for release.
I think that was the Lightnin’ Hopkins’ procedure for recording.
It was Earl Hines’ too. And I mean fully improvised stuff.