Ο Άδωνις Γεωργιάδης αποτελεί χρόνια τώρα, επίλεκτο στόχο των “ακτιβιστών” και “δημοσιολόγων” εξ αριστερών του κέντρου, αντιστοιχώντας στο “κόκκινο πανί” που αποτελεί ο κος Πολάκης για την άλλη πλευρά. Παρεμπιπτόντως, η χυδαιότητα των κατηγόρων του δευτέρου χτυπάει κόκκινο, όταν επικαλούνται τα διπλώματα, το παγκόσμιο κύρος και την 90 + ηλικία της κυρίας Αρβελέρ, λες και …εξ αυτών οφείλει να αφήσει αναπάντητη μια προσωπική επίθεση που η κυρία Αρβελέρ ξεκινάει εναντίον του. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά: ο κύριος Πολάκης εξακολουθεί να μου είναι αντιπαθής, άσχετα αν έχει δίκιο στη συγκεκριμένη περίπτωση, ή και όταν κατηγορεί τα κανάλια ότι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία [ξεχνώντας βέβαια την …αντικειμενική ΕΡΤ]. Αλλά ας επιστρέψουμε στον Άδωνι. Ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι η ευχέρεια με την οποία μετέρχεται τα νέα μέσα, όντας σ’ αυτό τον τομέα, πρωτοπόρος, μαζί με τον Πάνο των πρώην ΑΝεκδιήγητων, νυν ΑΝυπάρκτων ΕΛλήνων.
Σε σημερινό του twit ο αντιπρόεδρος της ΝΔ αναφέρεται στα γενέθλια του πεντάχρονου γιού του…
“Πριν από 5 ακριβώς χρόνια γεννήθηκε ο δεύτερος μου γιος, ο Αναστάσιος/Αλκαίος. Καμμία χαρά στην ζωή δεν συγκρίνεται με την γέννηση των παιδιών μας. Να χαίρεστε τα δικά σας και να έχουν όλα τα παιδιά μας Υγεία. Χρόνια Πολλά Αλκαίε μου…”
Ας αφήσουμε τη γενικευμένη [κατά-]χρηση των παιδιών και της γονεϊκής ιδιότητας προς άγραν φιλικών συναισθημάτων. Ας μείνουμε στην τελευταία φράση του: για ποιο λόγο κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να ευχηθεί δημόσια “χρόνια πολλά” σε ένα οικείο πρόσωπο; είναι προφανές, ότι του έχει ευχηθεί και κατ’ ιδίαν. Προς τι η δημόσια αναπαράσταση; Τι είναι αυτή η τάση του “μοιράσματος” κάθε στιγμής μας με το …σύνολο του Πλανήτη;
Ψάχνοντας να βρω μια αντιστοιχία με κάτι απ’ την προ-social media εποχή, σκέφτομαι τις ευχαριστίες /διαχύσεις των βραβευμένων με Όσκαρ στην τελετή της βράβευσης. Μέχρι μια εποχή τουλάχιστον, κανείς άλλος δεν αισθανόταν τόσο σημαντικός, ώστε να απαριθμεί επί ημίωρο, αγαπημένα πρόσωπα και αρωγούς στην θριαμβευτική πορεία του προς στην “κορυφή”. Ίσως αυτή να είναι μια εξήγηση της επιτυχίας των social media…
Κάθε στιγμή δημοσίευσης είναι και μια στιγμή στέψης, ανύψωσης στο βάθρο ενός μίνι παντοκράτορα, που η όποια προσωπική του υπόθεση δεν μπορεί παρά να αφορά ολόκληρο τον κόσμο…Υπό αυτό το πρίσμα, κινητήρια δύναμη της κουλτούρας της κλειδαρότρυπας, είναι η ενδοτικότητά μας σ’ αυτήν.
Ξανά: τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά. Δεν θέλω να πω ότι κάποιος “είναι υποκριτής”, ότι “δεν αισθάνεται” ό,τι λέει τη στιγμή που τουιτάρει. Είναι η προτροπή προσέγγισης του ιδιωτικού με όρους του δημόσιου, η μετατροπή του Πλανήτη, όχι σε σεξπιρική σκηνή, αλλά σε πασαρέλα πολιτικά ορθών σκέψεων και συναισθημάτων, που εμένα με τρομάζει.