Όσο πιο πολύ μπορεί να πλησιάσει ένα “ποπ κομμάτι” το θρησκευτικό συναίσθημα, για τα αυτιά μου τουλάχιστον. Από το δεύτερο άλμπουμ των Genesis, σύνθεση του κιθαρίστα Anthony Phillips, ιδρυτή και αρχικού “ηγέτη” του γκρουπ – θα τους εγκατέλειπε μετά την κυκλφορία του. 📀 📀 To my ears, this is about as close as a “pop song” can get to religious feeling. From the second Genesis album, written by the guitarist Anthony Phillips, founder and original “leader” of the group – he would disembark right after this release.
Standing in a forest gazing at the sun
Looking at the trees but there’s not even one
See a rippling stream that smiles and then goes by
Run to feel its comfort but the water’s dry
I see her face and run to take her hand
Whey she’s never there I just don’t understand
The trumpets sound my whole world crumbles down
Visions of angels all around
Dance in the sky
Leaving me here
Forever goodbye
As the leaves will crumble so will fall my love
For the fragile beauty of our lives must fade
Though I once remember echoes of my youth
Now I sense no past, no love that ends in love
Take this dream the stars have filled with light
As the blossom glides like snowflakes from the trees
In vengeance to a god no-one can reach
Visions of angels all around
Dance in the sky
Leaving me here
Forever goodbye
Ice is moving and world’s begun to freeze
See the sunlight stopped and deadened by the breeze
Minds are empty bodies move insensitive
Some believe that when they die they really live
I believe there never is an end
God gave up this world its people long ago
Why she’s never there I still don’t understand
Visions of angels all around
Dance in the sky
Leaving me her
Forever goodbye
Visions of angels all around
Dance in the sky
Leaving me here
Forever goodbye
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντωμεταξύ δοκίμασα λίγο το suno και διαπίστωσα ότι φτιάχνει αξιοπρεπέστατα τραγουδάκια.
Αυτό για παράδειγμα μου ψιλοάρεσε:
https://suno.com/s/aICmx5wxzTCIAdZd
(Χρειάζεται συνδρομή για να μου το βγάλει ολόκληρο)
(Οι κοινωνικές υποχρεώσεις δεν είναι πάντα κουραστικές, όπως κατ’ εξαίρεση διαπίστωσα σήμερα)
Δίκιο έχεις …μα το Δία. Καλό είναι!
Η υπόθεση παραπέμπει σε μια διαπίστωση που “με είχε χτυπήσει” στα late ’90s, σχετικά με την καινοφανή τότε (για κάποιους) electronica. Το είχα σημειώσει και σε ένα αρθρίδιο ή κριτική στον ΗΧΟ, το οποίο βαριέμαι να ψάχνω να το βρω, so here’s the idea: Αφορούσε στη γεωμετρική συσσώρευση κομματιών ηλεκτρονικής φύσεως, σε συλλογές και original albums, τα οποία (κομμάτια) χαρακτηρίζονταν ήδη τότε από εντυπωσιακούς ήχους, άρτια παραγωγή και εν γένει, αυτό που θα έλεγε κανείς “καλό γούστο”. Χωρίς βέβαια τίποτα το καθοριστικό, πράγμα που τα έβαζε στο μυαλό μου σε μοίρα δευτερεύουσα απ΄την “αυθεντική δημιουργία”.
Η συνέχεια του συλλογισμού …σήμερα, αφορά στο ότι, η “αυθεντική δημιουργία”, όπως τη βίωναν οι άνθρωποι μέχρι μια εποχή (ή, εναλλακτικά και ανεξαρτήτως εποχής, μέχρι μια…ηλικία) ως “εμπειρία εσωτερικής αλλαγής”, “αποκαλυπτικής ενδοσκόπησης” etc etc …έπαψε απλώς να είναι το ζητούμενο.
Κάποιοι, όπως και εμείς, συνεχίζουν ως ένα βαθμό απτόητοι, ίσως και σα χλωμή εικόνα του πάλαι ποτέ εαυτού τους/μας. Αλλά για την πλειονότητα του κόσμου η μετατροπή της μουσικής σε tool (έτσι ονόμαζαν τα χορευτικά tracks οι DJs των ’90s) έχει ολοκληρωθεί. Κανένα πρόβλημα επομένως με το πέρασμα της σκυτάλης, ή μάλλον του εργαλείου, στα χέρια της A.I. κατ’ αποκλειστικότητα.
Για να το θέσω αλλιώς : Music ain’t where it’s at anymore. Και αυτό, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κόνσεπτ όπου ο άνθρωπος ως “συνειδητό ον” …ain’t where it’s at anymore.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Πιστεύω επίσης ότι θα έπρεπε να επανεξετάσουμε τη σημασία της “αυθεντικότητας” και της “πρωτοτυπίας”. Δεν αποτελούν αυταξίες – όπως θεωρούσαν παλιότερα πολλοί κριτικοί – δεν είναι όμως και του πεταματού. Μέχρι να τα μιμηθεί τουλάχιστον κάποια στιγμή κι αυτά η ΤΝ.
Για να πω το κρίμα μου, παρόλο που επί δεκαετίες εργάσθηκα σε έντυπα όπου γράφονταν “μουσικές κριτικές”, ουδέποτε τσίμπησα επί της ουσίας με το κόνσεπτ. Για μένα, και το ανέφερα σε κάθε ευκαιρία, δουλειά μας ήταν να ακούμε, να διαλέγουμε και να προτείνουμε στους αναγνώστες κάποια πράγματα. Το αν έπρεπε να μας εμπιστευτεί κάποιος ήταν δικό του θέμα, και εκ των πραγμάτων ξεκαθάριζε με το χρόνο : διαπίστωνες με ποιους είχες κοινή αισθητική και με ποιους όχι, και ως εκ τούτου ποιους (δεν) έπρεπε να εμπιστεύεσαι.
Πρέπει να ομολογήσω επίσης ότι στο σύνολό τους οι “κριτικές” οι “αναλύσεις”, τα “δοκίμια” και οι “πραγματείες” που έχω διαβάσει, για οποιοδήποτε είδος μουσικής και από οποιονδήποτε, σπανίως μου προκαλούν (ως αναμνήσεις) κάτι περισσότερο από πλήξη και ακόμα πιο σπάνια αισθάνομαι ανάγκη να τις ξαναεπισκεφτώ. Όχι μόνο γιατί, στην πλειονότητά τους είναι από ελλιπείς έως τελείως λάθος, αλλά κυρίως γιατί πιστεύω ότι έβλαψαν το ίδιο το μουσικό γίγνεσθαι.
Η “μουσική κριτική” ως είδος εμφανίζεται στα τέλη του 18ου αι. την ίδια περίοδο με το πέρασμα της μουσικής από το status της παροχής υπηρεσίας στον πολιτικό / θρησκευτικό ηγεμόνα, στο status του “ελεύθερου ανταγωνισμού”, με πρωτοπόρες περιπτώσεις ανθρώπους όπως ο Μότσαρτ. Όχι τυχαία, ο ίδιος ο “Αμαντέος” σκόπευε να ασκήσει παράλληλα το επάγγελμα του …κριτικού με ψευδώνυμο (τον πρόλαβε ο θάνατος). Εξ αρχής η κριτική εμφανίζεται περισσότερο ως υποστηρικτικός μηχανισμός του εξόριστου απ’ την Αυλή συνθέτη στις περιπέτειές του στον κόσμο της αγοράς. Τα υψιπετή δοκίμια του 19ου αι. θα αργούσαν να φτάσουν – καλύτερα, imho, να μην έρχονταν ποτέ.
Εκ των υστέρων θα συμφωνήσω, με την έννοια του ότι, άπαξ και ανέβηκες οριστικά σε ανώτερο επίπεδο, μπορείς να πετάξεις τη σκάλα που χρησιμοποίησες για το σκοπό αυτό. Στην πραγματικότητα όμως χωρίς τους “κριτικούς” (και όχι μόνο φυσικά της μουσικής) – χωρίς μια “πνευματική ελίτ” δηλαδή που προσπαθεί να (δια)μορφώσει το λαουτζίκο υστερόβουλα ή μη, ο τελευταίος παίρνει αναπόφευκτα τον κατήφορο. Αυτό ακριβώς δηλαδή που βλέπουμε σήμερα.
Βασικά χωρίς τους “κριτικούς” κλπ – με όλα τα γνωστά τους ελαττώματα – οι μεγαλύτεροι δημιουργοί όλων των εποχών θα είχαν μείνει πιθανότατα στην αφάνεια.
Περί πιθανής αφανείας δε διαφωνώ. Απλώς πρέπει να θυμόμαστε ότι το κύκλωμα των κριτικών ήταν πάντα συνεφαπτόμενο (το λες και διαπλεκόμενο) με εκείνο των οικονομικών (συχνά και πολιτικών) οργανισμών που έσπρωχναν τον γκαλλιτέχνη.
Η δική μου αίθηση είναι ελαφρώς διαφορετική : τον κατήφορο τον παίρνουνε παράλληλα οι της “πνευματικής ελίτ” και οι αποτελούντες το “λαό”. Μέχρι τη στιγμή που και οι πρώτοι και οι δεύτεροι χάνουν τις αρχικές τους ιδιότητες. Οι μεν πρώτοι γίνονται …κριτικοί του Rolling Stone,🤮 οι δε δεύτεροι γίνονται τα μαλάκια που τους διαβάζουν.
Καλά σήμερα δεν υπάρχει καν “πνευματική ελίτ”. Ευτυχώς που τα όποια επιτεύγματα της παλαιάς τοιαύτης έχουν ενσωματωθεί εν μέρει στους “αλγόριθμους”. Από πνευματικής απόψεως οι εκπρόσωποι της τωρινής ελίτ είναι as vulgar as it gets.
Νομίζω ότι η A.I. δεν έχει τον τρόπο να μιμηθεί τη μεγαλοσύνη πχ. ενός Χέντελ, γιατί δεν μπορεί να μιμηθεί τα κίνητρα, την κινητήρια δύναμη αυτής της μεγαλοσύνης (…ας πούμε “προς το παρόν τουλάχιστον”). Όμως, on second thought, δεν ξέρω ποιος σύγχρονος δημιουργός, οσοδήποτε μεγάλος για τα δεδομένα της δικής μας εποχής μπορεί να μιμηθεί αυτά τα κίνητρα. Ο Μπαχ είχε περπατήσει 400 χλμ για να ακούσει απο κοντά το είδωλό του, τον οργανίστα – συνθέτη Μπουξτεχούντε. Ο Χέντελ έγραψε το Μεσσία μέσα σε 24 μέρες, σε ηλικία 56 ετών, έχοντας επιβιώσει τρία χρόνια πριν από εγκεφαλικό επεισόδιο (προσωρινή παράλυση, ελαφριά απώλεια νοητικών ικανοτήτων etc). Στο διάστημα εκείνων των 24 ημερών, σύμφωνα με τον υπηρέτη του, «έτρωγε ελάχιστα και κοιμόταν ακόμα λιγότερο. Κάποια στιγμή τον βρήκα με τα μάτια γεμάτα δάκρυα πάνω από το χειρόγραφο. Μου είπε : “Είδα τον ουρανό ανοιχτό και τον ίδιο τον Θεό».
Δεν είναι μόνο η A.I. που δεν μπορεί να αναπαραγάγει τέτοιες συνθήκες. Στην πραγματικότητα, βλέποντας την εξελικτική διαδικασία της μουσικής ανά τους αιώνες θα έλεγα ότι, grosso modo, η A.I. είναι αυτό που μας ταιριάζει.
I like this piece very much!