Ποιος θα εξηγήσει στο ανθυπο-ούγκανο από πάνω, ή στον παρα-μορφωμένο από κάτω, ότι το “ψωμί κι ελιά και Κώτσο Βασιλιά” ήταν το σύνθημα της αντίστασης στον ναυτικό αποκλεισμό που επέβαλλαν στην “βασιλική” Ελλάδα οι “Προστάτιδες Δυνάμεις”; Ποιος θα του πει για τα Νοεμβριανά και για το ρόλο των Βενιζελικών στην κατάληψη της Αθήνας από αυτές; για την σφαγή των βασιλικών που επακολούθησε;
Και το κυριότερο : λίγο αργά δεν είναι για όλα αυτά;
Ή μήπως δεν είναι;
(Visited 214 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το άσχετο εντωμεταξύ, αλλά τελευταία υπέπεσε στην αντίληψή μου το παρακάτω βιβλίο (παραπέμπω στο site): https://www.lostpianosofsiberia.com/ που δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει (εγώ πάντως όχι ακόμα). Σκέφτηκα ότι ως πιανίστα που αναζητά φυγή από τον πολιτισμό μπορεί και να σενδιαφέρει!
Thanks! Για να το διαβάσω τώρα κοντά δύσκολο [είμαι σε “πρόγραμμα σπουδών” που παραμελώ σαν ηλίθιος λόγω blog και συνθετικών δραστηριοτήτων] αλλά θα το τσεκάρω / κατεβάσω. Περιττό να πω ότι αν μπορούσα να πραγματοποιήσω μια ταξιδιωτική επιθυμία, αυτή θα ήταν ένα ταξίδι Μόσχα-Βλαδιβοστόκ με τον Υπερσιβηρικό, και με αποσκευές Ντοστογιέφσκι – Γκόγκολ για επανάληψη [οι “Νεκρές Ψυχές” είναι από τα top αναγνώσματά μου ever].
Κάπως θυμήθηκα τώρα και το Μιχαήλ Στρογκώφ.. Απόλα τα βιβλία του Ιουλίου Βερν αυτό μου άφησε την ισχυρότερη εντύπωση.
Θεϊκό. Όπως και το [τελείως διαφορετικό] Καίσαρ Κασκαμπέλ που εκτυλίσσεται επίσης στη Ρωσία. Γενικώς δώσε χιόνι και εγώ είμαι μέσα. Παλιά σκεφτόμασταν μισο-αστεία μισοσοβαρά με τη Μ. να εγκατασταθούμε στη Γροιλανδία or something.
Άλλο απίστευτο του Ι Βερν [ό,τι θυμάμαι χαίρομαι] ήταν η Σφίγγα των Πάγων, “συνέχεια” του βιβλικού “Άρθουρ Γκόρντον Πυμ” του Πόε – μέσω Ιουλίου Βερν τον έμαθα.
Εγώ τον Πυμ, αλλά και τον Πόε γενικότερα, όπως και τον Βερν, τον Κλαρκ, τον Ασίμωφ και τα σχετικά, τα γνώρισα στους υπαίθριους πάγκους του ετήσιου παζαριού που περίμενα πώς και πώς μέχρι και το γυμνάσιο ακόμα. Το δυνητικό ενδιαφέρον ενός βιβλίου κρινόταν από το εξώφυλλο και τον τίτλο alone. Μάλλον από κει μου έμεινε το χούι – κυριολεκτικά και μεταφορικά – to judge a book by its cover!
Ου, εννοείται ως προς το εξώφυλλο, και αυτό αφορά επίσης και σε δίσκους, αλλά και σε φάτσες : το παν εξαρτάται απ’ το ποιος ειναι αυτός που βλέπει.
Οι υπαίθριοι πάγκοι με βιβλία είναι από τα πιο “εκμαυλιστικά” θεάματα. Έχω αγοράσει κατά καιρούς ακόμα και ψιλομαλακίες από κει, just for the fun of it.