Απλές και καθαρές κουβέντες, από ένα mean business politician – επί του συγκεκριμένου θέματος τουλάχιστον. Ειρήσθω εν παρόδω, οι ευθύνες της Γαλλίας και της Αγγλίας, ιδίως της δεύτερης, για τη δημιουργία / εξέλιξη του Παλαιστινιακού είναι ανυπολόγιστες, ξεκινώντας με τη συμφωνία Sykes-Picot του 1916, για το διαμοιρασμό της Μέσης Ανατολής, και την αθέτηση των υποσχέσων ανεξαρτησίας που είχαν δώσει στους Άραβες, παράλληλα με εκείνες στους Εβραίους. Αυτό το τελευταίο υπήρξε μια απ’ τις αιτίες της αραβικής καχυποψίας και επιθετικότητας. Η σημερινή προσπάθεια “επανόρθωσης” της αδικίας 🤣 🤮 διέπεται από την ίδια πολιτικάντικη προχειρότητα που την είχε προκαλέσει.
(Visited 115 times, 46 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Γιατί όμως τους πήρε τώρα ο πόνος με τους Παλαιστίνιους? Ακόμα και κάποιοι Εβραίοι έχουν αρχίσει να ψιθυρίζουν διάφορα. Τι άλλαξε?
Υποθέτω (πάντα) ότι ένας λόγος αφορά στην “ακροδεξιά” παράμετρο της διακυβέρνησης Νετανιάχου. Και ότι ένας άλλος λόγος αφορά στο πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο γίνεται ευρύτερα αντιληπτό …infiltration των δυτικών κοινωνιών από τον μουσουλμανικό παράγοντα.
Δεν αποκλείεται βέβαια να είναι απλώς κάτι περαστικό και μετά να ξεχαστεί πάλι το θέμα.
Γενικώς οι losers του Globalization κάθε άλλο παρά το βάζουν κάτω : και εναντίον του Τραμπ συνεχίζουν να κοάζουν, και για το climate change εξακολουθούν να ωρύονται (μόλις πριν διάβαζα ένα απίστευτο πράγμα guess where, το οποίο περιλάμβανε τον Τραμπ σε ρόλο …πυλώνα της παραπληροφόρησης περί την “κλιματική κρίση”, εγκώμια για τις “δυσφημισμένες” ανανεώσιμες μορφές ενέργειας and so on). Και φυσικά δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το σχέδιο ειρηνικής διείσδυσης – διάλυσης των δυτικών κοινωνιών, aka “μεταναστευτικό”.
Ως μπροστάρης εναντίον του τελευταίου ειδικά, in other words ως αιχμή της Δύσης ενάντια στο Ισλάμ, έχει επιλέξει να προμοτάρει εαυτόν το Ισραήλ του Νετανιάχου, ακολουθώντας πιο ανεκτικές (φιλικές προς την …”επιστήμη”) πολιτικές στα κλιματικά/ενεργειακά.
Όχι ότι θάφερνε και καμιά επανάσταση ο Τραμπ. Ως γνωστόν εξάλλου το χούι βγαίνει τελευταίο.
Επανάσταση δε θα έφερνε. Αλλά το περίφημο σύνθημα “Lock her up” (…την Χίλαρι) από το 2016, έχει περισσότερες πιθανότητες σήμερα από ποτέ να το κάνει πράξη. Συρρέουν αποδείξεις, έγγραφα, email κλπ. περί ενορχήστρωσης του Russian collusion απ’ τη μέγαιρα, με τη συνεργασία πρακτόρων της CIA και του FBI, και υπό την εποπτεία του ίδιου του Ομπάμια.
Δεν ξέρω αν θα ρίσκαρε κάτι τέτοιο – προς το παρόν τουλάχιστον – δεδομένου ότι δεν έχει κάτι να κερδίσει εκτός από το να βγάλει το άχτι του. Περισσότερο μου μοιάζει για διαπραγματευτική τεχνική του τύπου “αφήστε με ήσυχο (με την υπόθεση Επστάιν) και θα σας αφήσω κι εγώ”.
Αν υπάρχουν επαρκή στοιχεία, όπως νομίζω, το πράμα θα πάρει από μόνο το δρόμο του. Άσε το όργιο που θα γίνει από τους MAGες έτσι και “υπαναχωρήσει” και σ’ αυτό. Το μίσος των τελευταίων για την Χίλαρι είναι μεγαλύτερο και απ’ το …δικό μου, και δικαιολογημένα : είναι αυτοί στους οποίους είχε αναφερθεί η κυρά-καριόλα το ’16 ως “basket of deplorables”.
Αυτός που πιθανώς θα τη γλιτώσει λόγω προεδρικού immunity ειναι ο …mastermind Μπάμιας.
Θεωρείς δηλαδή πως η εκλογική του βάση έχει στραβώσει και για λόγους διαφορετικούς από την υπόθεση Επστάιν?
Όχι, αλλά αυτή η γελοιότητα με τον Επστάιν πήρε διαστάσεις, με “επιφανείς” των MAGA (Carlson, Posobiek, M.T. Greene, Flynn, Bannon – ο τελευταίος, ως πιο “γάτα” τα μάζεψε λίγο μετά) να τσιρίζουν εν χορώ, στο concept που λέγαμε τις προάλλες : όλοι έχουν λίγο πολύ παρανοήσει και έχουν λυμένο το ζωνάρι.
…Αυτός με τον οποίο έχω στραβώσει είναι ο Tucker Carlson (ο Carlson Tucker, όπως τον ελεγε ο …επίσημα οργανωμένος στους “Έλληνες Ρεπουμπλικάνους” Μπογδάνος). Οχι μόνο γιατί κάνει ψιλοπερίεργο, δικό του παιχνίδι, αλλά και για ένα πιο “μικρόψυχο” λόγο : έμαθα κάποια στιγμή ότι ο (από πολύ πλούσια οικογένεια ούτως ή άλλως) TC “διώχθηκε” μεν από το Fox, αλλά εξακολουθεί να παίρνει μισθό από εκεί, ανερχόμενο σε καμιά 20ριά εκατομμύρια το χρόνο!
Το έχω ακούσει κι εγώ αυτό με το μισθό του TC. Είχα την τύχη επίσης νακούσω τον.. αναγραμματισμό του Μπογδάνου (από δική σου παραπομπή?) στα λίγα λεπτά που τον έχω παρακολουθήσει συνολικά. Η πλάκα είναι ότι από αισθητικής απόψεως it makes perfect sense😅😂
Τα είχα ξαναναφέρει και τα δύο. Ο Μπογδάνος συμπαθής μου είναι bottom line, αλλά είναι “τοσοδούλης” τι να κάνουμε… Και δεν αναφέρομαι στο μπόι του.
Το άσχετο εντωμεταξύ αλλά τελευταία παρακολουθώ τον Τιμωρό της Marvel and I couldn’t help but compare φυσιογνωμικά τον πρωταγωνιστή με τον Leonard Cohen (αμφότεροι εβραίοι by the way) που παρεμπιπτόντως μοιάζει απίστευτα στη φάτσα με το μακαρίτη αλκοολικό χαρτοπαίκτη μπάρμπα μου το Μπάμπη. No surprises: 20 Σεπτεμβρίου ο ένας, 21 Σεπτεμβρίου ο άλλος.
Είδα μόλις ένα τρέιλερ και όντως είναι ένα είδος Leonard Cohen …in action. Πολύ αίμα βέβαια, όπως παντού άλλωστε.
https://youtu.be/6-C_iwwhO-s?si=CN2do_WEL85oVytG
Μια απ’ τις “εμπειρίες φώτισής μου” εν έτει 1990 or something : έχω παρκάρει το αμάξι κάπου στην Πατησίων και κατευθύνομαι προς τον κινηματογράφο Αελλώ όπου έχω ραντεβού με άτομα για ένα (ακόμα) action movie. Πλησιάζοντας περιεργάζομαι το stand με τις φωτογραφίες. Πρώτη φωτογραφία : ένας τύπος με όπλο. Δεύτερη φωτογραφία : ένας τύπος με αυτόματο. Τρίτη φωτογραφία : μια τύπισσα με όπλο. Τέταρτη : δυο τύποι απειλούν ο ένας τον άλλο με όπλα. Πέμπτη : τύπος εκτελεί μπλονζόν …κρατώντας το όπλο του. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ το κόνσεπτ που διέπει το σύγχρονο (από τότε!) κινηματογράφο : “ΟΛΟΙ ΜΕ ΜΠΙΣΤΟΛΙΑ”. Το κόλπο (με πρωτοπόρες τις Κλιντιστγουντές των ’70) εξακολουθεί απαράλλαχτο, έχοντας κυριεύσει και την τηλεόραση.
Αλήστου μνήμης ήταν η στιγμή που διείσδυσε και στα …ελληικά σίριαλ, εκεί στα ’00s : ο κυρ-Μήτσος και η κυρά – Πανωραία με μπιστόλια.
Το …ευδόκιμο είδος του πολίτη – lone wolf, που “έχει περάσει πολλά”, που “δεν τον καταλαβαίνει κανένας” και που είναι πάντα έτοιμος για “υπέρβαση” είναι σφυρηλατημένο από τη βιομηχανία των blockbusters.
Κι εγώ που το λέω αυτό, και που έχω μεγαλώσει με Φελίνι και Μπέργκμαν, τέτοια πραγματάκια βλέπω ως επί το πλείστον. Πώς αλλιώς όταν οι εναλλακτικές είναι κάτι γλοιωδίες τύπου …Amelie, ας πούμε;
Όπως και στην πολιτική σήμερα έτσι και στο σινεμά “δεν υπάρχει εναλλακτική”. Σινεμά τέχνης απλά δεν υφίσταται. Πάνε πια οι εποχές του Μπέργκμαν και του Ταρκόφσκι. Μη σου πω κιόλας ούτε καν σινεμά. Οι σειρές και οι πλατφόρμες έχουν πάρει τη σκυτάλη πλέον, ενώ η αισθητική της “δράσης” ακολουθεί κατά πόδας τα βιντεοπαιχνίδια. Η συγκεκριμένη σειρά πάντως αποτελεί ακραίο παράδειγμα. Σε αντίθεση με τους κλασικούς “ανθρωπιστές” ήρωες της Μάρβελ και της DC ετούτος εδώ δεν αφήνει εκκρεμότητες και σκοτώνει χωρίς περιστροφές όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Η μία και μοναδική φορά που δεν αποτελείωσε τον αντίπαλο, αποτέλεσε το έναυσμα για ολόκληρη τη δεύτερη σεζόν!
Αν μπορούσαμε να βάλουμε σε μία μόνο φράση τη φιλοσοφία του για τη ζωή, αυτή θα ήταν κάτι σε “there is no substitute for death”.
Έχουν πλάκα πάντως οι ατάκες αυτού του εξωραΐστικού της κτηνωδίας είδους και, θέλοντας και μη, ολοι οι έχοντες στοιχειώδη “δημιουργική” παρόρμηση επιδιδόμαστε σε τέτοιες. Στο γυμνάσιο θυμάμαι με ένα τότε φίλο να κάνουμε long sessions (very long!) με “τελευταίες φράσεις που είπε” κάποιος ή “που άκουσε”. Του τύπου Η τελευταία φράση που άκουσε το παιδί : “Χριστέ μου ας σωθεί τουλάχιστον το παιδί!” (η “ευαισθησία” για τα παιδάκια μου την έδινε από τότε).
Έβλεπα μόλις πριν σε επανακυκλοφορία στο Twitter την κλασική ατάκα του (πάνω απ’ όλα θεοσεβούμενου!) Πούτιν: “Η συγχώρεση στους τρομοκράτες είναι δουλειά του Θεού. Να στέλνω τους τρομοκράτες σ’ αυτόν είναι η δική μου”. Αυτό θα μπορούσε να είναι κανονικά βγαλμένο από Dirty Harry movie.
Πράγματι ώρες ώρες οι ατάκες αυτές έχουν απίστευτη πλάκα. Στο προχθεσινό επεισόδιο η μικρή που προστάτευε ο Φρανκ – ο Τιμωρός – κατάφερε να πάρει το πιστόλι ενός από τους διώκτες της και να τον πυροβολήσει στο στήθος. Καταφθάνει εντωμεταξύ και ο Φρανκ που τη βρίσκει σε κατάσταση σοκ να μονολογεί “Θεέ μου.. τον σκότωσα..” πάνω από τον αιμόφυρτο κακό. Και τι κάνει ο αθεόφοβος για να την παρηγορήσει? Ρίχνει στο κεφάλι του ψυχορραγούντος τη χαριστική βολή και της λέει “Όχι μικρή. Εγώ τον σκότωσα. Εσύ απλά τον πυροβόλησες”.
Ωραίος!
Όπως καταλαβαίνουμε, αυτό που δεκαετίες τώρα προάγεται μέσω τέτοιου είδους παραστάσεων, είναι ένας τεράστιος σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Πράγμα το οποίο δεν ξέρω πόσα τσιγάρα δρόμος είναι απ΄το σημερινό κλίμα των “social media” όπου οι απειλές και τα death wishes είναι πιο συχνά απ’ την καλημέρα.
Ο ίδιος ο θάνατος έχει περιβληθεί μια virtual αύρα …cool αποχρώσεων, η οποία τον καθιστά “απόλυτο” εργαλείο για πολιτικούς σκοπούς – enter επιλεκτική ευαισθητοποίηση για θέματα όπως τα Τέμπη ή η Παλαιστίνη.