Η “χαοτική” Grosse Fuge, είχε παρουσιαστεί αρχικά το 1826 ως φινάλε του Κουαρτέτου Νο 13 Op. 130. Η έντονη δυσαρέσκεια κοινού και ειδημόνων μ’ αυτήν, θα οδηγούσε τον εκδότη του LVB να πείσει τον εξαιρετικά δύστροπο συνθέτη για την αποκοπή της απ’ το κουαρτέτο [έγραψε γι’ αυτό ένα διαφορετικό φινάλε] και την αυτόνομη παρουσίασή της.
Η Grosse Fuge, έργο που προαναγγέλει τη μουσική του 20ου αιώνα, απαντάται επίσης σε διάφορες ορχηστρικές μεταγραφές – προσωπικά προτιμώ την original βερσιόν της – την ακούμε από τους Alban Berg.
Ακόμα και σήμερα μπορεί κανείς να αισθανθεί τον λόγο για τον οποίο αυτή και άλλα αποσπάσματα των τελευταίων 5 κουαρτέτων του συνθέτη είχαν θεωρηθεί “ακατανόητα”, με τις περιγραφές να συνοδεύονται από σχόλια για την πνευματική υγεία του δημιουργου τους.

The “chaotic” Grosse Fuge, was originally presented in 1826, as the finale of Quartet No. 13 Op. 130. An intense dissatisfaction of audiences and experts towards it would lead LBV’s publisher to persuade the extremely difficult composer into cutting it off from the quartet [he wrote a different finale] and presenting it autonomously.
Grosse Fuge, a work that foreshadows 20th century’s music, is also found in various orchestral transcriptions – I personally prefer its original version – we hear it from Alban Berg.
Even today, one can still feel the reason why this and other parts of the last five quartets were considered “incomprehensible”, with the descriptions accompanied by comments on the creator’s mental health.