Στο πλαίσιο πολιτικής συζήτησης, εχτές, στο One Channel [κανάλι που “βγαίνει δυνατά” με ατζέντα τα οικολογικά και μειονοτικά ζητήματα ] μπορούσε κανείς ν΄ακούσει, από τα στόματα δημοσιογράφων, απόψεις όπως οι παρακάτω:
“Τη στιγμή που πρέπει να παρθούν παγκόσμια μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, εμείς πανηγυρίζουμε για τις τριάντα εκατομμύρια αεροπορικές αφίξεις τουριστών που περιμένουμε αυτό το καλοκαίρι! Ε λοιπόν, ας το πάρουμε χαμπάρι, κλιματική αλλαγή με τέτοιας κλίμακας χρήση του αεροπλάνου, απλώς δεν μπορεί να υπάρξει!!!”.
Στη συνέχεια ο πήχης θα σηκωνόταν, λίγο ψηλότερα: “δεν είναι δυνατό τη στιγμή που ολόκληρη η ανθρωπότητα ετοιμάζεται για το πέρασμα σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας, εμείς να ετοιμαζόμαστε για εξορύξεις στο Αιγαίο και στο Ιόνιο!!!”.
Στο In.gr, τώρα, διαδικτυακό τόπο του ίδιου οργανισμού, υπάρχει κείμενο με επικεφαλίδα: “Τα συνοριακά τείχη μπορεί να υποσκάψουν την ψυχική υγεία των ανθρώπων”. Ξεκινώντας από το τείχος του Βερολίνου και την “ασθένεια των τειχών”, βιβλίο Γερμανού ψυχίατρου που …πραγματεύθηκε το θέμα το 1973, ο δημοσιογράφος αναπολεί μελαγχολικά το όνειρο για ένα κόσμο χωρίς σύνορα που …είχε αναδυθεί με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, και το οποίο δεν έμελλε να γίνει ποτέ πραγματικότητα. Η κουτοπονηριά με την οποία παραβάλλεται το θέμα του τείχους του Βερολίνου [τείχος που χώριζε Γερμανούς από Γερμανούς, στο πλαίσιο της ίδιας πόλης] με το ζήτημα της ασφάλειας των συνόρων …εθνικών κρατών, συναγωνίζεται εκείνην με την οποία καλλιεργείται σύγχυση ανάμεσα στο θέμα των συνοριακών τειχών και των …ίδιων των συνόρων. Εννοείται ότι πλήθος ειδικών συνεισφέρουν το κύρος τους, επιδημιολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχίατροι όπως ο “διεθνούς φήμης” τουρκοκύπριος Βαμίκ Βολκάν, αλλά και το “έγκριτο” New Yorker, προπύργιο των Liberals και της γκεμπελικής anti-Trump προπαγάνδας. Τα συμπεράσματα είναι μη επιδεκτικά αντίρρησης:
“Όσο τα τείχη συνεχίζουν να υπάρχουν, ο φόβος του «άλλου», του «ξένου», του «διαφορετικού», διαιωνίζεται”.
“Τα ψυχολογικά προβλήματα που τα τείχη τροφοδοτούν ενισχύουν επίσης την πολιτική ατζέντα που έχουν οι εθνικιστές ηγέτες. Ένας πολίτης που ζει δίπλα σε ένα τείχος, που νιώθει κατάθλιψη ή άγχος και έχει μάθει να φοβάται τον «άλλο», είναι λιγότερο πιθανό να αντισταθεί σε έναν πολιτικό ηγέτη που χρησιμοποιεί το φόβο του «άλλου» ως πολιτική πλατφόρμα”.

Αν στην πρώτη περίπτωση, εκείνη των “οικολόγων” μπορεί απλώς κανείς να γελάσει [οι άνθρωποι έχουν εκλάβει ως θέσφατο το πρόγραμμα New Green Deal της πολιτικής καρικατούρας Alexandria – Ocasio Cortez, με το οποίο σπάει πλάκα ολόκληρη η Αμερική], η δεύτερη περίπτωση, εκείνη με τα τείχη και τους ψυχολόγους, είναι αληθινά επικίνδυνη. Ακριβώς όσο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι που επικαλούνται, στο πλαίσιο της πολιτικής προπαγάνδας τους, τα νεφελώδη πορίσματα μιας ανύπαρκτης επιστήμης.