...και το μ… της Χάιδως!
4(Visited 72 times, 1 visits today)
OANNES
To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Ωχ.. Και πρέπει να κατέβω στο κέντρο (πάλι) σήμερα για διάφορες αγγαρείες πρωί-απόγευμα. Με βλέπω να πηγαίνω με τα πόδια. Τα οποία πονάνε από το περπάτημα τελευταία..
Μήπως ο ίδιες οι αγγαρείες βαίνουν [“εύλογα”] προς αναβολή λόγω εκτάκτων περιστάσεων;
Δυστυχώς δε χωράνε αναβολή. Όσο ασχολείσαι μαζί τους εντωμεταξύ, τόσο φαίνονται να πληθαίνουν. Σαν τη Λερναία Ύδρα ένα πράγμα.
Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει κι εμένα. Μόνο που δεν αφορά τόσο κόπο, όσο “χάλασμα”. Απανωτές ψυχοφθόρες μαλακίες που σε βάζουν να σκεφτείς, λίγη όρεξη να ‘χεις, ότι είσαι μουτζωμένος or something.
Εξ ου και μου έχει μειωθεί η διάθεση για “δημοσιογραφικά κείμενα”, κι αυτό ενώ …τα γεγονότα τρέχουν και δεν παύω να έχω “πλήρης” ενημέρωση. Απλώς μου φαίνεται μάταιο να κάθομαι να γράφω τις μαλακίες μου [μη χάσει η Βενετιά βελόνι] – υποθέτω πρόκειται για περιστασιακό mood, όπως όλα.
Εννοείται ότι το ψυχολογικό μέρος είναι το χειρότερο. Για να μην καλλιεργώ αυταπάτες, έχω αποδώσει στον εαυτό μου, από την εποχή ακόμα που μου είχαν αναθέσει στο στρατό τιμητικά το άδειασμα των βόθρων, το προσωνύμιο “το παιδί για όλες τις βρωμοδουλειές”.
Η συγκεκριμένη “ανάθεση” υπάγεται υποθέτω, μαζί με ένα σωρό άλλα πράγματα, στον πόλεμο που διεξάγει η – όχι και τόσο σιωπηρή στις μέρες μας – πλειονότητα ενάντια στην …εντροπία, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι την αυξάνει.
Δε βαριέσαι. Στην πρώτη έκθεση “τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις” του δημοτικού είχα γράψει με πάσα σοβαρότητα ότι θα ήθελα να γίνω σκουπιδιάρης. Η μάνα μου είχε φρικάρει εννοείται, αλλά εμένα μου άρεσε η μυρωδιά των φρέσκων απορριμμάτων (μέχρι και τα σκουπίδια ήταν διαφορετικά στη δεκαετία του 70) και το χρυσό καμπανάκι που χτυπούσε ο χειρώναξ για να φύγει το φορτηγό. I was most impressed/no one else was impressed, που έλεγε κι ο Iggy την ίδια περίπου εποχή.
Η απουσία προσωπικής φιλοδοξίας / μεγαλόπνοων σχεδίων είναι χαρακτηριστικό απαντώμενο “περιέργως”, και αποκλειστικά, στα δυο άκρα του διανοητικού φάσματος : τους υπερβολικά ευφυείς και τους υπερβολικά ηλίθιους. Ο νοών νοείτω.👽
Την άποψη αυτή συμμεριζόταν κατά τα φαινόμενα κι ένας γείτονας που είχε προσέξει την τάση μου να κοιτάζω σαν ηλίθιος τα πιο ταπεινά και συνηθισμένα πράγματα και είχε δώσει χρησμό στη μάνα μου ότι “το παιδί αυτό ή θα γίνει πολύ μεγάλο ή δεν θα κάνει καμία προκοπή στη ζωή του”. Ως προς το δεύτερο πάντως έπεσε σίγουρα μέσα!😁😇😉
Ως προς την προκοπή :
Κάποια στιγμή, το πάλαι ποτέ [το έχω ακούσει ως διήγηση] ένας απ’ τους “δασκάλους του θεάτρου” – προσπάθησε να αποτρέψει μαθητή του απ’ το κυνήγι μιας καριέρας στο χώρο του θεάματος : “είναι φανερό ότι δεν έχεις το ταλέντο που χρειάζεται. Δεν θα τα καταφέρεις”. Επίμονος ο ατάλαντος [ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε], δεν το ‘βαλε κάτω. Ενέτεινε τις προσπάθειες και, λίγο η “αρρενωπή εμφάνιση”, λίγο οι πίπες δεξιά κι αριστερά, κατάφερε κι έφτιαξε όνομα.
Φτασμένος πλέον, συναντάει κάποια στιγμή τον γερο-δάσκαλο και αγέρωχα του λέει : “ΛΟΙΠΟΝ; τι έχεις να πεις ΤΩΡΑ;”
Ο δάσκαλος : “Είδες που στα ‘λεγα;”
👍👍🤭😄