Δεν έχω καταφέρει ποτέ, ούτε στιγμή, να παρακολουθήσω τον αγώνα των λασπάνθρωπων για την επιβίωση [;].
Κατά καιρούς το έχω προσπαθήσει, για λόγους «επαφής με το γίγνεσθαι».
Αλλά μάταια. Και τίτλοι όπως αυτός του Πρώτου Θέματος, δεν βοηθούν ιδιαίτερα.
«Σοϊλέδης», «Καραγκούνιας»… Ακόμα και τα ονόματά τους είναι αποκρουστικά, αφύσικα, σαν στραμπουληγμένα.
Όλα αυτά βεβαίως στο πλαίσιο «εκείνου που συμβαίνει», σ’ ένα κόσμο που …συμποσούται σε αναρτήσεις του Twitter.
Η διαφορά ενός ριάλιτι από ένα παραδοσιακό θέαμα είναι ότι, στο πρώτο, το μήνυμα περνάει στον «πολίτη» μέσω ιστοριών με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Και για όποιον γνωρίζει την «παιδευτική» αποστολή της βιομηχανίας του θεάματος, το μήνυμα του Survivor γίνεται εύκολα αντιληπτό : μύηση στη νέα λασπο-κανονικότητα.
Ούτε κι εγώ το έχω παρακολουθήσει ποτέ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι κάπως έτσι θα είναι σε λίγο η καθημερινότητά μας. Και δεν ξέρω αν οι λάσπες θα είναι το χειρότερο κομμάτι της υπόθεσης. Οι εκπομπές πάντως με τους τύπους που ήταν 24/7 κλεισμένοι στα σπίτια τους βγήκαν αληθινότατες του Big Brother με τόνομα προεξάρχοντος..
ΑΚΡΙΒΟΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΑ!