To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Μια διαδεδομένη προκατάληψη σχετικά με τη νεότητα, πέραν της δήθεν ανικανότητάς της για νοσταλγικά συναισθήματα, είναι ότι δεν υποκύπτει στη στενοχώρια και στον αυτοοικτιρμό. Στην πραγματικότητα υποκύπτει πολύ πιο εύκολα σε σχέση με τους “μεγάλους”, μόνο που έχει την τάση να το κρύβει πίσω από την υποχρεωτική για την ηλικία μάσκα της ακατάβλητης αισιοδοξίας. Το τραγικά ειρωνικό σε τέτοιου είδους…
Παρά το γεγονός ότι ένα αίσθημα ματαιότητας -που έχει πάρει το πάνω χέρι τελευταία- δε μου επιτρέπει να γράψω κάποια πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα επιθυμούσα, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό για μια δευτερολογία στο post που είχα δημοσιεύσει παλιότερα σχετικά με τον συνολικό αριθμό των νεκρών σε μια χώρα τόσο αλύπητα χτυπημένη από τη μάστιγα του κορωνοϊού…
Αναπαράσταση της χαμένης μαγείας του παιδικού κόσμου από την υπέροχη φωνή της Danielle Dax.
H MF ήταν ανήλικη ακόμα όταν ερμήνευσε αυτή την πρωτόλεια νοσταλγική σύνθεση των Jagger/Richards. Είναι μύθος ότι τα “παιδιά” είναι λιγότερο επιρρεπή στη νοσταλγία σε σχέση με τους “μεγάλους” κι έχω μάλιστα την εντύπωση ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς εξάλλου και στην περίπτωση του deja vu. Παρεμπιπτόντως η MF νοσηλεύτηκε φέτος για πνευμονία κορωνοϊκής αιτιολογίας και τώρα…
Το κομμάτι που δικαιολογεί το μύθο τους έστω και (όχι μόνο) για το εναρκτήριο δίστιχο.
Keep sayin’ no to her since she was a babyKeep sayin’ no to her, not even maybe.Why? Why? You say there’s a limit there, she can’t go past thatShe doesn’t believe you, she don’t think that’s where it’s at.Why? Why? Say she can’t change that, it’s the way you’ve always done itShe don’t care abut that, she thinks you’ve just…
Η κόρη του Genesis-P-Orridge στο αρχέτυπο των Jimi Hendrix Experience.
Αμερικάνικο ανάλογο του δικού μας “Ο πιο καλός ο μαθητής” από ένα λησμονημένο ψυχεδελικό κλώνο των Country Joe And The Fish. Μπέρκλεϊ 1968. Αφιερωμένο στον αδικαιολογήτως απόντα σχολικό μου φίλο τον Παναγιώτη.
Το Summertime κανονικά είναι νανούρισμα, στην εκδοχή του Albert Ayler όμως ακούμε ταυτόχρονα και το κλάμα του μωρού..
Το καταληκτικό κομμάτι του “γυμνασιακού” δίσκου του Zappa και των Mothers που περιέχει ένα εκ των απολύτως αγαπημένων μου σόλο ever ειδικά στην εκτεταμένη αυτή εναλλακτική βερσιόν.
Αν λείπει κάτι από το αφιέρωμα, σίγουρα είναι κάποιο τραγούδι του ίδιου του Oannes. Εδώ από τον πρώτο του δίσκο του 1988 με το τότε συγκρότημά του, τους Blue Light. Το υπέροχο ούτως ή άλλως κομμάτι έχω την εντύπωση ότι το είχε γράψει προτού ακόμα ενηλικιωθεί..
Τα τραγούδια τους είναι τόσο αξεδιάλυτα δεμένα με την παιδική νοσταλγία, που θα μπορούσε κανείς να διαλέξει ένα στην τύχη και πάλι να είναι μέσα στο θέμα του Oannes. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι κι αυτό νοσταλγικό, αλλά με μια τελείως διαφορετική έννοια. Γιατί πολλές φορές υπάρχουν και φίλοι που δεν κατάφεραν τελικά να περάσουν το στάδιο της παιδικής ηλικίας..