Δημοσιογραφική και πάνω απ’ όλα ανθρώπινη αντιμετώπιση εκπροσώπου χιλιάδων εργαζόμενων που πετιούνται κυριολεκτικά στο δρόμο.
Από τον κύριο Αυτιά και τις χαμογελαστές κυρίες του πάνελ του. Ο εργατολόγος, ψυθιριστά σχεδόν, συμφωνεί με τον εκπρόσωπο.
Κάτω αριστερά, THE THING, γνωστό και ως “Θεόδωρος Βασιλακόπουλος”.
2 (Visited 55 times, 1 visits today)
Έχω την αίσθηση πάντως ότι σε αυτό το ζήτημα – όπως και σε οτιδήποτε σχετίζεται με την υπόθεση του κορωνοϊού – αρκετοί από τους “απολυμένους” δεν περίμεναν ότι θα έφταναν τελικά ως εκεί τα πράγματα, ότι το θέμα παραήταν χοντρό για να είναι κάτι περισσότερο από μια επικοινωνιακή μπλόφα, ότι θα μπορούσαν ακόμα και να βρουν το δίκιο τους στα δικαστήρια – παρόλο που με αυτά που έχουν δει τα ματάκια μας, τίποτε δεν θάπρεπε να θεωρείται πλέον εξωφρενικό σε βαθμό που να φαντάζει απίθανο.
Δεν τους αδικώ. Για να πω την αλήθεια, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την αντίληψή μου, εξακολουθώ να μην πιστεύω ότι …έχουν φτάσει εκεί τα πράγματα. Και δεν το λέω σαν σχήμα λόγου του στιλ “δεν πιστεύω στα μάτια μου”… αλλά σαν ένα είδος ενστικτώδους, ίσως και βλακώδους πεποιθήσεως, ότι αυτό το πράγμα δεν μπορεί να φτάσει εκεί που το θέλουν, και ότι “κάτι” θα προκύψει που θα το σταματήσει.
Μπορεί απλώς να πρόκειται για κλασική άρνηση πραγματικότητας – εντύπωσή μου είναι ότι η τελευταία αποτελεί ένα είδος …θεμέλιου λίθου του πολιτισμού [μεγάλες κουβέντες πρωινιάτικα]
Εννοείται ότι πάντα υπάρχει περιθώριο για “κάτι” αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο και δυσκολεύομαι να φανταστώ τη μορφή του. Περισσότερο πιθανό μου φαίνεται πάντως να προκύψει κάποια στιγμή για δικούς τους λόγους εκ των άνω παρά ως αποτέλεσμα κάποιας λαϊκής απαίτησης.
Αυτό είναι σίγουρο, όπως άλλωστε και με όλες, ανεξαιρέτως σχεδόν, τις “λαϊκές” επαναστάσεις, ανατροπές κλπ.. Η ελπίδα είναι κάποιοι κύκλοι τουλάχιστον να διαχωρίσουν τη θέση τους απο το διαφαινόμενο αυτή τη στιγμή συνολικό consensus.
“No Jab No Job” is begging to be made into a protest song.