Αν, όπως πιστευω θα’ πρεπε, η βλακεία ταυτιζόταν εννοιολογικά με το κακό, το πρόσωπο του κακού θα ήταν εκείνο του Sean Penn. Πρόσφατα μιλώντας για τους anti-vaxxers τους χαρακτήρισε “εγκληματίες, που θα έπρεπε να χάσουν τη δουλειά τους και να μην έχουν πρόσβαση στην κοινωνία”.
Κάτω, ο ηθοποιός, προ μηνός, παραδίδοντας το ένα από τα δύο [!] Oscar του στον “Πρόεδρο Ζελένσκι”.
Να σχολιάσεις περαιτέρω, τί; θέλω να πω, ο τύπος ήταν παντρεμένος με τη Madonna.
(Visited 80 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μερικοί άνθρωποι πραγματικά δεν τόχουν με την πολιτική. Μιλάω κυρίως για “μορφωμένους” και τα σχετικά. Ο, τι και να πουν για το θέμα είναι πάντοτε μαλακία. Δεν ξέρω πώς το κάνουν. Είναι ανικανότητα στα όρια του ταλέντου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν. Θα μπορούσαν απλώς να διακονούν την τέχνη και την επιστήμη τους όπως τόσοι και τόσοι και να χαίρουν γενικής εκτιμήσεως. Αλλά όχι, αυτοί εκεί, να γελοιοποιούνται απτόητοι ξανά και ξανά.
Νομίζω ότι ο Σαββάπουλος, όσο δικαιολογημένα αντιπαθής και αν μας έχει γίνει, υπήρξε πολύ σημαντική περίπτωση. Είχε, εκτός των άλλων, το χάρισμα των Χατζιδάκι – Θεοδωράκη, να περικλείει κόσμους ολόκληρους σε λίγες λέξεις. Τον έχω ακούσει λοιπόν να λέει εκτός των άλλων, το κατ’ εμέ αξιομνημόνευτο : “δεν είμαι αντάξιος της αγάπης μου”.
Θέλω να πω ότι, μπορεί κανείς να είναι έως και μεγάλος καλλιτέχνης, όντας ταυτόχρονα ένας γλοιώδης λακές της εξουσίας.
Κάτι ανάμεσα στο παραπάνω κι αυτό που γράφεις εσύ, είναι νομίζω η περίπτωση του SP και των χολιγουντιανών ομοίων του. Εκείνων που διαθέτουν ένα επίπεδο τουλάχιστον.