Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις, αναδημοσιεύω παλαιότερο κείμενο για το μουσουλμανικό ζήτημα [δημοσιευμένο στο περιοδικό ΗΧΟΣ-ΕΙΚΟΝΑ]. Παρόλο που έχουν περάσει κάποια χρόνια, δεν χρειάσθηκε, δυστυχώς, να αλλάξω λέξη:

Στην Ευρώπη σήμερα, νομικές διαδικασίες κινητοποιούνται εναντίον όποιου τολμά να κριτικάρει το Ισλάμ. Το “σκεπτικό” με το οποίο κάποιοι δικαιολογούν την εφιαλτική, απροσδόκητη επανεμφάνιση της λογοκρισίας είναι ότι: αυτήν ακριβώς την κριτική επιδιώκουν οι τζιχαντιστές τρίτης γενιάς [=νεαροί, Ευρωπαίοι πολίτες “ενσωματωμένοι στην κοινωνία”] σαν άλλοθι για τη δημιουργία πόλωσης που οδηγεί σε πόλεμο. Αυτόν με τον οποίο απειλεί την Ευρώπη ο προστάτης των όπου Γης μουσουλμάνων κύριος Ερντογάν, πρόεδρος της φίλης και γείτονος.
Προφέροντας απλώς τον όρο “ισλαμική τρομοκρατία”, κινδυνεύεις να συρθείς στα δικαστήρια από περίεργες οργανώσεις για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, κατηγορούμενος για διασπορά ρατσιστικού μίσους, με τη μοιρολατρεία των αρχών να δέχεται μόνο μια εξήγηση: Μπροστά στην “ευεξία” του Ισλάμ, νεώτερης και δυναμικώτερης απ’ τις παγκόσμιες θρησκείες, η γερασμένη Δύση φλερτάρει όλο και περισσότερο με την παθητική, “ανεκτική” πλευρά της.
Αυτό μεταφράζεται σε μια διεστραμμένη μορφή πονοψυχίας, καλλιεργούμενης από ενοχές για την αμαρτωλή δράση των δυτικών στην ιστορία. Οι ενοχές έχουν πηγή, μεταξύ άλλων, την “γνώση” που παρέχουν ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανά την Ευρώπη, σπονσοραρισμένα από Σαουδάραβες πρίγκιπες και ερεβώδεις μεγιστάνες, τύπου Soros.
Το mix ενοχικών συνδρόμων και ημιμάθειας θριαμβεύει. Στο πρόσωπο κάθε Αφρικανού ή Ασιάτη μετανάστη, ο “προοδευτικός” πολίτης βλέπει ένα θύμα της “δικής του” ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, στο οποίο είναι έτοιμος να συγχωρέσει οτιδήποτε.
Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθείς τον Ευρωπαίο να αυτομαστιγώνεται, αποδεχόμενος τη ρετσινιά του ρατσιστή, τη στιγμή που είναι ο μόνος με στοιχειώδες αίσθημα ανεκτικότητας. Δεν συνειδητοποιεί ότι …είναι αυτή που τον κάνει να νιώθει ενοχές για το ρατσιστικό του παρελθόν. Κι ότι το τελευταίο δεν είναι αποκλειστικότητά του, αλλά το μοιράζεται με τους ανθρώπους όλων των πολιτισμών ανεξαιρέτως.
Στη χώρα μας, η κοινή λογική πλαγιοκοπείται από ένα ακόμα “επιχείρημα”: η Ελλάδα είναι ένα mixed grill πολιτισμών, οι αυτόχθονες δεν είναι αυτό που ισχυρίζονται, δεν είναι καν Έλληνες. Δεν έχει νόημα να μιλάς για αλλοίωση φυλετικής καθαρότητας, γιατί απλούστατα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Ως εκ τούτου …είναι αδιανόητο να δυσανασχετείς με τις μεταναστευτικές ροές… Για να το κάνεις, δεν μπορεί, είσαι ξενοφοβικός, ρατσιστής και χρυσαυγίτης.
Αυτό είναι το παιδαριώδες storytelling, με το οποίο κάποιοι υπνωτίζουν τον κόσμο. Ωστόσο, ουδείς ομίλησε ποτέ περί φυλετικής καθαρότητας, πέρα απ’ τους Χρυσαυγίτες.
Μετακινούμενος προς το άλλο άκρο του ιδεολογικού [=ιδεοληπτικού] φάσματος, την αποδόμηση για τη χαρά της αποδόμησης, συναντάει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και της Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Όσα σωστά και δίκαια κι αν πεις για την “οικονομική πολιτική” τους, ο πρώτος λόγος που οι ελίτ τους στήριξαν ήταν …το μεταναστευτικό, το οποίο, χάρη στην “ευαισθησία” τους, έγινε ανεξέλεγκτο. Ήταν αυτοί, πλαισιωμένοι από στρατιές “αντιεξουσιαστών”, “ακτιβιστών” και “αλληλέγγυων”, που άφησαν ορθάνοιχτη την πόρτα στους “πρόσφυγες”, που κατά πλειονότητα ήταν [και είναι] οικονομικοί μετανάστες… Αλλά και σε χιλιάδες βετεράνους του ISIS που επέστρεφαν στη Δύση, κατόχους ευρωπαϊκών διαβατηρίων, εκπαιδευμένους στα όπλα και δυνάμει τρομοκράτες.
Η μονοδιάστατη “ανθρωπιστική” αδιαφορία των ελίτ για τα προβλήματα που δημιουργεί στον εγχώριο πληθυσμό το μεταναστευτικό, είναι αντίστοιχη της αδιαφορίας τους για τη φτώχεια που αντιμετωπίζει.
Γιατί είναι τόσο απλό που πρέπει να “έχεις τους λόγους σου” για να μην καταλαβαίνεις…
Μιλάω, όχι με όρους …φυλετικής καθαρότητας, αλλά ομοιόστασης [ = έμφυτη τάση κάθε οργανισμού προς τη σταθερότητα]. Θεωρούμε το σπίτι στο οποίο μένουμε, δικό μας. Όχι επειδή είμαστε γηγενείς και αυτόχθονες. Ούτε επειδή έχουμε νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας. “Θεωρώ δικό μου” σημαίνει: επενδύω αισθήματα, έχω οργανώσει, όσο επιτρέπουν οι συνθήκες, τη ζωή μου γύρω από αυτό. Και εννοώ να μην αφήσω τη ζωή μου να υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο. Δεν έχω καμία όρεξη να δημιουργηθεί δίπλα μου ένα γκέτο, στο οποίο θα μπαίνει κανείς …με δική του ευθύνη [ιδίως γυναίκες χωρίς hijab]. Δεν γουστάρω να ακούω ότι δεν θα στολιστεί δέντρο τα Χριστούγεννα, επειδή προσβάλλονται τα αισθήματα των μουσουλμάνων. Έχω σφαιρική ενημέρωση από τα ξένα media, έχω διαβάσει τα βιβλία που πρέπει [ελάχιστα από αυτά κυκλοφορούν στα ελληνικά], ξέρω τι συμβαίνει έξω, αλλά και σε περιοχές αυτής της “χώρας”, ξέρω πως δεν υπάρχει περίπτωση να μη γενικευθεί… Οι μουσουλμάνοι αισθάνονται μόνιμα προσβεβλημένοι: από γελοιογραφίες, σταυρούς, χριστουγεννιάτικα δέντρα, χοιρινό κρέας, κοντές φούστες, προγαμιαίο σεξ, ένα σωρό φαινόμενα της δικής μας καθημερινότητας. Πάνω απ’ όλα, από τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους.
Σημειωτέον ότι η έννοια της πατρίδας, όπως την εννοούμε εδώ, αντίκειται στο δόγμα του Προφήτη. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δυο τμήματα, το Σπίτι του Ισλάμ και …το Σπίτι του Πολέμου.
Πρώτος μουσουλμάνος μετανάστης στην ιστορία υπήρξε ο ίδιος ο Μωάμεθ – έτος μηδέν του ημερολογίου τους είναι το Έτος της Εγίρας. Και, για τις κεφαλές της μουσουλμανικής κοινότητας, η μετανάστευση αποτελεί το πρώτο βήμα για μια ειρηνική διείσδυση / κατάκτηση.

Κάτω: ο διαβόητος μουφτής της Ιερουσαλήμ, Χατζ Αμίν αλ Χουσέινι, σε τρυφερό τετ-α-τετ με τον Ακατονόμαστο.