Πάνω : Ιστορίες καθημερινής “αντιεξουσιαστικής” γελοιότητας.
Η “εκστρατεία κατά των πιτσιρικάδων”, για την οποία κόπτεται ο επιχειρών να περάσει ως …φωνή & προασπιστής των δικαιωμάτων τους (πχ. του δικαιώματος να γεμίζουν ξερατά κάθε εκατοστό του αστικού τοπίου) δεν αφορά παρά στο κατεπείγον μιας λύσης για τα graffiti (ο Θεός να τα κάνει, κατά συντριπτική πλειονότητα), μετά από δεκαετίες αδιαφορίας. Αν είναι ένοχες για κάτι οι ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ακριβώς αυτή. Και οι εν γένει πολιτικές της παιδοκολακείας, ορατές σε ποικιλία (μη) πρακτικών τους.
Η τάση εγκατάλειψης των πολιτικών του είδους, μεταξύ άλλων της προώθησης μιας καπελωμένης, ανώδυνης “παραβατικότητας”, χαρακτηριστικής από τα ‘80s και εντεύθεν, έγινε εμφανής την εποχή της ψευτοπανδημίας – έχουμε αναφερθεί σ’ αυτήν από τότε.
Η εποχή του “όλα για το παιδί”, σύνθημα με το οποίο …λίγο πολύ όλοι μεγαλώσαμε, βρίσκεται στα τελειώματα. Κι αυτό, σε πείσμα (= με την εξαίρεση) των παραπάνω, μόνο καλό νέο δεν είναι.