Ακούγοντας στον Αυτιά τις παπαριές περί “έξαρσης των γυναικοκτονιών και της ενδοοικογενειακής βίας”, με τη συμμετοχή “δικηγόρων”, “ψυχολόγων” κλπ., σκέφτεται κανείς το εξής απλό: εάν εμφανιστεί κάποιος [θεωρητική περίπτωση] εκείνη στη στιγμή στο πάνελ και πει “μισό λεπτό παιδιά, αυτά είναι υπερβολές, τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν από τότε που μπήκε η γραμμή καταγγελιών [15900] στη ζωή μας, κατά την ίδια έννοια που τα ‘κρούσματα Covid’ αυξάνονται παράλληλα με την εξάπλωση των fake tests”. Ή ότι “περιστατικά …ανδροκτονίας από γυναίκες υπάρχουν τα ίδια και περισσότερα την ίδια περίοδο”. Ή ότι η ιδιοκτητική συμπεριφορά απέναντι στον / την σύζυγο / ερωτικό σύντροφο δεν είναι ανδρικό προνόμιο, για να μη μιλήσουμε για σκηνές ζηλοτυπίας, ως προς τις οποίες οι γυναίκες δεν έχουν τίποτα απολύτως να …ζηλέψουν”.
Ο,τιδήποτε από τα παραπάνω και αν αισθανθεί κάποιος [είπαμε, θεωρητικά] να επισημάνει, τι θα συμβεί;
Οι υπόλοιποι συζητητές θα τον αντιμετωπίσουν σαν κρούσμα ραδιενεργής λέπρας, θα τον απομονώσουν, η συζήτηση θα λήξει όπως όπως και λίγες ώρες αργότερα θα επικρατεί …σάλος στο Twitter.
Το παραπάνω απλό …νοητικό πείραμα αρκεί για να δώσει το στίγμα μιας νοοτροπίας 100% φασιστικής, διαμορφωμένης από τα [social] media κα υιοθετούμενης από όλο και μεγαλύτερα στρώματα της “κοινωνίας”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Στα νεαρά ζευγάρια πάντως οι περιστασιακές φάπες (ακόμα και δημόσιες) για λόγους ζηλοτυπίας από την πλευρά της κοπέλας είναι ο κανόνας. Στα παντρεμένα ζευγάρια πάλι ανεξαρτήτως ηλικίας και ασχέτως με το τι προβάλλεται προς τα έξω επίσημα ή ανεπίσημα, επικρατεί αδιαφιλονίκητη μητριαρχία. Κρατάω μια επιφύλαξη για τις περιπτώσεις όπου τα παιδιά καταδυναστεύουν αμφότερους. Αφήνω κατά μέρος επίσης το θέμα της λεκτικής βίας όπου οι γυναίκες δεν έχουν ανταγωνισμό. Τα μάτια είναι πιο αξιόπιστοι μάρτυρες από ..τον αυτιά!
Ούτε συζήτηση. Οι τύποι απευθύνονται σε άτομα που δεν έχουν ζήσει πέντε πράγματα στη ζωή τους, ή τα έχουν ξεχάσει προσβεβλημένα από πρόωρο αλτσχάιμερ.
Απλώς προσπαθούσα να κρατήσω …κάποιες ισορροπίες, το οποίο και αυτό μαλακία είναι ας πούμε. Γιατί η μόνη ισορροπία που πρέπει να τηρείται είναι η μεταξύ λεγομένων και πραγματικότητας. Όλα τα υπόλοιπα οδηγούν εκεί που οδηγούσαν κάποτε όλοι οι δρόμοι : στη Ρώμη. Πώς λένε “πορεία προς τη Ρώμη”, ενα τέτοιο πράγμα.
Όπως έχεις επισημάνει επανειλημμένως, εδώ μιλάμε για ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στη λογική και στην εμπειρία, για έναν αντίστροφο κόσμο που το άσπρο μετονομάζεται σε μαύρο και αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Το μόνο στήριγμα που απομένει στον άνθρωπο είναι η αυθεντία της εξουσίας και όσοι διατηρούν μια υποτυπώδη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους χαρακτηρίζονται ανορθολογικοί εξτρεμιστές.
Still, η μόνη διέξοδος που βλέπω, αν δεν είναι αντικατοπτρισμός δηλ., είναι να συνεχίσουμε να λέμε με εμμονή, σαν τα αρκουδάκια της Duracell, εκείνα που ξέρουμε. Η λούπα μας εναντίον ης λούπας τους. Και η δική τους αντιμάχεται τους νόμους της φύσεως, δεν ξέρω για πόσο μπορεί να κρατήσει. Αυτό ακούγεται μεταφυσικό, αλλά δεν νομίζω ότι είναι.