Ένα τραγούδι από το υποτιμημένο στην εποχή του, χαρακτηρισμένο “κλασικό” αργότερα, άλμπουμ που ο Gary Numan κυκλοφόρησε στα late ’70s. Συνδυάζοντας το κόνσεπτ του ‘Replicas’ (ένα κυριαρχημένο από τα ρομπότ δυστοπικό μέλλον), με τη σημερινή LGBTQ προπαγάνδα, τα drones / UAPs που μονοπώλησαν την επικαιρότητα, και το θέμα που για μένα θα έπρεπε να κυριαρχεί σ’ αυτήν, την ανεξέλεγκτη δηλ. επέλαση της A.I., μπορεί να πει κανείς ότι το κομμάτι είναι το πιο “προφητικό” του μικρού μας αφιερώματος.

A song from the underrated in its time, characterized as “classic” later, album that Gary Numan released in the late ’70s. Combining the concept of ‘Replicas’ (a robots dominated dystopian future), with today’s LGBTQ propaganda, drones / UAPs that monopolized the news, and the issue that for me should dominate it, i.e. the uncontrollable A.I.’s onslaught, one can say that the song is the most “prophetic” of our little tribute.

Slowly, the thought, “There is no one to replace”
Came into view and he began to cry
Now only boys that love only boys
The perfect picture of a boy/girl age
I’m praying to the aliens
I’m praying to the aliens
Grey overcoat and he could be anyone
A random poll check, “Do you ever think of women?”
They broke him down into a torn old queen
Living somewhere between dead and dying
Well, I’m praying to the aliens
I’m praying to the aliens
There are no more, do you begin to see?
The corner of my eye could give me away
Isn’t it strange how times change?
I can’t imagine living any other way