Ένα από τα χαρακτηριστικά της κατάστασης των πραγμάτων: φλέγοντα πολιτικά ζητήματα, που αφορούν τους πάντες, στο βαθμό που οι πάντες εξαρτιόμαστε από αυτά, διεκπεραιώνονται με χονδροειδείς και υπαγορευμένες αναλύσεις, συνθήματα και virtue signaling.
Ας πάρουμε τον Τραμπ. Ως προς εμάς, γίνεται αντιπαθής: η στάση του απέναντι στο κράτος – τραμπούκο Τουρκία και στον “μαφιόζο της γειτονιάς” Πρόεδρό της, απλώς δεν είναι ανεκτή.
Είναι όμως ως ένα σημείο κατανοητή: ένας από τους λόγους που ο Τραμπ ψηφίζει Ερντογάν είναι ότι ο τελευταίος είναι παραδοσιακός πατρώτης. Γιατί να σεβαστεί ιδιαίτερα τους Έλληνες πολιτικούς – κουκλεντέδες της EU; Η τελευταία είναι δηλωμένα στρατηγικός του αντίπαλος.
Στο κάτω-κάτω, ποιος Έλληνας πολιτικός, ανεξαρτήτως κόμματος, χάνει ευκαιρία να πει το ωραίο του για τον πρόεδρο, το πόσο γραφικός και απρόβλεπτος, ρατσιστής και σεξιστής είναι;
Καλώς ή κακώς, ο Τραμπ δεν θα κριθεί από την πολιτική του απέναντι σε μας. Αλλά από το πώς τακτοποιεί τα του οίκου του.
Το επικοινωνιακό ταλέντο του προέδρου αναμένεται να θριαμβεύσει στην [έτσι κι αλλιώς γελοία] υπόθεση του impeachment, όπως και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Και μόνο η υποψηφιότητα, ως από μηχανής θεού, του multi-billionaire Michael Bloomberg για το χρίσμα, ενώ φήμες ακούγονται ότι και η Hillary …το σκέφτεται, δίνει μια ιδέα του “αέρα αισιοδοξίας” που φυσάει στο δημοκρατικό στρατόπεδο, με τους περισσότερους από τους υποψηφίους να αποτελούν [γελοιο-]γραφικές περιπτώσεις, και τον Νο 1, Joe Biden, αποδεδειγμένα διεφθαρμένο και, κάποια στιγμή, υπόλογο. Ο εν λόγω είναι το κεντρικό πρόσωπο του “σκανδάλου” με την Ουκρανία, εκ του οποίου κινήθηκε η υπόθεση του impeachment. Αν από την πλευρά του πρώην αντιπρόεδρου, έχουμε ένα απονενοημένο διάβημα, με την ελπίδα να αποφύγει αποκαλύψεις εναντίον του, κάποιοι από τους Δημοκρατικούς επιδιώκουν να προχωρήσει η διαδικασία για να ξεφορτωθούν, όχι τον Τραμπ, αλλά τον Biden: είναι δεδομένο ότι, σε περίπτωση που η υπόθεση βαθύνει, οι δραστηριότητες εκείνου και του γυιού του, σε Ουκρανία [και Κίνα] θα ερευνηθούν ανελέητα.
Αυτός που, δείχνει τουλάχιστον, απρόσβλητος, είναι ο ίδιος ο Τραμπ. Κλείνοντας τρία χρόνια στην εξουσία, καταφέρνει όχι μόνο να εκτοξεύσει την οικονομία της χώρας στα ύψη [αυτό δεν του συγχωρεί το παγκοσμιοποιητικό σύστημα, πίσω από τις ποικίλες αποχρώσεις της απανταχού “αριστεράς”] αλλά και να διατηρήσει, “μαγικώ τω τρόπω”, τον ρόλο του εξωσυστημικού, του outsider, παραμένοντας αγαπητός στον κόσμο.
Οι δημοκρατικές ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές media έχουν αποτελέσει αμέριστους σύμμαχούς του σ΄αυτό, μη παράγοντας πολιτική, αλλά ασχολούμενοι αποκλειστικά με την καταδίωξή του…
Τεράστιας απορίας άξιο είναι το τι θα γράφουν κάποτε οι ιστορικοί της αμερικανικής σκηνής γι αυτή την περίοδο…