Το να είσαι “καθηλωμένος” εκτός δικτύου από τεχνικό πρόβλημα, όπως εγώ εχθές, δεν είναι τόσο …εφιαλτικό όσο ακούγεται. Σου δίνεται βέβαια η ευκαιρία μιας επανεπίσκεψης της ελληνικής επικαιρότητας, όπως την εμφανίζει η κρατική [τύποις πλέον “ιδιωτική”] τηλεόραση, κι αυτό μπορεί να είναι όντως εφιαλτικό.
Η γλώσσα του σώματος και οι αφύσικες εκφράσεις του κυρίου πρωθυπουργού ενώ επαιρόταν για το κατόρθωμα της Ρόδου, ήταν μέρος του concept. Μπορεί να είχε και δίκιο, δεν έχω παρακολουθήσει την υπόθεση, δεν αποκλείω να έγινε ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Αυτό που δεν καταπινόταν ήταν ο “πόλεμος με τις φωτιές” [μετάφραση : these are your orders] και η …κλιματική αλλαγή που “είναι ήδη εδώ”. Τη στιγμή που το πράγμα βοά ότι είμαστε, ξανά, μπροστά σε οργανωμένο εμπρησμό.
Στα κρατικά κανάλια ο “πόλεμος” στον οποίο βρισκόμαστε ήταν “με το περιβάλλον”, και οι anchormen & women προσπαθούσαν να εκμαιεύσουν βαρύγδουπες δηλώσεις γύρω απ’ το “τι γίνεται στον πλανήτη”. Για να λάβουν αποκαρδιωτικές απαντήσεις, τουλάχιστον σ’ ένα διάλογο που άκουσα, με τον μηχανικό κλίματος, σοβαρό άνθρωπο, να μιλάει για καταστάσεις που συμβαίνουν σταθερά επί χιλιάδες χρόνια. Αφήνοντας σε αμηχανία τον δημοσιογράφο και εντελώς ξεκρέμαστη την αποκαλυψιακή λεζάντα :
ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ. ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ;
Για όσους [λέμε τώρα] το χρειάζονται : η υπόθεση είναι με καρμπόν ίδια με του Covid 19. Παίρνουμε το θέμα που μέχρι χτες αποτελούσε [δυσάρεστη] ρουτίνα, εστιάζουμε σ’ αυτό τον επικοινωνιακό φακό και …μεγεθύνουμε μέχρι να πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Με το αζημίωτο για τον πολιτικό [= επιχειρηματικό] μας πάτρονα, και φυσικά για μας τους ίδιους.
Έτσι ακριβώς μια ακόμα βαριάς μορφής γρίπη γίνεται φονικός ιός, για χάρη του οποίου επιστρατεύονται πειραματικά εμβόλια. Και μια φυσιολογική εναλλαγή κύκλων στο κλίμα του πλανήτη, γίνεται κλιματική κρίση με αποκλειστικά ανθρώπινη υπαιτιότητα. Η οποία κρίση, αν δεν επιστρέψουμε στον 18ο αιώνα [αρχή της βιομηχανικής επανάστασης], θα γίνει μη ελεγχόμενη.
Είπαμε, σε θέματα εσωτερικής προπαγάνδας ο τύπος είναι μεγαλοφυΐα. Σε όλα τα υπόλοιπα μηδέν. Αλλά όπως λένε και οι Meat Puppets, who needs action when you got words..
Μιλάμε μάγκα μου ότι έπαθα μεγάλη ήττα. Είχα χρόνια, literally, να κυκλοφορήσω στα ελληνικά κανάλια. Αυτά που αντίκρυσα με κάνουν να αισθάνομαι, μισο-αστεία μισο-σοβαρά, σαν τον γερο-μεθύστακα στη Σκιά του Ίνσμουθ που διηγείται σε παραλήρημα τα όσα “είδε”. Σε κάτι φάσεις, ειδικά σε ένα “σίριαλ”, κυριολεκτικά δεν πίστευα στ’ αυτιά μου ούτε στα μάτια μου. Έκανα ώρα για να βεβαιωθώ ότι οι τύποι τα εννούσαν όλα αυτά, ότι επρόκειτο για δράμα κι όχι για κωμωδία.
Θέλω να πω, από ένα κόσμο που ταίζεται μ’ αυτό το πράγμα 24/7, και το έχει συνηθίσει και ζει μ’ αυτό τη ζωή του, τι ακριβώς μπορείς να περιμένεις;
Για να μη πω για τα δυόμιση βίντεο που άντεξα να δω στο Mad…
Καλά, το τι μπορεί κανείς να περιμένει, το είδαμε ήδη. Προ αμνημονεύτων υπήρχαν στο σπίτι τουλάχιστον τρεις τηλεοράσεις ένεκα δώρα γάμου κλπ. Τελικά τις χαρίσαμε όλες και κρατήσαμε μια μικροσκοπική just in case. Τελευταία μάλιστα έχω αποκτήσει αλλεργία και στα ομιλούντα βιντεάκια του YT και τα σχετικά. Σε αντίθεση με τον γραπτό λόγο, στον οποίο μπορώ να κάνω fast forward κατά βούληση, να σχηματίσω πρόχειρες περιλήψεις τμημάτων που παρουσιάζουν ελάχιστο ενδιαφέρον, ή τέλος να να κάνω slow motion σε σημαντικά σημεία, εδώ είμαι υποχρεωμένος να παρακολουθώ τα πάντα με την ίδια προσοχή τρώγοντας ταυτόχρονα στη μάπα τη σκατόφατσα του ομιλητή. Γιατί έχω γίνει δυσανεκτικός και στις φάτσες. Θυμάμαι που μικρός ζωγράφιζα συνέχεια προσωπογραφίες με μια κάποια τάση για εξιδανίκευση. Σήμερα τίποτα δεν μου φαίνεται πιο αποκρουστικό από τη φάτσα ενός ενηλίκου συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου.
Οι φάτσες είναι όντως η πιο ακραία περίπτωση. Προσωπικά δεν σκοπεύω να αφήσω το συνολικό αίσθημα δυσανεξίας να ακυρώσει κάποιες από αυτές, συμπεριλαμβανομένης …της καημένης της δικής μου. Είναι σαφές ότι αδικείς τον εαυτό σου.
Στο πλαίσιο αυτών που είδα, αν κάτι ξεχώριζε μέσα στo χάος [“δημοσιογραφία”, “ηθοποιία”, “σκηνοθεσία”, “σεναριογραφία”, …”music making”], ήταν ακριβώς η πένθιμη ασχήμια των φατσών. Μπορώ να φανταστώ κάποιον σαν τον …Καρυωτάκη ας πούμε να αντικρύζει αυτά τα πράγματα και να αυτοκτονεί κρατώντας την αναπνοή του.
Εντωμεταξύ, άσχετο αλλά όχι τόσο, η παρουσία “αφροελλήνων” αποτελεί πλέον όρο απαράβατο για τη δημιουργία μιας διαφήμισης. Οι διαφημίσεις διαφημίζουν το “διαφυλετικό σεξ” στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον που το κάνουν με τα προϊόντα. Βασικό προϊόν επομένως της βιομηχανίας της διαφήμισης, που είναι η ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ πολιτιστική βιομηχανία, είναι η πολυπολιτισμικότητα [παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει κάτι που να μισώ περισσότερο από τα κωλοποπάκια – jingles τα οποία “γράφουν” και “εκτελούν” διάφοροι μεροκαματιάρηδες].
Το καλό ήταν, εξ ου και δεν πολυέσκαγα να επισκευασθεί το “τεχνικό πρόβλημα”, ότι για πρώτη φορά από μήνες έπιασα απόδοση επιπέδου παλιού εαυτού μου στο διάβασμα, για το οποίο ένεκα μπλογκ κτλ. δεν μου μένουν περισσότερες από δυο ώρες τη μέρα. Μιλάμε ότι εις το τέλος της ημέρας είχε ξελαμπικάρει το μυαλό μου – εξ ου και ενώ μπορούσα απ’ το βράδυ να “ξαναμπώ” δεν το έκανα.
One of these days ευελπιστώ να γυρίσω κι εγώ στις (πολύ) παλιές μου συνήθειες. Αν δεις ότι λείπω, το πιθανότερο είναι ότι θα το έχω καταφέρει, στο βαθμό φυσικά που κάτι τέτοιο είναι σήμερα δυνατό. Άσε κιόλας που αδυνατώ να χωνέψω τη φάση με το Μητσοτάκη και τους ψηφοφόρους του. Κάτι έχει πάρει πάντως κι εμένα το μάτι μου με τα εικονικά interracial ζευγάρια. Στην πραγματική ζωή βέβαια μιλάμε για διάφορες αριστερές φοιτήτριες που τα φτιάχνουν με μαύρους είτε γιατί θεωρείται trendy στο χώρο τους, είτε για.. ευνόητους λόγους. Έλληνα που να παντρευτεί μαύρη μπορεί να μην έχω δει και ποτέ με πιθανές εξαιρέσεις ναυτικών ή ομογενών εξ Αφρικής, αν και υπάρχουν αρκετοί που τα φτιάχνουν περιστασιακά με μαύρες πουτάνες για.. επίσης ευνόητους λόγους.
Μιλάμε ότι τώρα μόλις έβλεπα σε ελληνικό κανάλι ένα είδος ενημερωτικής εκπομπής [είμαστε ακόμα στην όχι τελειως σταθεροποιημένη φάση ξεπεράσματος του πρόμπλεμ]. Πρώτο θέμα : οι κτηνοτροφικές μονάδες της Νάξου που κλείνουν η μία μετά την άλλη, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν το ενεργειακό κόστος. Ο σθεναρά παραπονούμενος “εκπρόσωπος” διακόπηκε μάλλον άδοξα, για να προχωρήσουμε στο επόμενο θέμα [εισαγωγή anchorwoman:] “αυτά λοιπόν και επειδή η ζωή χρειάζεται τρέλα και γκάζια, πάμε σ’ ένα ζευγάρι, τον Τάδε και την Τάδε, οι οποίοι αποφάσισαν να κάνουν το γύρο της Αμερικανικής Ηπείρου με μηχανή. Παιδιά είσαστε πηγή έμπνευσης για όλους μας!”
Τα μηνύματα που προέκυψαν απ’ το διάλογο ήταν : περιπέτεια, ευέλικτη εργασία, και last but not least, επαφή με ξένες κουλτούρες. Την απαιτούμενη άνεση για την οποία τα “παιδιά” έχουν αποκτήσει ταξιδεύοντας, χρόνια τώρα, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Η όλη φάση θυμίζει την Perky Pat και το φίλο της από τα Τρία Στίγματα. Σήμερα μάλιστα περισσότερο από ποτέ.
👍👍👍!