Από την ολοκληρωμένη έκδοση του score που ο David Byrne έγραψε το 1981 για την χορευτική παράσταση The Catherine Wheel της Twyla Tharp.
From the complete edition of the score David Byrne wrote in 1981 for Twyla Tharp’s dance project The Catherine Wheel.
(Visited 336 times, 1 visits today)
Μιας και ήρθε το θέμα στους δεινόσαυρους, βάλε αν μπορείς και το σχετικό ασμάτιο του Bevis, όπου το προϊστορικό απομεινάρι ξερνάει τη χολή του απέναντι στα κατώτερα ερπετά:
https://youtu.be/LGZHOOxQU7Y;
Sure. Έχω ήδη ετοιμάσει το έδαφος για τους Shriekback [next post]. Παρεμπιπτόντως με Bevis Frond έχουμε εμφανιστεί ως support στο Ρόδον, όπως και με τους Pixies. Κάποιος μάλιστα, κάποια στιγμή μου είχε παρουσιάσει ένα είδος κειμένου – memoir του κυρ-Saloman, όπου είδα να αναφέρεται στην παρουσία μας, τα κομμάτια, το cover του “Hey Joe” που κάναμε τότε κλπ. Ο τύπος θυμάταν ακόμα και το κοστούμι με σταυρωτό σακάκι που φορούσα. “Μυστηριώδης” πράγματα.
Καθόλου μυστηριώδης. Το ξεχωρίζει από χιλιόμετρα το καλό το πράμα ο Nick και του συμπεριφέρεται αναλόγως👍👍
Thanks! Απλώς αβρότητες προς support group κλπ. δεν συνηθίζονται (θα μου πεις ο NS δεν υπήρξε ακριβώς πρότυπο καριερίστα). Θυμάμαι κάποιον να μου διηγείται στιγμιότυπα από την έλευση εδώ των Echo & the Bunnymen. Ο γνωστός για το ηλίθιο θράσος του, Ian McCulloch με τ’ όνομα, πήγαινε πίπα κώλο το τεχνικό τιμ ώρες ολόκληρες. Κάποια στιγμή πλησίαζε η ώρα του σόου αλλά ο περφεξιονίστας των δυόμισι ακκόρντων απείχε απ’το να είναι ικανοποιημένος. Του λέει κάποιος “Ξέρεις Ίαν, όπου να”ναι ανοίγουν οι πόρτες. Και δεν έχει κάνει καθόλου sound check το support group”.
“Fuck the support group! You do as I say!”, ήρθε η απάντηση του μεγάλου καλλιτέχνη. “Σε βεβαιώ ότι” ότι αν το support group ήμουν …εγώ, ο τύπος θα με θυμόταν σήμερα πιο έντονα από ότι ο Saloman, για διαφορετικούς βέβαια λόγους.
Καλά ο Nick ανήκει στο μουσειακό πλέον είδος του Άγγλου gentleman. Ποτέ δεν κατάλαβα πάντως από πού αντλεί ο IMC την απύθμενη αλαζονεία του. Ακόμα και το καταυτόν “καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών” (!) είναι ζήτημα να περιλαμβάνει κανά δύο αξιομνημόνευτα κομματάκια. Μη σου πω κιόλας ότι το αδικαιολόγητο θράσος είναι το μόνο που σου μένει από την παρουσία του. Για κάτι τέτοιους θα πρέπει να έγραψε το ανωτέρω τραγούδι ο Saloman.
Υποθέτω πρόκειται για κλινικό φαινόμενο, όπως και η βλακεία του άλλωστε. Η αλαζονεία πάντως ή έστω η εγωμανία είναι sine qua non όρος για να κάνει κανείς καριέρα έστω σαν τη δική του. Αν το όλο θέμα το αντιμετωπίζεις “φυσιολογικά” του στιλ ΟΚ, ασχολούμαστε με διάφορα, γράφουμε κάθε τόσο κι ένα κομμάτι και πάμε παρακάτω, αν δεν αναφέρεσαι δηλ.με πηχιαίους τίτλους στο “έργο σου”, την πούτσισες.
Αντίστοιχη mutatis mutandis περίπτωση με τον Saloman υπήρξε βέβαια και ο Bowie που δεν δίσταζε τρόπον τινά να κάνει σαπόρτ και ο ίδιος – ίσως μάλιστα καθυπερβολήν και ορισμένες φορές οπορτουνιστικά – σε καλλιτέχνες που θεωρούσε ότι αξίζουν. Θα μου πεις ότι άμα είσαι ο Bowie κάνεις ό,τι σαρέσει και στην τελική δεν αισθάνεσαι ότι αγωνίζεσαι στην ίδια κατηγορία – δεν παύει όμως να είναι μια συμπεριφορά που δεν συναντάς κάθε μέρα στον καλλιτεχνικό χώρο.
Είναι γεγονός ότι ο Bowie δεν έπαψε σ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του να λειτουργεί ως “άδολος φαν”, και αυτό τον έκανε πάντα συμπαθή – πέρα από αξιοθαύμαστο.
Now that was COOL! How inventive. Adore David Byrnes.