Η επιχείρηση “διάλυση της κοινωνίας εκ των έσω” σε πλήρη εξέλιξη.
Κατά τ’ άλλα εμείς ασχολούμαστε με την ανάγκη επιστροφής μασκών και εμβολίων, το “θρίαμβο” του Λάνθιμου, και τις ποδοσφαιρικές καταγγελίες του Κούγια […για λογαριασμό του Μαρινάκη, τον οποίο ο ίδιος Κούγιας κατηγορούσε οκτώ χρόνια πριν σαν “ηγέτη της εγκληματικής οργάνωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου”].
(Visited 106 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντωμεταξύ, μιας και ανέφερες το Λάνθιμο, υπάρχει ένα θέμα με το παρακάτω βιντεάκι
https://www.marieclaire.gr/art-lifestyle/chrises-sferes-o-giorgos-lanthimos-efcharistise-to-afentiko-gia-to-vravio-tou-poor-things/
όπου εκφράζει τις ευχαριστίες του στον.. Bruce Springsteen: αναφέρει δηλαδή ότι έχουν την ίδια ημέρα γενέθλια, ενώ σε όλο το ελληνικό διαδίκτυο αναπαράγεται από χρόνια ως ημερομηνία γέννησής του η 27η Μαΐου. Σιγά το ζήτημα θα μου πεις, αλλά προσωπικά το θεωρώ σημάδι της προχειρότητας και αναξιοπιστίας του διαδικτύου και ιδιαίτερα του ελληνικού. Στην αγγλική wiki παρεμπιπτόντως αναφέρεται η πραγματική του (υποθέτω) ημερομηνία γέννησης που φυσικά συμπίπτει με αυτή του Springsteen.
Ο Λάνθιμος μου προκαλεί βδελυγμία. Οι ταινίες του είναι fake σαν τα fake news. Ο Αγγελόπουλος, με τον οποίο γελώντας μεγαλώσαμε [εγώ και άλλοι], αγγίζει μπροστά του status Κουροσάβα. Ως προς τον Springsteen θυμόμουν ότι είναι Ζυγός παρά λίγο Παρθένος – όχι ότι και σ’ αυτόν έχω αδυναμία, fake πάντως δεν τον λες όπως και νά’χει. Με κάτι τέτοια μπορεί να στραφεί κανείς all over εναντίον της υπόθεσης των ζωδίων. Ιχθείς ο Χέντελ κι ο Σοπέν, Ιχθείς και ο Κατσαρός κι ο Πάριος.
Ως προς το διαδίκτυο “έχω οριστικά καταλήξει” ότι η μόνη σωτηρία είναι να πάψει να υπάρχει. Ξέρω πόση θυμηδία θα προκαλούσε αυτή η ιδέα, όχι μόνο σε εθισμένους και ανόητους αλλά και σε μια χαρά έξυπνους και σοβαρούς ανθρώπους. Αλλά άλλη λύση δεν μπορώ να δω, ούτε μπορώ να καταλάβω από που κι ως που δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτό μια ανθρωπότητα με ιστορία χιλιάδων χρόνων, εκ των οποίων τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες όλες κι όλες ασχολείται μαζί του. Ήμουν στο διαδίκτυο from day one, some 30 years ago, ευρεία λαϊκή απήχηση απέκτησε όμως από τα ’00s κι έπειτα. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να εξαφανιστεί αύριο, εκτός αν είναι πρόβλημα η απαλλαγή από ψευδαισθήσεις και ψευτο-επιθυμίες.
Βασικά ο Αγγελόπουλος χρειαζόταν κάποιον που να του γράφει τα σενάρια και τους διαλόγους, αλλιώς από καθαρά εικαστικής απόψεως ήταν ψιλοκορυφαίος. Μιας και ανέφερες τον Κατσαρό εντωμεταξύ, δεν ξέρω αν έχεις προσέξει μια ορισμένη ομοιότητα της μουσικής του ατμόσφαιρας με αυτή του επίσης Ιχθύος.. Astor Piazzolla. Το ξέρω, ιεροσυλία, η ομοιότητα όμως υπάρχει! Την είχα προσέξει από δεκαετίες με αφορμή το παρακάτω κομμάτι που όλο σκεφτόμουνα τι μου θυμίζει.. τι μου θυμίζει..
https://www.youtube.com/watch?v=-ZQYkG5LkHs
Καταλαβαίνω αυτό που λες με τον Piazzola από πλευράς ατμόσφαιρας αλλά τα ευκόλως εννούμενα παραλείπονται. Ως σολίστ ο Κ. είναι μια γκροτέσκα εκδοχή μορφών των ’30s όπως, κυρίως ο Johnny Hodges του Ellington. Οι νότες του είναι για πέταμα με ελάχιστες εξαιρέσεις, όσο για τα “λαϊκά” του είναι ακόμα χειρότερα [όταν ήμουν μικρός μου άρεσε “Ο Σταμούλης ο Λοχίας” 😊]. Το ναδίρ φυσικά είναι κάτι “τραλαλά-τραλαλό” που έγραφε για τον κινηματογράφο. Το “Νιάου Νιάου Βρε Γατούλα” ήταν το Σεληνόφως μπροστά τους.
Καλά εννοείται ότι δεν μιλάμε ούτε κατά διάνοια για σύγκριση μουσικών μεγεθών, επρόκειτο απλώς για μια παρομοίωση ζωδιακού χαρακτήρα. Τον Κατσαρό τον έχω συνδέσει με το οικογενειακό τραπέζι τα σαββατοκύριακα στη δεκαετία του 80. Τον έβαζαν οι δικοί μου το μεσημέρι στην ΕΡΤ και, παρά την ανία που μου προκαλούσε, ομολογουμένως δεν δυσκόλευε την κατάποση – σε αντίθεση ας πούμε με τα πολύ μεταγενέστερα τραπεζάκια του Σπύρου που έκαναν και τα καλύτερα κοψίδια να σου κάθονται στο λαιμό.
Καλά αυτός είναι ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει. Νομίζω ότι είναι Ιχθύς και αυτός μπάη δε ουαίη. Στα να το τσεκάρω.
…Και πράγματι, ο τύπος είναι γεννημένος 9 Μαρτίου.
Γενικά το τι δευτεροκλασάτους μαλακοκαλλιτέχνες συγκεντρώνει αυτό το ζώδιο δεν περιγράφεται. Για κάθε ένα Σοπέν χίλιοι πεντακόσιοι Πάριοι.
Τον καημένο τον Πιατσόλα τον θυμάμαι στα early ’90s στο Ηρώδειο, ένα-δυο χρόνια πριν πεθάνει, ένα παλλόμενο ανθρωπάκι με το μπαντονεονάκι του και τα λευκά μαλλάκια του – μου θύμιζε τον πρόσφατα τότε εκλιπόντα υπεραιωνόβιο παππού και είχα συγκινηθεί πολύ. Ψάρι και ο παπούς επίσης. Και ίδιος συνδυασμός με τη γιαγιά όπως εγώ με τη Μαρίνα [Ιχθύς με Κριάρι]. Υπάρχει μια σωρεία τέτοιων συσχετισμών μέσα στις οικογένειες [το έχουμε ξανασυζητήσει] που δεν ξέρω τι σόι μυαλό πρέπει να έχει κάποιος για να τους προσπεράσει ως συμπτώσεις.
Στο έχω ξαναπεί, από μικρός εγώ αυτά τα κορόιδευα. Ορθολογιστής υποτίθεται και καλά. Κι όμως η επαγωγική λογική με οδήγησε τελικά σε αυτά που η απαγωγική λογική δογματικά λοιδορούσε.
Κι εγώ την ίδια πορεία είχα [ας όψεται ο …Μαρξισμός – Λενινισμός που “ασπάστηκα” σε τελείως τρυφερή ηλικία]. Η αληθινή διαμόρφωση βέβαια γίνεται πολύ πιο πριν, και ερήμην σου. Οπότε είσαι ήδη εξ αρχής εκεί όπου μέσω δήθεν διαπιστώσεων “κατευθύνεσαι”. Το σλόγκαν που είχα εφεύρει στο τέλος της εφηβείας, “αποτασσόμενος” τον μαρξισμό πριν καν τον εμπεδώσω ήταν αυτό ακριβώς που λες : “εν ονόματι της λογικής θα πρέπει να την καταργήσουμε”.