Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι ο τελευταίος των μεγάλων του ελληνικού τραγουδιού. Θα είχε ενδιαφέρον μια αναδρομή στην πορεία του, με εστιασμό στο δίσκο που προσωπικά θεωρώ αριστουργημά του [“Το Κούρεμα”], τις απερίγραπτα χυδαίες αντιδράσεις που είχε σηκώσει η κίνησή του εναντίον της “ελληνικής αριστεράς” [με αιχμή του δόρατος το ΠΑΣΟΚ του “Τσοβόλα δώστα όλα”]. Αλλά και στη σταδιακή μεταστροφή στην οποία υποχρεώθηκε έκτοτε, ένεκα όχι κάποιας σκοπιμότητας αλλά, της περιορισμένης αντοχής του.
Αυτό που του κατέστη, πιθανώς, σαφές ήταν ότι, το να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο τελετουργικό, επί σκηνής και εκτός αυτής, είναι ο μόνος τρόπος να δηλώνει παρών, ως μέλος μιας “δημοκρατικής κοινότητας” στην οποία, a priori και με το αζημίωτο, είναι ενταγμένο το παρακαλλιτεχνικό πλήθος των “επιγόνων του”. Και ο όχλος που τους ακολουθεί.
Σ’ αυτό το πλαίσιο μεταστροφής εντάσσεται και η παρακάτω ανάρτηση στο Facebook – και μόνο το ότι διατηρεί σελίδα εκεί, αποτελεί σημείο της “επαφής” του με το σημερινό γίγνεσθαι.
Εννοείται ότι πίσω απ’ τα συγχαρητήρια και την πρόταση στους Δήμους για “άλλες τέτοιες εκδηλώσεις”, κρύβεται, ως κίνητρο, το θεμιτό συμφέρον του τελευταίου των μεγάλων τραγουδοποιών.